«Γα….ται ο Μητσοτάκης» ακούστηκε κάποια στιγμή, απ’ όλη την αυτόχθονα σταλινογενή Αριστερά.

Μέχρι και η πρόεδρος των διορισμένων στο Δημόσιο αρχαιολόγων, μεταφέροντας στο χώρο της δημοσιοϋπαλληλικής αρχαιολογίας το ήθος ενός παλαιοσταλινικού πολιτικού μορφώματος, δημοσίευε πάνω σε εικόνες αρχαιολογικών θραυσμάτων τη φράση: «Γα….έται ο Μητσοτάκης».

Ποιο ήταν το έγκλημα του πρωθυπουργού, το οποίο ήταν τόσο ανυπόφορο, ώστε επέβαλε σε μια πολιτισμική αγέλη να εκφράζεται με αυτό το ήθος;

Μόλις είχε τελειώσει η πυρκαγιά της Εύβοιας η οποία, παρότι ήταν πιο σφοδρή από το Μάτι, δεν άφησε ούτε έναν νεκρό!

Όχι επειδή έγινε θαύμα αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο: επειδή «οι άλλοι» πήραν το «μάθημα» από το Μάτι και «μεταβόλισαν» την τραγωδία σε εμπειρία που σώζει. Ότι δηλαδή σε μία θεομηνία, όταν δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις,  σώζεις τουλάχιστον τους ανθρώπους.

Και «οι άλλοι» έπραξαν το πιο απλό: εκκένωσαν τις επικίνδυνες περιοχές.  Γι’ αυτό και δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός.

Μια επιτυχία που προκάλεσε την «μήνιν» των υπευθύνων για την ανθρώπινη τραγωδία στο Μάτι.

Μέχρι σημείου να μιλάνε για «εκκένωση βόθρων» και «πολιτική μη νεκρών» ή να επαινούν τους πολίτες που δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις της πολιτείας να απομακρυνθούν από τις επικίνδυνες περιοχές!

Και αυτά, όχι γιατί γεννήθηκαν κακοί άνθρωποι αλλά επειδή η αντιπολιτική, την οποία υπηρετούν, περιορίζεται στη μέριμνα για την κατάκτηση της εξουσίας και τη διατήρησή της, ερήμην και της ανθρώπινης ζωής και της ανθρώπινης συνθήκης.

Οπότε, όπως όταν ήρθε η «θεομηνία» στο Μάτι ήταν φυσιολογικό να μη διανοηθούν καν ότι όφειλαν να εκκενώσουν την περιοχή για να σώσουν τους κατοίκους, έτσι και όταν η χώρα αντιμετώπισε μια χειρότερη πυρκαγιά, επειδή οι επόμενοι έπραξαν το αντίθετο, «παραφρόνησαν».

Μάλιστα, επειδή θεώρησαν «υπεύθυνο» της επιτυχίας τον πρωθυπουργό, του επιτέθηκαν χυδαία προσωπικά σαν αγέλη.

Και τίθεται το ερώτημα: από πού πηγάζει τόσο μίσος και τέτοια χυδαιότητα της σταλινογενούς αριστεράς απέναντι σε έναν πρωθυπουργό, που έκανε απλώς τη δουλειά του;

Η απάντηση είναι ότι αυτή η στάση δεν είναι ευκαιριακή. Έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Ανάγεται τουλάχιστον στον μεσοπόλεμο. Όταν η παλαιοκομμουνιστική ιδέα τού «όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα», που θα οδηγούσε στην πολυπόθητη «απόλυτη εξαθλίωση» των εργαζομένων, η οποία θα αποτελούσε το κίνητρο για την  επανάσταση, έγινε ο κεντρικός μύθος της σταλινικής «Τρίτης Διεθνούς».

Οπότε, οποιοσδήποτε έθετε πρόσκομμα στην εξαθλίωση των εργαζομένων, ήταν αντικειμενικός εχθρός, αφού έτσι παρεμπόδιζε και την επικείμενη επανάσταση.

Και επειδή η σοσιαλδημοκρατία και κάθε δημοκρατικό κίνημα στέκονταν εμπόδια στην εξαθλίωση των εργαζομένων και έτσι ματαίωναν την επανάσταση, ανακηρύχθηκαν ως οι κύριοι εχθροί των κομμουνιστών.

Τότε επινοήθηκε και ο όρος «σοσιαλφασίστας» για κάθε δημοκρατικό πολίτη ή πολιτική δύναμη.

