Είναι παράδοξο, αλλά οι Λουξεμβούργιοι είναι αυτό που λέμε «φιλέλληνες». Όπως δεν είναι οι Μαλτέζοι λ.χ., αν σκεφτήκατε ότι είναι το μέγεθος της χώρας που διαμορφώνει τις συμπάθειες. Οι Λουξεμβούργιοι από τον Ζακ Σαντέρ, τον Ζακ Πόος, τον Ζ. Ασελμπορν και τον Ζ. Κ. Γιούνκερ, ανέκαθεν ήταν σταθεροί συμπαραστάτες της ενταξιακής πορείας της Κύπρου, έχουν (σχεδόν πάντα) έναν θετικό κι ενθαρρυντικό δημόσιο λόγο για την Ελλάδα, είναι έντιμοι συνομιλητές της χώρας μας. Ακόμη κι η αδέκαστη Β. Ρέντινγκ αναφέρεται με κατανόηση και όχι αλαζονεία στα προβλήματα των Ελλήνων, ενώ ο ευρωβουλευτής Φρ. Ένγκελ (που συμμετείχε προχτές σε εκδήλωση της Μ. Γιαννάκου) απευθύνθηκε στο κοινό του σε εξαιρετικά ελληνικά.
Ο πρόλογος αυτός έγινε για να εξηγήσω ότι η εθνική καταγωγή «Λουξεμβούργο» έχει για μένα ένα θετικό αντίκτυπο, έπειτα από τρεις δεκαετίες δημοσιογραφικής ασχολίας με την εξωτερική πολιτική. Ακόμη θετικότερο αντίκτυπο έχει η προσωπικότητα του Ζ. Κ. Γιούνκερ. Γιατί είναι ένας άνθρωπος λιτός, δεν είναι άοσμος και άγευστος, δεν βγήκε από τον δοκιμαστικό σωλήνα των αμόλυντων ενάρετων βορειοευρωπαίων, είναι ένας μοναχικός λύκος της πολιτικής που δεν βγάζει χριστουγεννιάτικες κάρτες με χαμογελαστά παιδιά κι εγγόνια. Επίσης γιατί είναι ένας άνθρωπος με γωνίες, δεν στρογγυλεύει τα πράγματα, έχει άποψη και τη λέει θαρρετά, παρακολουθεί με κατανόηση τα προβλήματα της «άλλης πλευράς» και έχει ένα δηκτικό χιούμορ.
Για τούτο το τελευταίο θα σας πω ένα παράδειγμα: έπειτα από μια εξαντλητική σύνοδο Κορυφής, που αναφερόταν στο δημοσιονομικό πλαίσιο της επόμενης επταετίας, που είχε συγκληθεί για δεύτερη ή τρίτη φορά έπειτα από διαδοχικά ναυάγια, που είχε εξελιχθεί non-stop κι έληξε την επόμενη το πρωί με μιαν άτεχνη απόφαση-συρραφή συμβιβασμών, ο Ζ. Κ. Γιούνκερ (ως Προεδρεύων) παρουσίασε κατάκοπος τα συμπεράσματα της συνόδου σε μια κατάμεστη αίθουσα δημοσιογράφων. Τελειώνοντας, μας είπε με ένα στραβό χαμόγελο: «αυτά είχα να σας πω, πηγαίνετε τώρα να τα πείτε στις χώρες σας, να δούμε αν οι δικοί σας ηγέτες κατάλαβαν αυτά που κατάλαβα κι εγώ, από την απόφαση που μόλις πήραμε»…
Ο Γιούνκερ είναι ακόμη το τελευταίο δείγμα «ευρωπαίου ηγέτη», που προέρχεται από τη μεγάλη γενιά της ευρωπαϊκής ηγεσίας και εξακολουθεί να μάχεται για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Με κόστος. Αδιαμφισβήτητος υποψήφιος για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με διαπιστευτήρια που κανείς δεν μπορούσε να τα απορρίψει, έχασε από τον Χ. Μπαρόζο διότι δεν ήταν αρεστός στη Βρετανία.
Ναι, βρέθηκε σήμερα στη δίνη μιας δυσώδους υπόθεσης – φαίνεται πως έχασε τον έλεγχο στη δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών της χώρας του, η κυβέρνησή του κλυδωνίστηκε και ο ίδιος πέρασε στην αντεπίθεση προκαλώντας πρόωρες εκλογές. Οι αναλυτές σημειώνουν ότι ακόμη κι αν καταφέρει να φέρει το κόμμα του σε πρώτη θέση, θα δυσκολευτεί να διαμορφώσει συμμαχίες στη συγκρότηση κυβέρνησης, καθώς οι (παραδοσιακοί του εταίροι) Σοσιαλιστές έχουν στρίψει προς τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους.
Μολονότι εξάλλου δηλώνει πως είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος για «αναχώρηση» έπειτα από 18 χρόνια πρωθυπουργίας, «είναι στη φύση του εθισμού, ο εθισμένος να αρνείται τον εθισμό του» όπως σημειώνεται στο «Spiegel». Με άλλα λόγια, ορισμένοι θεωρούν ότι έχασε την ευκαιρία της «εθελουσίας» και γοητεύτηκε από μια πρόκληση που μπορεί να τον νικήσει. Κάποιοι άλλοι θεωρούν αντίθετα, πως το πολιτικό του ένστικτο θα τον οδηγήσει στο ξέφωτο, καθώς θα του επιτρέψει να διαμορφώσει καλύτερους όρους αποχώρησης – προς την Ευρωβουλή (πιθανότατα) ή την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (μάλλον απίθανο). Ο ίδιος πάντως διαψεύδει ότι θα λοξοδρομήσει προς την Ευρώπη – με το σκωπτικό ύφος που τον χαρακτηρίζει είπε τις προάλλες πως «κατεβαίνω στις εκλογές για να διαδεχθώ τον εαυτό μου»…