Τώρα που πέρασε η 25η Μαρτίου ήλθαν στο μυαλό μου προσωπικές αναμνήσεις για τις εθνικές γιορτές και παρελάσεις.
Μικρός πήγαινα να παρακολουθήσω τις παρελάσεις με τους γονείς μου. Μου άρεζαν, το χαιρόμουνα. Προς το τέλος του σχολείου παρήλαυνα κι εγώ. Μάλιστα στην πρώτη σειρά μια και το 1.80 μ. ήταν (τότε) υψηλό ανάστημα. Θυμάμαι δε ότι υπήρχε μια κόντρα του σχολείου μου (Κολλέγιο) με το Βαρβάκειο. Κόντρα γενικώτερη μα που εκδηλωνόταν και στις παρελάσεις.
Στη συνέχεια, ων φοιτητής στο Πολυτεχνείο, μάλλον με άφηνε αδιάφορο η παρέλαση και μετά, επί χούντας, όχι μόνον με άφηνε αδιάφορο αλλά θεωρούσα ότι είναι απαράδεκτος/η ο όποιος/α πήγαινε. Τότε, το 1970, όταν ήμουν στην Καλιφόρνια για μεταπτυχιακά, κάναμε και διαδήλωση (έλληνες και φίλοι αμερικάνοι φοιτητές) έξω από θέατρο στο Σαν Φρανσίσκο όπου το ελληνικό προξενείο είχε οργανώσει εορταστική εκδήλωση για την 25η Μαρτίου (ιδέ φωτό). Φωνάζαμε ότι η Ελλάδα είχε γίνει υπόδουλη επί χούντας.
Γυρνώντας πίσω τις παρελάσεις δεν τις μπορούσα. Πήγα όμως αργότερα, όταν τα παιδιά μου παρήλαυναν και το απολάμβανα ως γονιός.
Το 2021 πάντως πήγα. Και όχι μόνον πήγα αλλά και συγκινήθηκα. Ήταν βαριά τα διακόσια χρόνια από το 1821.
Μα πάει κι αυτό. Τώρα πια δεν πάω. Ούτε φέτος πήγα. Και ελπίζω να μην υπάρξει αιτία που θα με σπρώξει να πάω (εκτός αν προλάβω να δω να παρελαύνουν τα εγγόνια μου).
Αλλά ποτέ δεν ξέρεις στις περίεργες εποχές που ζούμε…