Η εμφανής στήριξη που ορισμένες χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), κυρίως Γερμανία και Γαλλία, δείχνουν προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ προκαλεί ερωτηματικά και απαιτεί εξηγήσεις, καθώς από ιδεολογική και πολιτική άποψη εμφανίζεται ως μάλλον μια «ανίερη στήριξη».
Σε μια πρώτη, ιδεολογικού τύπου, ανάγνωση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν έχει πολλά κοινά στοιχεία ούτε με τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες αλλά ούτε και με τους Γάλλους Σοσιαλιστές. Βεβαίως οι κυβερνήσεις μέλη της ΕΕ ανεξαρτήτως πολιτικο-ιδεολογικού χρώματος οφείλουν να έχουν καλές σχέσεις συνεργασίας για την προώθηση των κοινών στόχων και των διακρατικών σχέσεων. Και αυτό συμβαίνει κατά κανόνα. Στην περίπτωση όμως της ελληνικής κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα προσωπικά η στήριξη φαίνεται να πηγαίνει πολύ πιο πέρα από την απλή αναγκαιότητα των καλών σχέσεων συνεργασίας για χάρι του κοινού καλού της Ευρώπης και των διακρατικών σχέσεων. Και μάλιστα προσλαμβάνει και ένα ευδιάκριτο προσωπικό στοιχείο, με την έννοια ότι η Καγκελάριος της Γερμανίας Α. Μέρκελ και ο Πρόεδρος της Γρλλίας Φρ. Ολάντ εμφανίζονται να «αγκαλιάζουν» ένθερμα τον Αλ. Τσίπρα αγνοώντας, μεταξύ άλλων, πλήρως τις βιτριολικές κατηγορίες και προσβολές που ο τελευταίος είχε εκστομίσει εναντίον τους στο πρόσφατο παρελθόν. Προφανώς το αγκάλιασμα αυτό εξυπηρετεί την προσωπική πολιτική ατζέντα των δύο ηγετών. Για την Α. Μέρκελ στη διαχείριση κυρίως του προσφυγικού/ μεταναστευτικού ζητήματος και για τον Φρ. Ολάντ στην αναζήτηση ενός «αριστερού προσωπείου» (αφού έχει χάσει το αριστερό του πρόσωπο στο εσωτερικό της χώρας του) ενόψει εκλογών. Φτηνά τεχνάσματα.

Πέρα όμως απ’αυτούς τους μάλλον συγκυριακούς λόγους, υπάρχουν βαθύτερα αίτια που εξηγούν γιατί οι χώρες αυτές (και κάποιες άλλες) στηρίζουν Τσίπρα και κλείνουν ερμητικά τα μάτια για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Και τα αίτια αυτά δεν έχουν να κάνουν απλά και μόνο με την εκτίμηση ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ μπορεί να εφαρμόσει πιο άνετα και αποτελεσματικά το μνημόνιο που η ίδια υπέγραψε τον περασμένο Ιούλιο απορροφώντας εύπεπτα τους κοινωνικούς κραδασμούς. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι το δόγμα που τείνει να επικρατήσει ανάμεσα σε κεντρικές πρωτεύουσες της Ένωσης είναι ότι, λόγω προσφυγικού/μεταναστευτικού, οικονομικής κρίσης και κυρίως αδυναμίας να μεταρρυθμισθεί σε βάθος , είναι προτιμότερο η Ελλάδα να οριοθετηθεί ως «χώρος άτυπου ειδικού καθεστώτος» στο πλαίσιο της Ένωσης, ως χώρα δηλαδή ειδική περίπτωση που δεν θα μπορέσει στο ορατό μέλλον να φθάσει στο επίπεδο της κανονικότητας των προηγμένων κρατών μελών της Ένωσης. Επομένως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα για την Ευρώπη να επιμείνει εμφατικά σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να επιτευχθεί π.χ. η θεσμική, διοικητική αναβάθμιση της χώρας. Η Ευρώπη, με άλλα λόγια, έπαψε ουσιαστικά να ενδιαφέρεται για τη μεταρρύθμιση της χώρας και γι’αυτό κλείνει αυτιά και μάτια στα όσα δυσάρεστα συμβαίνουν π.χ. σε διοίκηση και δικαιοσύνη αλλά και ευρύτερα και που μόνο τον εκσυγχρονισμό/εξευρωπαισμό δεν προάγουν.

Στο προσφυγικό/ μεταναστευτικό η Ελλάδα έχει περιέλθει επίσης σε «χώρα ειδικού καθεστώτος». ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας. Ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε άλλες πτυχές, η συμφωνία αυτή ουσιαστικά «έβγαλε» την Ελλάδα από τον πυρήνα της ΕΕ και την ομαδοποίησε με την Τουρκία ως ειδικό πεδίο δράσης. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση και ο κ. Τσίπρας προσωπικώς αποδέχτηκαν τόσο ανέμελα και χωρίς πρόσθετες προϋποθέσεις/εγγυήσεις το καθεστώς αυτό ερμηνεύει και τη στήριξη πολλών Ευρωπαίων. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος ηγέτης θα δεχόταν τόσο εύκολα η Ελλάδα να διολισθήσει σε «χώρα ειδικού καθεστώτος». Στο πλαίσιο ατού του ειδικού καθεστώτος το βασικό που ενδιαφέρει την Ευρώπη είναι να εκπληρωθούν οι δημοσιομικοί στόχοι του μνημονίου και η ανακοπή της ροής των προσφύγων.Ξεχάστε τις ριζικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Και η κυβερνησηΤσίπρα προσφέρει αυτά με ανταλλαγμα την στήριξη για την παραμονή στην εξουσία.