Προϊόντος του φθινοπώρου και αισθανόμενοι την ανάγκην κάποιας ανανεώσεως, στο ρεπερτόριο του λεγομένου και παντός του επιστητού λόγου, θ’ αρχίσουν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και η περί των Δήμων φιλοκαλία.
Βγήκε και ο άλλος ημιμαθής και ανόητος ηγετίσκος ομιλών περί βλαχοδημάρχων και ήταν σαν το πιστόλι του αφέτη.
Για να μην γινόμαστε κακοί αργότερα, καταρχάς να ξεχωρίσουμε το πρώτο και βασικό. Δήμος και η σημερινή εικόνα του και Τοπική Αυτοδιοίκηση, ως θεσμός, καμία σχέση.
Απλώς και τους Δήμους τους καταντήσαμε σαν τα μούτρα μας και εννοώ πρωτίστως ο Αριστερός χώρος, που τους αξιοποιούσε κυρίως ως ευκολότερο πεδίο για την απόκτηση πλειοψηφιών και όπου ο πολίτης εμπιστευόταν πιο εύκολα τον Αριστερό υποψήφιο, που ήθελε και να τον δοκιμάσει.
Και αυτό για πάνω από πενήντα χρόνια.
Και στα μεν δύσκολα όταν ο διορισμένος Νομάρχης είχε το λύειν και δεσμείν στο Νομό του, αναδείχθηκαν Δήμαρχοι που έχουν μείνει στην ιστορία ως πολύ σημαντικές προσωπικότητες της Αυτοδιοίκησης.
Την Αυτοδιοίκηση, θα το επαναλαμβάνω πλέον καθημερινά, θα ήθελα να την αντιμετωπίζουμε ως το μοναδικό εργαλείο ανασύνταξης της κοινωνίας μας.
Ως το μοναδικό μέσο που έχουμε αυτή τη στιγμή, για να προσπαθήσουμε να ξαναβάλουμε μπροστά την μηχανή να δουλέψει. Και η μηχανή είναι η κοινωνία και οι πολίτες. Διότι τις υποσχέσεις και τα ευχολόγια τα σπείραν μα δε φύτρωσαν.
Οι πέντε Δήμαρχοι που πήραν την πολύ σημαντική, γνωστή πρωτοβουλία και εκδήλωσαν δημοσίως την άποψη αλλά και τις αντιρρήσεις τους, πολλοί νομίσανε ότι θα παίξουν τον ρόλο του αραμπά για να πάμε σκαλομαρία παρακάτω.
Εμ’ δεν είναι έτσι.
Οι Δήμαρχοι για τους πολίτες και την Αυτοδιοίκηση, την πόλη τους και τους δημότες τους νοιάζονται. Τα υπόλοιπα θα ’ρθουν και όποιος το κατάλαβε, το κατάλαβε.
Κι αυτοί που παράκουσαν ή παρερμήνευσαν, μάλλον έχασαν μαρς το παιχνίδι, διότι δεν προσφέρεται πλέον η Αυτοδιοίκηση για πολλά τακλάκια και τσαλίμια.
Θέλει δουλειά και σκάψιμο. Άρα δυσκολίες.
Η μάχη για την Αυτοδιοίκηση.
Το στοίχημα για τη Δημοκρατία, που είναι η επανεκλογή Μπουτάρη, για παράδειγμα, δε μπορεί να μπει μόνο στα λόγια. Θέλει κυνηγητό.
Το ίδιο και στην Αθήνα με τον Καμίνη. Και αλλού, όπου οι δήμαρχοι προσφέρουν έργο, οι πολίτες πρέπει να τους ανταμείψουν και να τους στηρίξουν κι όχι απλώς να τους επανεκλέξουν.
Είναι η μάχη που επί της ουσίας θα ανατρέψει και την ατζέντα της μαντζιριάς και της μιζέριας που διακατέχει και διατρέχει τον πολιτικό μας βίο τα τελευταία χρόνια.
Το κυριότερο.
Η μάχη των Δημάρχων για την Ευρώπη των Δήμων, της Αυτοδιοίκησης, των πολιτών, είναι το εργαλείο που μπορεί να δώσει δυναμική και το όραμα που χάθηκε χρόνια τώρα και ψάχνουμε απελπισμένα σε παλιακά μπαούλα και συρτάρια αραχνιασμένα, να το βρούμε.
Ο καιρός είναι κοντά και δεν βοηθούν οι ολιγωρίες και τα ψειρίσματα.
Οι νέες συλλογικότητες θα ξεπηδήσουν μέσα από τις νέες πρωτοβουλίες που αναγκαστικά πια θα ανοίξουν σε όλη την κοινωνία που θέλει να αφήσει πίσω της το κακό της παρελθόν, μαζί με τον κακό της εαυτό ίσως…