Στις αυτοδιοικητικές εκλογές δύσκολα νιώθει κανείς την ανάγκη να εκφράσει δημόσια την υποστήριξή του σε έναν υποψήφιο (εκτός κι αν κατεβαίνει μαζί του). Λίγο η «αθόρυβη» δουλειά των δημάρχων, λίγο η μη αποκέντρωση της ελληνικής Διοίκησης, οι πολίτες δε γνωρίζουν με λεπτομέριες το έργο και τη δράση των υποψηφίων δημάρχων. Εξαίρεση στην κατάσταση αυτή αποτελεί προπάντων ο δήμος Αθηναίων, που αφορά την πρωτεύουσα της χώρας κι αποτελεί ένα μωσαϊκό προβλημάτων- έτσι όλοι σχεδόν έχουν μια βασική εικόνα του τι γίνεται εκεί. Λαμβάνοντας υπόψη λοιπόν τη σημασία του δήμου Αθηναίων και τα διακυβεύματα που αυτός εμπεριέχει, θεωρώ την επιλογή Καμίνη ως την πλέον ενδεδειγμένη για τη Δημαρχία. Οι λόγοι αριθμημένοι παρακάτω:

1) Άσκησε μια συνεπή οικονομική πολιτική, που – μακριά από μεγαλοστομίες- στόχο είχε την ανάκτηση της πιστοληπτικής αξιοπιστίας του Δήμου, τον περιορισμό των δαπανών και την ανάδειξη πλεονάσματος. Μέσα σε μια τετραετία νοικοκύρεψε έναν Δήμο οικονομικά αξιολύπητο, με αδιαφάνεια στα στοιχεία και με την πλήρη απαξία των διεθνών οίκων αξιολόγησης. Ενδεικτικά: μείωση χρέους στους προμηθευτές κατά 54%, μείωση των εξόδων κατά 20%, μείωση των υποχρεώσεων του Δήμου κατά 24%, λογιστικό πλεόνασμα 12.5 εκατομμύρια ευρώ (από έλλειμμα 47 εκατομμυρίων το 2010!). Δεν πρέπει τέλος να αμελούμε την αναλυτική οπτικοποίηση του προϋπολογισμού ώστε οι πάντες να έχουν εποπτεία του οικονομικού έργου που συντελείται: https://www.cityofathens.gr/khe/proypologismos/visualization/sxedio.

2) Αποτελεί τον συνεπέστερο υποστηρικτή της έννομης τάξης σε όποιο θέμα κι αν προέκυψε. Στην άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων τάσσεται με τις μειονότητες, εκνευρίζοντας τους συντηρητικούς, ενώ στο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης υπερασπίζει το νόμο συνεργαζόμενος με το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης για τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα- εκνευρίζοντας την Αριστερά. Η στάση αυτή, του να μένεις «στη μέση», βαλλόμενος κι από τους μεν και από τους δε έχει υψηλό πολιτικό κόστος που ελάχιστοι επωμίζονται. Είναι πολύ δύσκολο να προωθεί κανείς τη νομιμότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μία χώρα που ο σεβασμός τους εξαρτάται από το «στρατόπεδο» που βρίσκεσαι.

3) Στο επίπεδο του συμβολισμού, κάθε νίκη υποψηφίων σαν τον Καμίνη είναι νίκη εναντίον του παλαιοκομματισμού, των κομματικών στρατιωτών που υπακούουν πιστά την παράταξη, που χαϊδεύουν τα αυτιά των ψηφοφόρων τους εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος και που δεν είναι πρόθυμοι να τα βάλουν με κανένα κατεστημένο συμφέρον, με καμία παρωχημένη αντίληψη. Είναι νίκη ενάντια σε ένα δίκτυο υποσχέσεων, ευχολογίων, μηδενικού αποτελέσματος και ξεπερασμένων συμβολισμών. Νίκη ενάντια σε μηχανισμούς και σε κομματικά στρογγυλέματα. Παρακολουθεί κανείς με θλίψη τον αυτοπροδιοριζόμενο ως «νέο», Άρη Σπηλιωτόπουλο, να υποβαθμίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα ζητώντας δημοψήφισμα για το θέμα του τεμένους στην Αθήνα, και οργίζεται σκεπτόμενος ότι εν έτει 2014 προεκλογικές εκστρατείες χτίζονται πάνω σε ο,τι πιο συντηρητικό και ξεπερασμένο έχει να δείξει η κοινωνία (άλλωστε, πρέπει να γνωρίζει ο «φιλελεύθερος» κ. Σπηλωτόπουλος ότι οι ελευθερίες που αξίζουν περισσότερο, ακριβώς επειδή χρήζουν προστασίας, είναι αυτές της μειοψηφίας- αυτό τουλάχιστον λέει ο φιλελευθερισμός που υποστηρίζει ιδεολογικά).

Θυμάμαι τις εκλογές του 2010. Τότε μαθητής Λυκείου ακόμη, είχα ταχθεί εναντίον του Καμίνη επηρεασμένος από έναν κακοχώνευτο συντηρητισμό. Μια μέρα, λίγο πριν τις εκλογές, τον άκουσα να λέει δημοσίως σε κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα «δε θέλω τις ψήφους σας και άλλες τέτοιες ψήφους» επειδή μίλησαν χυδαία εναντίον μεταναστών. Για πρώτη φορά σε εκείνη την τηλεοπτική εμφάνιση (απέναντι του ήταν ο ολίγιστος Κακλαμάνης) είδα αυτό που λέμε «νέο πολιτικό dna». Περιπτώσεις σαν το δήμαρχο Αθηναίων σπανίζουν και επιβάλλεται να καθιερώνονται ώστε να μας θυμίζουν τι είναι να κάνεις πολιτική και τι δημόσιες σχέσεις.

ΥΓ.: Όπως υποστήριξε και ο Απόστολος Δοξιάδης, θεωρώ σφάλμα της ΝΔ ότι δεν τον στήριξε. Το συμμάζεμα των οικονομικών που η ίδια επιτυγχάνει, υλοποίησε με επιτυχία κι ο ίδιος στο Δήμο του. Το προαναγγελθέν άλλωστε άνοιγμα στο κέντρο που αναμένουμε, τέτοια πρόσωπα οφείλει να περιλαμβάνει.

.

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Ο Κλόουν