Ο «χειρισμός» Δένδια στην Άγκυρα, απέδειξε ακόμα μια φορά πως καμμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα επιλύσει οποιοδηποτε ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, εφόσον «αντιγράφει» τους Κύπριους μαέστρους του είδους. Σε μια σειρά από ζητήματα που άπτονται των ε/τ ζητημάτων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιγράφει τις πιο αναχρονιστικές πρακτικές που καθιέρωσαν στο δημόσιο τους λόγο οι κύπριοι πρόεδροι Τ. Παπαδόπουλος και Ν. Αναστασιάδης:
Ο ανηλεής καταγγελτικός λόγος κατά του άλλου, οι επιθέσεις χωρίς όρια κατά κάποιου με τον οποίο λες ότι επιδιώκεις να φτάσεις σε κάποια ρύθμιση. Έτσι, δεν έχεις εξωτερική πολιτική που αναζητά λύσεις, αλλά κοιτάζεις το εσωτερικό ακροατήριο με στόχο τις επόμενες εκλογές. Αυτό δίδαξε ο Ν. Αναστασιάδης το 2018, αυτό δείχνει να υιοθετεί ο Κ. Μητσοτάκης σήμερα.
Ο Έλλην υπεξ Ν. Δένδιας θεωρεί ότι η συνεχής καταγγελία της Τουρκίας συνιστά εξωτερική πολιτική και το έκανε με τον διπλωματικά πιο άστοχο τρόπο στην Άγκυρα στις 15/4 μετά από τη συνάντηση με τον Μ. Τσαβούσογλου. Αυτός και ο Ν. Χριστοδουλίδης στο από 27 μέλη Συμβούλιο Υπουργών, συνήθως, παίρνουν ο ένας την ψηφο του άλλου-κάποτε και της Αυστρίας! Η μονομέρεια είναι χαρακτηριστικό πολιτικών με στενούς ορίζοντες, που δεν είναι σε θέση να συμβάλουν σε κοινές, ευρωπαϊκές πολιτικές.
Η μεταφορά της «τεχνογνωσίας ΡΙΚ» στα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ βγάζει μάτια. Στρατευμένη δημοσιογραφία στην υπηρεσία της ακινησίας. Κάθε δήλωση εκ Τουρκίας χαρακτηρίζεται, τώρα και στην ΕΡΤ, ως «προκλητική»-λες και δεν μπορεί ο τηλεθεατής να κρίνει μόνος του μιαν είδηση, αν είναι έτσι, ή αλλιώς. Όλα «προκλητικά», με κατασκευασμένες αναλύσεις στο «Δελτίου των 9», ώστε η κοινή γνώμη να πιστέψει ότι η πολιτική είναι ταυτόσημη με την οργή, το θυμό και την καταγγελία-και ως εκεί!
Οι τυφλές απομιμήσεις βλάπτουν σοβαρά την υγεία μιας εξωτερικής πολιτικής. Η άσκησή της, η αναθεώρησή της, οι συγκυρίες παίζουν ρόλο. Τσίπρας και Μητσοτάκης έδωσαν πλήρη κάλυψη στον ε/κ «μεγαλοϊδεατισμό» με τις λεγόμενες τριμερείς, τα σενάρια για EastMed- ουσιαστικά πωλώντας όλοι μαζί ένα EastDream στο εσωτερικό ακροατήριο. Κάθε επιλογή κρίνεται εκ του αποτελέσματός της: σήμερα η κυπριακή ΑΟΖ είναι κάτω από τον έλεγχο των τουρκικών πολεμικών πλοίων, ενώ οι εταιρείες εξόρυξης έχουν φύγει αφού, κατά κανόνα, δεν τρυπούν σε «μη ασφαλείς» ζώνες!
