Τεράστια αναποδιά η πανδημία.
Για να ξεπεράσεις μια αναποδιά χρειάζεται ταλέντο αλλά δε φτάνει. Χρειάζεται και η αισιοδοξία.
Η αισιοδοξία, που ως εκδήλωση ανώτερης συναισθηματικής νοημοσύνης βοηθά να βλέπουμε τις αποτυχίες και τα λάθη ως διδάγματα για μελλοντικές επιτυχίες μας.
Αν και η αισιοδοξία είναι συναίσθημα και αφορά σε άτομα, όχι σε σύνολα ανθρώπων (κοινωνίες), μπορούμε να μιλάμε για αισιόδοξες και απαισιόδοξες κοινωνίες σε ό,τι αφορά στις κυρίαρχες κοσμοθεωρίες που διαμορφώνουν κοινωνικό πλαίσιο εξέλιξης της συναισθηματικής νοημοσύνης.
Όσο πιο πολύ κυριαρχούν σε κάθε κοινωνία θεωρίες λυτρωτικής εσχατολογίας και σωτηριολογικού μεσιανισμού, τόσο περισσότερο απαισιόδοξες θα γίνουν, αφού το άτομο σ? αυτές εκπαιδεύεται να μην παίρνει μέρος στη διαμόρφωση του μέλλοντός του, να το βλέπει σαν κάτι που θα καθορίσουν δυνάμεις από το χώρο του συμβολισμού όπως «ο ηγέτης» και «το επαναστατικό κόμμα».
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα απαισιόδοξων κοινωνιών που έζησαν τον κομμουνιστικό παράδεισο όπου ο βασικός τροφοδότης απαισιοδοξίας ήταν η μαρξική εσχατολογία (με όλες τις αιματόβρεκτες οβιδιακές της μεταμορφώσεις) σύμφωνα με την οποία η ανθρωπότητα βαδίζει προς το κομμουνιστικό πεπρωμένο με την άτεγκτη καθοδήγηση ενός φωτισμένου επαναστατικού ιερατείου.
Το σημαντικότερο ανθρωπιστικό/ηθικό κίνημα (που συμβατικά ονομάσθηκε Αριστερά) μετατράπηκε με το «μπόλι» του μαρξισμού στο αντίθετό του, σε καθεστώτα που τράφηκαν από το φόβο, την παραίτηση και την απαισιοδοξία που τα ίδια δημιουργούσαν στις κοινωνίες που εξουσίασαν.
Χρειάστηκαν λίγες δεκαετίες για να περιορισθεί (κάτω από το βάρος των ανθρώπινων ερειπίων που σκόρπισαν απλόχερα τα κομμουνιστικά ιερατεία όπου και αν άσκησαν εξουσία) η συναισθηματική ανάγκη εκατομμυρίων ανθρώπων να ερμηνεύσουν την κατάρρευση των εγκληματικών καθεστώτων έτσι που να μην καταρρεύσει μαζί μ? αυτά και το μέχρι τότε ταυτοτικό ιδεολογικό σύμπαν τους.
Η ουτοπική αναζήτηση «μιας άλλης αριστεράς» είναι το τελευταίο μεταφυσικό καταφύγιό τους.
Το ηθικό/ανθρωπιστικό κίνημα που ταξίδεψε την ανθρωπότητα από τους σκοτεινούς αιώνες μέχρι το Διαφωτισμό με όχημα τον φιλελευθερισμό, μετατράπηκε με την επικράτηση της θεμελιώδους παρέκκλισης του μαρξισμού στο αντίθετό του, στην μεγαλύτερη θεωρητική αυταπάτη που οδήγησε την ανθρωπότητα μέσω των πραγματολογικών εκφράσεών του, (λενινισμός, σταλινισμός, μαοϊσμός, πολποτισμός, καστρισμός, μαδουρισμός κλπ). σε «κόπι-πάστε» τραγωδίες.
Αντίθετα από τις σοσιαλιστικές κοινωνίες της απαισιοδοξίας, της απάθειας και της παραίτησης, οι δυτικές κοινωνίες πήραν θαρραλέα και αισιόδοξα τη ζωή στα χέρια τους και γρήγορα διαμόρφωσαν, στη διάρκεια των τελευταίων δύο αιώνων, συνθήκες ελευθερίας αδιανόητες ακόμα και από τους πιο αισιόδοξους οραματιστές.
Τέτοια κοινωνία είμαστε κι εμείς.
Καθυστέρησαν αλλά έγιναν κτήμα μας οι ιδέες και τα έργα της νεωτερικότητας.
Είμαστε κοινωνία της προσωπικής ελευθερίας, της ατομικής δημιουργικότητας και της πνευματικής καινοτομίας κι ας μην έχουμε να δείξουμε πάρα πολλά έργα.
Υποχρεωθήκαμε να τρέξουμε γρηγορότερα από άλλους λαούς αλλά τους προλάβαμε αν και όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την κατάσταση στα ΑΕΙ.
Είμαστε μία ευρωπαϊκή κοινωνία της δημοκρατίας, της ελεύθερης αγοράς και των εγγυήσεων του Κράτους Δικαίου.
Γι αυτό ξεπεράσαμε τους κινδύνους της πρόσφατης χρεοκοπίας.
Γι αυτό και το 1% των ορφανών του Περισσού, που κατέλαβε πρώτα το ΣΥΡΙΖΑ και μετά την κυβέρνηση δεν μπόρεσε, αν και προσπάθησε σχεδιασμένα, να προξενήσει μη ανατάξιμη θεσμική βλάβη, δεν μπόρεσε να μετατρέψει την Ελλάδα σε μη μεταρρυθμίσιμη χώρα.
Αν τα παραπάνω έχουν κάποια επικαιρότητα είναι επειδή ορίζουν το πεδίο και το περιεχόμενο της έννοιας «προοδευτική διακυβέρνηση», έννοιας που δεν έχουμε την πολυτέλεια να την αφήσουμε να γίνεται κομπολόι δημαγωγίας στα χέρια χαοτικών μεγαλοπαραγόντων, κυνικών αυριανιστών και ορκισμένων νεοσταλινικών.
Ας το πούμε απλά και άπαξ:
Προοδευτική διακυβέρνηση θα πει να έχουμε στη χώρα δύο κυρίαρχους κυβερνητικούς πόλους που να συναγωνίζονται σε ευρωπαϊσμό, μεταρρυθμιστικότητα, αποτελεσματικότητα και διαφάνεια και γι αυτό να αισθανόμαστε αισιόδοξοι και έτοιμοι να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας.
Σήμερα υπάρχει μόνο ο ένας και είναι η Νέα Δημοκρατία.
Μόνο μέσα από διαδοχικές ιδεολογικές, προγραμματικές και εκλογικές ήττες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ θα προκύψει και ο άλλος.
Η προοδευτική διακυβέρνηση που προτείνει ο Κος Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι ούτε προοδευτική, ούτε διακυβέρνηση. Αν δεν είναι ευγενής αυταπάτη ενός ευρωπαϊστή πολιτικού, είναι η φάρσα της επανάληψης του ΠΑΣΟΚικού «τρίτου δρόμου»… για τον σοσιαλισμό!
Και δε μας παίρνει να την αφήσουμε να εξελιχθεί σε τραγωδία.