Και το αποτέλεσμα τραγικό. Διότι επρόκειτο για τη στάση που βοήθησε την ανάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ.

Πλην όμως, παρέμεινε η βαθύτερη ουσία της σταλινογενούς Αριστεράς, η οποία εκφράζεται ακόμη και σήμερα στον διαρκή αγώνα της να ματαιώσει κάθε μεταρρύθμιση, προκειμένου να αποτρέψει τη βελτίωση της ανθρώπινης καθημερινότητας.

Μάλιστα, παραβιάζοντας και τις υποδείξεις του Λένιν ότι δεν πρέπει να αποκαλύπτουμε όλη την αλήθεια στον λαό, διακήρυξαν ευθέως ότι η «Αριστερά» είναι «ασύμβατη με την κανονικότητα».

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η πηγή τους μίσους τους για τον Μητσοτάκη. Αρκεί και ένα παράδειγμα:

Μέχρι την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η σύνταξη του παππού  χρηματοδοτούσε τα άνεργα εγγόνια, ενώ τώρα η εργασία των εγγονιών στηρίζει και αυξάνει την σύνταξη του παππού.

Αυτό όμως είναι η κανονικότητα, που δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά.

Γι’ αυτό ακριβώς, τα διάφορα κομμάτια της, εμπορευόμενα με τον πιο κυνικό τρόπο τους νεκρούς από τα Τέμπη –τους νεκρούς από το Μάτι, επειδή είναι στη βάρδια τους, τους παραμερίζουν– προσπαθούν να τον πλήξουν προσωπικά.

Γνωρίζουν λοιπόν ότι όσο φοβερά και αν είναι  κάποια αφετηριακά γεγονότα, δεν μετατρέπονται από μόνα τους και άνευ ετέρου σε συλλογικά - πολιτισμικά τραύματα. Σε «ολικά κοινωνικά γεγονότα» τα οποία καθορίζουν μέχρι και την ταυτότητα μιας κοινωνίας. 

Διότι τα συλλογικά - πολιτισμικά τραύματα συνιστούν «προϊόντα ρηματικής (ανα)κατασκευής», όπως γράφει ο Νίκος Δεμερτζής. 

Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα αφετηριακά γεγονότα πρέπει να ανακατασκευαστούν, να σκηνοθετηθούν και να παρουσιαστούν ξανά, σε δημόσιες παραστάσεις, από όσους αναλαμβάνουν τη διαχείρισή τους.

Μόνο δε με τη συνεχή επανάληψη της σκηνοθετημένης ανακατασκευής τους, που συχνά έχει ελάχιστη σχέση με το αφετηριακό γεγονός,  μπορούν να μετατραπούν σε συλλογικά - πολιτισμικά τραύματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι το φοβερό δυστύχημα των Τεμπών σε πρώτη φάση ήταν αυτό που ήταν. Ένα φοβερό δυστύχημα.

Ακόμη και όταν ανακατασκευάστηκε, σε διαδοχικές μάλιστα αλληλοαναιρούμενες εκδοχές, από έναν ακροδεξιό τυχοδιώκτη, δεν άλλαξε την υφή του. Διότι ήταν τα αποκυήματα ενός κοινού τυχοδιώκτη.  Όταν όμως θεώρησε η Αριστερά ότι μπορεί να έχει κέρδος, «άλλαξε ο κόσμος».

Διότι υιοθέτησε και νομιμοποίησε σωρηδόν τις εν λόγω κατασκευές, κυρίως τις αλληλοαναιρούμενες, και τις «ανέβασε» σε δημόσιες αναπαραστάσεις και τελετές, έτσι ώστε να τις μετατρέψει σε συλλογικό τραύμα.

Όχι βεβαίως για να τιμήσει τους νεκρούς. Ούτε για να μην επαναληφθεί το δυστύχημα. Διότι, όποιος παραληρεί με την εξουσία, αδιαφορεί για τον κόσμο και τα ατυχήματά του. (Το έδειξε άλλωστε ως κυβέρνηση).

Αλλά μόνο για να φύγει ο Μητσοτάκης, ως εμπόδιο στην εξαθλίωση και εκπρόσωπος της κανονικότητας, που «δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά».

Παραμένει όμως μία εκκρεμότητα: να τον πουν και «σοσιαλφασίστα». Ώστε  να απαντήσουν εμπράκτως και στο ερώτημα: τα παιδιά του Στάλιν ποίον είχανε πατέρα;

Πηγή: booksjournal.gr