Απαραίτητο να αντιγράψω από τη Βικιπαίδεια το σχετικό απόσπασμα, για την έννοια της παλαιάς γερμανικής λέξης, γκαουλάϊτερ. Αντιγράφω λοιπόν:
«Ο Γκάουλάιτερ (γερμ. Gauleiter) ήταν, επί ναζιστικού καθεστώτος, ο επικεφαλής μιας διοικητικής περιφέρειας (Gau). Η λέξη παράγεται από το Gau (γερμ. Περιφέρεια, πληθ. Gaue) και το leiter (γερμ. ηγέτης, αρχηγός). Η διοικητική διαίρεση σε Γκάου υπήρχε από την εποχή τού Μεσαίωνα στη Γερμανία, αλλά έκτοτε δε χρησιμοποιήθηκε εκ νέου, μέχρι το 1936, οπότε την επανάφερε σε χρήση, με σχετικό νομοθετικό διάταγμα, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ. Ο διοικητής ενός Γκάου διοριζόταν από το Κόμμα και είχε πολύ μεγάλες αρμοδιότητες στο Γκάου που διοικούσε.»

Με βάση τη γνώση τής λέξης, δημιουργήθηκε ολόκληρο πολιτικό, αλλά κυρίως δεοντολογικό ζήτημα, μεταξύ υπουργού Εξωτερικών κου Κοτζιά, με τους εκδότες τού περιοδικού «Athens Review of Books», Μαρίας και Μανώλη Βασιλάκη. Να υπενθυμίσω πως η Μαρία Βασιλάκη είναι θυγατέρα τής Χαράς Λιουδάκη-Σουκατζίδη, μνηστής τού Ναπολέοντα Σουκατζίδη…
Δεν είναι ο κατάλληλος χώρος, ούτε ο γράφων διαθέτει την κατάλληλη αντικειμενική πληροφόρηση για… λεπτομέρειες μιας τέτοιας δικαστικής διαδικασίας. Μου έρχεται όμως στο νου η αγωγή Καμμένου εναντίον τού καλού σκιτσογράφου Ανδρέα Πετρουλάκη και του Πρόταγκον, με την οποία αρχικά ζητούσε 2 εκατομμύρια για να καταλήξει στα 100.000 ευρώ (!), για ένα επικριτικό για τον υπουργό κείμενο γνώμης τού Πετρουλάκη.
Τώρα, στην συγκεκριμένη περίπτωση τής «Athens Review of Books», η φράση «γκάουλάιτερ του σταλινισμού», έπαιξε μεταξύ άλλων αποφασιστικό ρόλο στο να μετατρέψει τον υπουργό σε ταύρο εν υαλοπωλείο…
Η αναγωγή του κυριολεκτικού νοήματος της λέξης, σήμερα, δεν υφίσταται. Η λέξη γκάουλάιτερ πλέον σηματοδοτεί κάτι σαν… φανατικό τομεάρχη. Έννοια που δεν είναι τέτοιου εκτοπίσματος, ώστε να αντέχει μια δικαστική καταδίκη και χρηματικό πρόστιμο, το οποίο και προκάλεσε την διακοπή τής κυκλοφορίας τού περιοδικού επί τέσσερις μήνες!
Αυτός είναι και ο κυρίαρχος λόγος ο οποίος παρακίνησε τους Μανώλη Γλέζο και Περικλή Κοροβέση, οι οποίοι γνωρίζουν από προσωπική πείρα τί σημαίνει να σε διώκουν για τις ιδέες και τις απόψεις σου, να επαναφέρουν το θέμα, υπερασπιζόμενοι το έντυπο και να προτάσσουν (και πάλι) την καταδίκη τής λογοκρισίας…

Ας μην εξετάσω εδώ τις κατηγορίες και την δικαστική περιπέτεια μιας διένεξης. Αφορά την καθαρά διαδικαστική διάσταση. Όμως, η τυφλή εμμονή σε μια πολιτική άποψη, ακόμα κι αν αυτοί που σε κρίνουν χρησιμοποιούν σκληρές εκφράσεις, δεν δικαιολογεί τον υπουργό, ο οποίος κατέχει σημαντική δημόσια θέση, να χρησιμοποιεί τις δικαστικές καταδίκες εις βάρος γνωστών δημοκρατικών εντύπων. Δεν είναι δυνατόν, υπουργός τής Αριστεράς με μεγάλο βιογραφικό και κάποτε με στενές σχέσεις με το ΚΚΕ, να στέλνει στις αγκαλιές των δικαστικών αρχών δημοσιογράφους, για τη χρήση τού χαρακτηρισμού «γκάουλάιτερ του σταλινισμού».

