Διαχρονικά η ιστορία της Κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής παράταξης, ή όπως αλλιώς την προσδιορίσουμε, είναι γεμάτη από ιστορίες προσωπικών συγκρούσεων και φιλοδοξιών. Οταν κατάφερνε να ξεπεράσει αυτόν τον σκόπελο, αποκτούσε και προοπτική και δυναμική. Το ίδιο βλέπουμε να γίνεται και τώρα. Ενώ οι πάντες σχεδόν αναγνωρίζουν ότι η ανασυγκρότησή της αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα αλλά και μια μεγάλη ανάγκη για τη χώρα, βλέπουμε από τη μια ένθερμους υποστηρικτές και από την άλλη να αναβιώνουν παλιά σύνδρομα, να διογκώνονται οι μεμψιμοιρίες και να αναδεικνύονται οι προσωπικές, αντί για τις συλλογικές στρατηγικές…
Οσες επιφυλάξεις κι αν υπήρχαν για την πρωτοβουλία των «58» δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα. Οτι ανέδειξε το πρόβλημα, ότι σκιαγράφησε μια προοπτική. Μαγικές λύσεις προφανώς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και εξ ύψους σωτήρες. Η αμφισβήτηση και η γκρίνια που ακολούθησε από ορισμένους, μάλλον δείχνει τη δική τους αδυναμία να αντιληφθούν τα αιτήματα των καιρών ή ακόμα χειρότερα να υπερβούν τις προσωπικές τους αντιθέσεις. Γιατί, όπως ξεκαθάρισε με σαφήνεια ο Γ. Βούλγαρης, οι «58» ούτε ξεκαθαρίζουν παλιούς λογαριασμούς, ούτε πάνε για αρχηγοί. Δεν θέλουν να είναι ούτε «ΠαΣοΚ και συνεργαζόμενοι», ούτε «ΔΗΜΑΡ και συνεργαζόμενοι», ούτε βενιζελικοί, κουβελικοί, σημιτικοί, παπανδρεϊκοί και πάει λέγοντας…
Παλιοί λογαριασμοί προφανώς υπάρχουν, όπως και ευθύνες που πρέπει να κατονομαστούν και να αναληφθούν. Και προσωπικές και παραταξιακές. Αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε κάποια πολιτική παρθενογένεση για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Ούτε μπορούμε μονίμως να παριστάνουμε τους τιμητές, να κουνάμε το δάχτυλο και να μένουμε στις διαπιστώσεις. Οσο δίκιο κι αν έχουν σε πολλά από αυτά που επισημαίνουν ο Αλ. Παπαδόπουλος, ο Φλωρίδης, η Διαμαντοπούλου, ο Ανδρουλάκης και αρκετοί ακόμα, δεν μπορεί να αρκούνται μόνο στην κριτική και την απόρριψη. Οφείλουν, έχουν υποχρέωση να αποδείξουν εμπράκτως πώς και με ποιους θα επιχειρηθεί η ανασυγκρότηση της παράταξης και θα διασφαλιστεί η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Οι πολίτες, η κοινωνία, ένα μέρος της τουλάχιστον, χρειάζεται θετικές διεξόδους, ένα σχέδιο για το αύριο, όχι απλώς επί χάρτου, αλλά με βάση τις συγκεκριμένες δυνατότητες, τις πραγματικές διαθεσιμότητες…