Η Ντιλάν Γεσιλγκόζ είναι Κούρδισα πρόσφυγας πρώτης γενιάς στην Ολλανδία η οποία διαδέχθηκε στην προεδρία του κεντροδεξιού κόμματος τον εμβληματικό επί 13 χρόνια Μαρκ Ρούτε, έχοντας την αποδοχή του 68% των οπαδών του κόμματος.
Η Ολλανδία έχει μια από τις πιο ανοιχτές οικονομίες στον κόσμο, είναι 15η πιο πλούσια χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο, 5η στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ είναι μια πολύ μικρή χώρα σε έκταση και μικρή σε πληθυσμό!
Η δημοκρατία της και το κοινωνικό της κράτος είναι παράδειγμα προς μίμηση για πολλές άλλες χώρες.
Σ΄ αυτή λοιπόν τη χώρα, στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2023 αναδείχθηκε μακράν πρώτο το κόμμα του Γκερτ Βίλντερς.
Ο Βίλντερς είναι ο ορισμός του ακροδεξιού: Εθνικιστής , σφόδρα εναντίον των μεταναστών, ακραία ισλαμοφοβικός, αντιευρωπαϊστής, αντιοικολόγος…και εδώ και χρόνια απειλείται λόγω των ακραίων θέσεων του σταθερά η ζωή του και κυκλοφορεί με ασφάλεια ως αστακός.
Ποιο είναι λοιπόν το σωστό ερώτημα; Γιατί σε μια χώρα με αυτά τα χαρακτηριστικά νίκησε ο Βίλντερς ή γιατί δεν νίκησαν οι άλλοι; Η απάντηση δίνεται από την ίδια την Γεσιλγκόζ, πολιτικό εξαιρετικά σκληρή απέναντι στο μεταναστευτικό, η οποία αιτιολογεί την θέση της λέγοντας «Αν το επτάχρονο κοριτσάκι (εγώ) που ήρθε πριν 40 χρόνια στην Ολλανδία ερχόταν σήμερα, δεν θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα από αυτά που κατάφερα εγώ».
Η αλήθεια είναι ότι μια τέτοια πλούσια και ανοιχτή χώρα όπως η Ολλανδία δεν μπορεί σήμερα να ενσωματώσει κοινωνικά και οικονομικά με επιτυχία τα τεράστια συγκριτικά νούμερα προσφύγων και μεταναστών που έχει υποδεχτεί.
Οι πολίτες και όχι οι ακροδεξιοί επέβαλαν στην προεκλογική περίοδο ως πρώτο θέμα για συζήτηση το μεταναστευτικό, αισθανόμενοι ότι διαταράσσεται η συνοχή, το πολιτιστικό και κοινωνικό κεκτημένο της κοινωνίας τους.
Η απάντηση δεν είναι να επιμείνουμε στις πολιτικές της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80, γιατί οι ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν σήμερα την οικονομική και πληθυσμιακή ισχύ να διαχειριστούν αποτελεσματικά ροές από όλα τα σημεία του πλανήτη.
Η Ευρώπη όσο ποτέ πρέπει να μείνει ενωμένη και ισχυρή θέτοντας ως μια από τις προτεραιότητες της, η ίδια και τα κράτη - μέλη, την υποστήριξη της ανάπτυξης και των θεσμών σε χώρες τόσο της Μέσης Ανατολής όσο και της Αφρικής.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διαθέσουν τμήμα του προϋπολογισμού τους.
Μία καλά οργανωμένη πολιτική που θα προστατεύει τα σύνορα, θα υποστηρίζει την τόσο αναγκαία οργανωμένη μετανάστευση (τα κενά στην αγορά εργασίας είναι πολύ μεγάλα σε όλες τις χώρες) και θα κατανοεί τις εθνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές ευαισθησίες των δικών της πολιτών, είναι πια απολύτως αναγκαία για να αντιμετωπίσουμε το ακροδεξιό κύμα που απλώνεται από άκρη σε άκρη στην Ευρώπη.
Το να μην αναφερόμαστε στο θέμα και να αφήνουμε τόσο καυτά ζητήματα στα χέρια των πλέων αντιευρωπαϊκών κομμάτων στην Ευρώπη, είναι πολιτική δειλία.
Είναι η δειλία που οφείλεται στις εμμονές των μεταπολεμικά κυρίαρχων ιδεολογιών και διαχωρισμών, σπρώχνοντας τα λαϊκά στρώματα και τους πλέον αδύναμους στην αγκαλιά ηγετών, που όπως αποδείχθηκε, ποτέ δεν έχουν τις απαιτούμενες λύσεις.