Το Good Bye Lenin, που φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι έχετε δει, είναι μια γερμανική ταινία που  προβλήθηκε το 2003.

Παρουσιάζει την ιστορία της Κριστιάνε Κέρνερ, μιας φανατικής κομμουνίστριας απόλυτα ταυτισμένης με την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, η οποία όταν βλέπει τον γιο της να συμμετέχει διαδήλωση κατά της κυβέρνησης και υπέρ της κατάργησης του Τείχους παθαίνει καρδιακή προσβολή και πέφτει σε κώμα.

¨Όταν συνέρχεται, ύστερα  από οκτώ μήνες  μετά την πτώση του Τείχους και την επανένωση των δυο Γερμανιών, ο γιατρός ανακοινώνει στον γιο  και στην αδερφή του πως οποιοδήποτε σοκ μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο για τη ζωή της μητέρας τους.

Έτσι ο γιος της, /Αλεξ και η κόρη της Αριάν αποφασίζουν να μην της αποκαλύψουν την αλήθεια, εφευρίσκοντας διάφορους τρόπους για να την πείσουν ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Ο Αλεξ αναπαριστά στην ουσία μέσα στο δωμάτιο όπου  η μητέρα του βρίσκεται καθηλωμένη την Ανατολική Γερμανία.

Έτσι η Κριστιάνε εξακολουθεί να τρώει φαγητά σε κουτιά με παλιές ετικέτες, βλέποντας από βίντεο, κινηματογραφημένα επίκαιρα του πρώην καθεστώτος, που της παρουσιάζονται ως πρόσφατες ειδήσεις. Ο Αλεξ δημιουργεί σταδιακά ένα μικρό «κομμουνιστικό καθεστώς» στο διαμέρισμά τους, για να μπορέσει να κρατήσει την ψευδαίσθηση…

Εύλογα τώρα θα αναρωτιέστε που θέλω να καταλήξω.

Τις τελευταίες μέρες., μετά την ανακοίνωση του Αντώνη Σαμαρά για επίσπευση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας παρακολουθώ ίδιες και απαράλλαχτες σκηνές από το πρόσφατο παρελθόν.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Και αν στην ταινία ο γιος της Κριστιάνε αναγκάστηκε να σκηνοθετήσει ένα ολόκληρο ψέμα για να σώσει τη μητέρα του από το σοκ , στην Ελλάδα δεν θα χρειαζόταν κάτι αντίστοιχο.

Αν, για παράδειγμα κάποιος πάθαινε καρδιακή προσβολή το 2011 από το άγχος για όλα αυτά που εκτυλίσσονταν μπροστά του,

για όλα εκείνα που έλαβαν χώρα για κείνον χωρίς εκείνον, ξυπνούσε τώρα και άνοιγε την τηλεόραση του για να παρακολουθήσει τα δελτία ειδήσεων,  δεν θα καταλάβαινε καθόλου τη διαφορά και πιθανότατα σε αντίθεση με την ταινία θα έπεφτε ξανά σε κώμα από συνειδητή επιλογή.

Ακριβώς τα ίδια που ακούγαμε τότε ακούμε και σήμερα.

Τίποτα διαφορετικό.

Κινδυνεύουμε να βγούμε από τη ζώνη του ευρώ ή όχι;

Ο ξένος τύπος όπως κα τότε  πάλι γεμάτος δημοσιεύματα για την επικείμενη έξοδο της χώρας μας από το ευρώ. Το περίφημο Grexit.

Με μια όμως μικρή διαφορά.

Οι πολίτες δεν φοβούνται πλέον.

Έχουν κουραστεί και έχουν βαρεθεί.

Μετά από τόσα χρόνια αιματηρών θυσιών και απώλειας κεκτημένων ουδείς έχει το δικαίωμα να παίζει με την ψυχολογία τους και τις ζωές τους.

Δεν είναι δυνατόν ο ελληνικός λαός που μεχρι πριν μερικούς μήνες άκουγε συνεχώς για το περίφημο success story και την έξοδο από το μνημόνιο   τώρα να έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο φόβο.

Τον φόβο της χρεοκοπίας.

Τον φόβο να χάσει και αυτά τα ελάχιστα που του απέμειναν.

Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν είναι δυνατόν να παίζουν στα ζάρια το μέλλον μας για μικροπολιτικά οφέλη εμπλέκοντας το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Σε ποια σοβαρή χώρα συμβαίνουν αυτά;

Σε ΚΑΜΜΙΑ.

Μετά από τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης η υπομονή των πολιτών έχει εξαντληθεί.

Το πολιτικό προσωπικό δεν είναι δυνατόν να συνεχίζει αμετανόητο, είτε  με την συνταγή του Μαυρογιαλούρου, είτε με εκβιασμούς, είτε με εμφυλιοπολεμικες λογικές.

¨Οσο για μερικούς βουλευτές που εξευτελίζουν την ιδιότητα τους αλλάζοντας εκατό γνώμες μέσα σε δέκα μέρες σε σχέση με το αν θα ψηφίσουν ή όχι τον υποψήφιο Πρόεδρο ένα έχω να γράψω:

Σεβαστείτε επιτέλους τους Έλληνες πολίτες.

Τους ταλαιπωρημένους Έλληνες πολίτες.

Τους χρωστάτε- δεν σας χρωστάνε.

Έχουν πληρώσει και με  το παραπάνω

Δεν θα πληρώσουν για άλλη μια φορά την επιπολαιότητα των πολιτικών.

Έως εδώ!Δεν πάει άλλο!

Κύριοι, μην παίζεται άλλο με τις τύχες μας.

Βρείτε τα!

Πηγή: Αξία