Να επαναλάβω το αυτονόητο πως η δημόσια έκφραση και μάλιστα με υπογραφή, όσο σκληρή κι αν είναι, πρέπει να είναι ελεύθερη μέσα σε μια Δημοκρατία. Όχι η χυδαιότητα, όχι το ψέμα, όχι η παραπληροφόρηση, οι βωμολοχίες, όχι οι συκοφαντίες…
Οι εναγόμενοι από τον Κοτζιά δημοσιογράφοι (Φαήλος Κρανιδιώτης και Ματζουράνης) παρέθεσαν ντοκουμέντα  σοβαρά και αξιόπιστα για να αμυνθούν. Βασίστηκαν σε κείμενα, σε δράσεις παλαιότερες με πρωταγωνιστή τον υπουργό. Είναι ρεζιλίκι και πολιτικό μπούλινγκ αυτό που γίνεται και ζημιώνονται και οι δυο πλευρές, ιδιαίτερα όμως οι αβάσταχτες συνέπειες για την εφημερίδα και τους δημοσιογράφους, αλλά: αυτό που υφίσταται την περισσότερη ζημιά, είναι το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και στην κριτική.
Είναι κοινός τόπος μια κριτική να διαθέτει και αντίστοιχη λεκτική υπερβολή, ακόμα και σε επίπεδο υπέρβασης. Εάν κανείς διαβάζει κριτικές θεατρικών ή μουσικών παραστάσεων ή αντιπολιτευτικές αντεγκλήσεις μέσα στη Βουλή μεταξύ Πρωθυπουργού και αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς και άλλων βουλευτών κομμάτων, θα αντιληφθεί πως τέτοιες προκλητικές αλληλοκατηγορίες είναι πλέον επιτρεπτές, γιατί γεννιούνται μέσα στο κλίμα τής… λεκτικής ανταλλαγής εκφράσεων και-πολλές φορές-οξείας αντιπαράθεσης.
Δεν υποστηρίζω πως καλώς υπάρχουν, αλλά ο ρεαλισμός αυτών των αντιπαραθέσεων, πολλές φορές προκαλούν… παράγωγα έως και ανεπιθύμητα…

Ένας υπουργός, αναγκαστικά εκ της θέσεώς του, θα μετατρέπεται ενίοτε σε… σάκο τού μποξ και οφείλει να δείχνει την πρέπουσα ψυχραιμία… Ιδιαίτερα όταν οι αντίδικοί του, κατέχουν ντοκουμέντα και άλλες παλαιότερες πληροφορίες γύρω από γκρίζες σελίδες τής ιστορίας, οι οποίες όντως χρειάζονται φως ώστε ο χρόνος να μην μπορεί να καλύψει τίποτα με τη σκόνη του!
Άν με ρωτούσε κανείς «με ποιον είσαι;», από ιδιοσυγκρασία θα υποστηρίξω την ελευθερία τής έκφρασης και συνεπώς, θα πάρω το μέρος των δημοσιογράφων. Εξάλλου, η ιστορία διαθέτει αναρίθμητα παραδείγματα φίμωσης, καταπίεσης, απόκρυψη της αλήθειας, παραποιήσεις γεγονότων, σπίλωση προσώπων, εξ’ αιτίας τής ανελευθερίας ή της καταπίεσης μέσα από τις μεθόδους των ισχυρών. Ολόκληρα καθεστώτα, πολιτικά συστήματα, παράφρονες ηγεμόνες, δικτατορίες, φασισμοί, λαϊκές δημοκρατίες, ολοκληρωτικά καθεστώτα, παραποιημένες ή πεπαλαιωμένες κομμουνιστικές ιδέες και άλλα πολλά, εμπόδισαν κάθε πρόοδο, κάθε εξέλιξη, μόνο και μόνο γιατί πάντα οι κρατούντες προωθούσαν και… εδραίωναν τις «αλήθειες» που εξυπηρετούσαν την δική τους σιδερόφρακτη ισχύ…

Μια συνεχόμενη ροή σκέψεων και συνειρμών με κατακλύζει μπροστά σε τέτοια συμβάντα, όπως αυτό του αριστερού ή κομμουνιστή υπουργού Κοτζιά, ο οποίος βρήκε πως η δικαστική παρέμβαση είναι εκείνη που θα «πρέπει» να τιμωρήσει τον… εχθρό! Δίχως διάλογο, δίχως κατανόηση περί κάποιας δημοσιογραφικής δεοντολογίας τής εποχής. Ψάξτε και πληροφορηθείτε από την ειδησεογραφία και τις ιστορικές πηγές. Θα ανακαλύψετε άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία που μπορούν να συναρμολογηθούν εύκολα, ώστε να φτιάξετε «εικόνα» ικανή να σας φωτίσει περί του θέματος και των λεπτομερειών του.

Από τη μεριά μου, θα παρακολουθήσω την εξέλιξη, αφού, όπως είπα, ο Γλέζος και ο Κοροβέσης, παλιές καραβάνες τού αριστερού χώρου, με την εμπειρία που διαθέτουν, θα φτιάξουν το δικό τους μετερίζι για μια διαφορετική συμπαράσταση προς την εφημερίδα. Και, ποιος ξέρει τι άλλο θα προκύψει ώστε να κάνει τη ζωή μας λιγότερο πληκτική…