Πηγαίνοντας στο δεύτερο γύρο των εκλογών για να εκλέξουμε τον επικεφαλής του  νέου  φορέα νιώθω την ανάγκη να μιλήσω ανοιχτά υπέρ της υποψηφιότητας της Φώφης Γεννηματά .

Όχι  μόνο γιατί είναι μία γυναίκα που πάλεψε με τα θηρία όλη της τη ζωή και δεν εννοώ μόνο στην πολιτική αλλά και στην προσωπική της ζωή , και βγήκε νικήτρια  αλλά κυρίως επειδή  απέδειξε μαζί με τον Σταύρο Θεοδωράκη πως είναι έτοιμη να θυσιάσει την σίγουρη θεσούλα της  και  την εξουσία για το καλό του χώρου που πιστεύει. Γιατί απέδειξε πως ακούει , αλλάζει και προχωρά. Γιατί κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη θα έμπαινε στη βουλή ξανά. Γιατί λοιπόν να μπει σε αυτή τη διαδικασία η Φώφη αν δεν πίστευε πραγματικά σε αυτό το εγχείρημα;

Όλοι οι άλλοι υποψήφιοι εκτός από τον Σταύρο και τη Φώφη έπαιξαν στα σίγουρα. Μόνο να κερδίσουν είχαν από αυτή τη διαδικασία . Και εμένα αυτό με ενοχλεί όπως και η αλαζονεία .

Και μπορεί κανείς να ασκήσει σκληρή κριτική στο παλιό ΠΑΣΟΚ αλλά αναμφισβήτητα ήταν και το κόμμα που ακόμα και μέσα στην κρίση όταν η ΝΔ έσκιζε τα μνημόνια στο Ζάππειο έκανε σημαντικές μεταρρυθμίσεις , Διαύγεια  , μεταρρύθμιση στην Παιδεία κ.λ.π.

Η Φώφη είναι κομμάτι του παλιού; Ίσως να είναι και του παλιού είναι έτοιμη όμως να το αφήσει πίσω της και να συνεργαστεί με τις καθαρά μεταρρυθμιστικές  προοδευτικές δυνάμεις που ξαναέβαλε στην πολιτική ζωή ο  Σταύρος Θεοδωράκης και  το Ποτάμι.