Το «Ουρούτς Ρέις» δεν θα υπήρχε στην ατζέντα του 2020, εάν στο Κραν Μοντάνα ο Αναστασιάδης δεν έφευγε από το τραπέζι, στο «παρά τρίχα της λύσης» σύμφωνα με τη δημόσια ρήση του ε/κ διαπραγματευτή Ανδρέα Μαυρογιάννη. Θυμίζω το Πλαίσιο Λύσης του ΓΓ του ΟΗΕ στις 30 Ιουνίου 2017 και τις επιτυχείς διαπραγματεύσεις με τον μακράν πιο προοδευτικό τ/κ ηγέτη, Μ. Ακιντζί. Ο Αναστασιάδης έφυγε από το γήπεδο της διπλωματίας στο οποίο η Λευκωσία είχε ισχυρά πλεονεκτήματα, για να παιξει στο γήπεδο της γεωπολιτικής (τριμερείς, έλεγχος θαλάσσιων zωνών, Eastmed). Στο γήπεδο της γεωπολιτικής όμως, με αυτούς τους όρους, η Κύπρος δεν έχει καμμιά τύχη. Η Τουρκία θεωρώντας ότι επιχειρείται προσπάθεια αποκλεισμού της από τις θαλάσσιες ρυθμίσεις της Α. Μεσογείου, έλεγξε στο σύνολό της την κυπριακή ΑΟΖ, ενώ η Λευκωσία κάνει συζητήσεις με τα ΗΑΕ («ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου»), επιδεινώνοντας περαιτέρω τη θέση της...
Η δημόσια συζήτηση του τέως πρωθυπουργού της Ελλάδας Κ. Σημίτη με τον νεότερο Καραμανλή ανέδειξε ακόμα μια φορά τις παθογένειες του εκπροσώπου της διπλωματίας του «άσ? το γι? αργότερα», αλλά και όλες της δυνατότητες που μπορεί να υλοποιήσει μια πολιτική με σχέδιο, συμμαχίες και πρωτοβουλίες. Ο Κ. Σημίτη στις 9/4 δήλωσε πως «πεποίθησή μου ήταν και είναι, ότι οι διαφορές με την Τουρκία πρέπει να αντιμετωπίζονται ενεργά, στη βάση της εθνικής μας κυριαρχίας και του Διεθνούς Δικαίου, αξιοποιώντας την ισχύ που μάς δίνει η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα πλεονεκτήματα που μάς εξασφαλίζουν οι διεθνείς συμμαχίες μας». Αφού άσκησε κριτική στην διπλωματία της αδράνειας υπογράμμισε πως «η πιο χαρακτηριστική και επώδυνη απόδειξη της αδράνειας είναι η εξέλιξη του Κυπριακού». Επ΄αυτού του σημείου όλοι σιώπησαν γνωρίζοντας πόσο ορθή διαπίστωση είναι, αλλά και πόσο επώδυνο είναι για μερικούς να παίρνουν θέση στα δύσκολα.
Ο πρώην Ευρωβουλευτής με τη ΝΔ (1989-1994) Φίλιππος Πιέρρος, αναλύει προϋποθέσεις για την άσκηση μιας επιτυχημένης εξωτερικής πολιτικής:
«Αποτελεσματική εξωτερική πολιτική είναι αυτή που αποκρυπτογραφεί με ευστοχία τους συσχετισμούς δυνάμεων, κατανοεί την δυναμική των εξελίξεων και κυριως έχει την απαραίτητη ευελιξία και φαντασία να προτείνει win-win λύσεις που προάγουν τα εθνικά συμφέροντα. Αποτελεσματική εξωτερική πολιτική είναι αυτή που έχει την δυνατότητα να εξασφαλίσει την στήριξη των εταίρων μας που παραδοσιακά προτιμούν λύσεις προϊόν διαπραγματεύσεων και επίλυσης μέσω δικαιοδοτικών μηχανισμών. Αποτελεσματική εξωτερική πολιτική είναι αυτή που ενσωματώνει τους στόχους της στις θεμιτές, εύλογες και ρεαλιστικές επιδιώξεις των εταίρων μας χωρίς άκαιρους μαξιμαλισμούς. Αποτελεσματική εξωτερική πολιτική είναι αυτή που είναι προϊόν προσεκτικών διπλωματικών χειρισμών με μετρήσιμους στόχους σε συνεργασία με τους εταίρους μας και εποικοδομητική συνεργασία με συμμάχους. Δεν είναι αποτελεσματική εξωτερική πολιτική τα πολλές φορές άσφαιρα vetoes, η ακινησία, η ουτοπική πεποίθηση ότι ο χρόνος είναι πάντα σύμμαχος των εθνικών συμφερόντων, η υποταγή στο πολιτικό κόστος και στις συνήθεις εθνικιστικές κραυγές. Η διακυβέρνηση Σημίτη εξέφραζε ακριβώς αυτή την σχολή πολιτικής σκέψης και πρακτικής. Της αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής».