Ολοι, μέσα κι έξω, συμφωνούσαν ότι βρισκόμαστε κοντά στη συμφωνία με τους πιστωτές, λόγω προσφυγικής κρίσης και δημοψηφίσματος τον Ιούνιο στη Βρετανία, μέχρι που ξαφνικά ο Ντάισελμπλουμ ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει προθεσμία για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, Ευρωπαίος αξιωματούχος ανωνύμως κάτι είπε για Ιούλιο, ο Κατρούγκαλος θυμήθηκε ότι “το ΔΝΤ θέλει αίμα”, ενώ ξεχάστηκε εκείνο το “καήκαμε” που είχε ομολογήσει ο ΥΠΟΙΚ Ευ. Τσακαλώτος για την περίπτωση που η διαπραγμάτευση τραβούσε μέχρι το καλοκαίρι.
Ενα πολιτικοοικονομικό θρίλερ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη χωρίς να είναι σαφές, παρά μόνο μέσω διαρροών που δεν δεσμεύουν κανέναν, ούτε τι ακριβώς έχει συμφωνηθεί ούτε ποιες είναι οι αποκκλίσεις, αν τα μέτρα που θα νομοθετηθούν θα αποδώσουν, αν θα πρόκειται για μια ολοκληρωμένη συμφωνία ή για λύση στο περίπου που απλώς θα αναβάλει για κάποιους μήνες το αδιέξοδο. Η ασάφεια είναι προφανώς σκόπιμη, γιατί καμία πλευρά δεν πιστεύει επί της ουσίας στην προσπάθεια: Οι πιστωτές απλώς δεν θέλουν αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης τώρα, ενώ η κυβέρνηση υπερασπίζεται θεωρητικά το δικό της μνημόνιο, όχι τις μεταρρυθμίσεις, και είναι σε μια διαρκή αμφιθυμία γιατί γι αλλού είχε κινήσει κι αλλού η ζωή την πήγε.
Πρώην υπουργός μου έλεγε ότι μπορεί η καθυστέρηση να είναι εμπρόθετη για να καταλήξει η διαπραγμάτευση μετά το συνέδριο της ΝΔ (22-24 Απριλίου), δηλαδή σε έκτακτο Eurogroup στις 28 Απριλίου, με ψηφοφορία μέσα στην μεγάλη εβδομάδα, ώστε να μην επισκιάσει ο λόγος του Κ. Μητσοτάκη το λόγο του πρωθυπουργού και να τσουγκρίσουμε τα αυγά στο κλίμα που θα έχει διαμορφώσει το Μέγαρο Μαξίμου. Μου φάνηκε ακραίο όπως και η άλλη εκδοχή που άκουσα ότι, παρά τα δηλούμενα, ο Α. Τσίπρας προετοιμάζει σκηνικό εκλογών, επενδύοντας στη δεξιά παρένθεση, να καεί δηλαδή στην εφαρμογή των μέτρων η ΝΔ, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκρατήσει αρκετές δυνάμεις και να κάνει θεραπεία αντιπολίτευσης διαφημίζοντας τη σύγκρουση με το ΔΝΤ.
Μπορεί τα πράγματα να είναι λιγότερο σύνθετα, να πρόκειται δηλαδή για μια στρατηγική εβδομάδας, βλέποντας και κάνοντας, κάθε Δευτέρα και νέα τακτική, ανάλογα με τον επικοινωνιακό αντίκτυπο κάθε μοτίβου. Αν έτσι έχει η κατάσταση, μιλάμε απλώς για το μη σχέδιο, τη μη διακυβέρνηση και τη μη διαχείριση καμίας κρίσης, σύρσιμο μέχρι τελικού σαπίσματος, και τελικά επικρατεί η αρχή της πραγματικότητας, τη λύση τη δίνει η ζωή. Αν δεν έχεις να πληρώσεις μισθούς και συντάξεις θα κάνεις πίσω για να πάρεις τα δανεικά, αν αντέχεις θα αντιστέκεσαι, όσο σε παίρνει θα φωνάζεις και όταν δεν σε παίρνει θα συμμορφώνεσαι, θα ψηφίζεις και θα κλαις, θα νομοθετείς και δεν θα εφαρμόζεις – μέχρι που κάποια στιγμή θα αποφασίσουν οι άλλοι, ερήμην σου, για πόσο θα συνεχίσουν το παιχνίδι των εξαπατήσεων.
Ισως είναι τόσο απλό και τόσο θλιβερό.
Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο