Ο δολοφόνος της “17 Νοέμβρη” Κουφοντίνας εδώ και μέρες κάνει απεργία πείνας και τελευταία και δίψας, διεκδικώντας ένα αίτημα, της μεταγωγής του στις φυλακές Κορυδαλλού, όπως προέβλεπε το παλαιότερο καθεστώς, πριν την αλλαγή του από τη Βουλή των Ελλήνων. Κατ? αρχήν το αίτημα του δεν είναι νόμιμο. Και αυτό γιατί προφανώς δεν παραβιάζεται κανένας Νόμος του Κράτους. Ίσα – ίσα εφαρμόζεται ο πρόσφατα ψηφισθέντας Νόμος από το ελληνικό Κοινοβούλιο για την μεταχείριση των φυλακισθέντων τρομοκρατών. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι η πλειοψηφία της Βουλής ψήφισε ένα Νόμο φωτογραφία για τον Κουφοντίνα (αλλά και για άλλους καταδικασθέντες για τρομοκρατία), δεν κατανοώ ποιο είναι το σφάλμα. Ασφαλώς και είχε δικαίωμα να αλλάξει τον Νόμο η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όταν διαπίστωσε ότι ο προηγούμενος είχε ένα κενό. Άρα δεν τίθεται εάν και κατά πόσο το αίτημα του Κουφοντίνα είναι νόμιμο ή όχι. Προφανώς ΟΧΙ.
Όμως στο σημείωμα μας δεν θέλουμε να σταθούμε στο νόμιμο ή μη του αιτήματος, αλλά στην ουσία, στην πολιτική ουσία. Η φιλελεύθερη δημοκρατία μας πρέπει να υπαναχωρήσει και να ικανοποιήσει το αίτημα του Κουφοντίνα ; Διαβάζω αρκετούς φίλους που καταδικάζουν απόλυτα την τρομοκρατία και τις δολοφονίες, που γράφουν ότι η Δημοκρατία δεν έχει να φοβάται τίποτα και πρέπει να παρέμβει η Κυβέρνηση, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δεν ξέρω ποιος άλλος και να ικανοποιήσει το αίτημα του Κουφοντίνα. Βέβαια έκκληση προς τον Κουφοντίνα να σταματήσει την απεργία πείνας και να σώσει τη ζωή του δεν κάνουν, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. Πρέπει λοιπόν η Δημοκρατία μας να υπαναχωρήσει και να αποδεχθεί το αίτημα του Κουφοντίνα ; Η θέση μου είναι ΟΧΙ και εξηγώ το γιατί στην συνέχεια.
Τον Μάρτιο του 1978 η τρομοκρατική οργάνωση της Ιταλίας, “Ερυθρές Ταξιαρχίες” εκτελεί πέντε αστυνομικούς και απαγάγει τον πρώην Πρωθυπουργό της χώρας και ηγέτη των Χριστιανοδημοκρατών Άλντο Μόρο, απαιτώντας από την Κυβέρνηση για να τον αφήσουν ελεύθερο να απελευθερώσει μέλη των “Ερυθρών Ταξιαρχιών“. Ο Άλντο Μόρο ήταν μαζί με τον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον Ενρίκο Μπερλιγκουέρ, οι αρχιτέκτονες του “Ιστορικού Συμβιβασμού”. Δηλαδή αυτής της δύσκολης περιόδου όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας, στήριξε πολιτικά την Κυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών, για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά και για την ανυποχώρητη στάση αρχών να μην διαπραγματευτούν με τους τρομοκράτες των “Ερυθρών Ταξιαρχιών”. - Κάτι αντίστοιχο με το δικό μας 1989 και την δολοφονία Μπακογιάννη από τα χέρια του Κουφοντίνα. Του βουλευτή Παύλου Μπακογιάννη, ενός από τους πρωταγωνιστές της τότε συνεργασίας με την αριστερά και τις Κυβερνήσεις Εθνικής Συνεργασίας που προέκυψαν στην συνέχεια- . Μετά από 54 ημέρες κράτησης του ο Άλντρο Μόρο βρέθηκε δολοφονημένος με έντεκα σφαίρες στο πορτμπαγκάζ ενός αυτοκινήτου. Ακολουθεί μια πορεία διάλυσης και παρακμής για την τρομοκρατική οργάνωση και οι “Ερυθρές Ταξιαρχίες” διαλύονται οριστικά το 1988. Η Δημοκρατία νίκησε με την ανυποχώρητη στάση της απέναντι σε αμετανόητους τρομοκράτες και δολοφόνους.
Η Αντριάνα Φαράντα ηγετικό στέλεχος των Ερυθρών Ταξιαρχιών και μέλος της ομάδας απαγωγής του Αλντο Μόρο, μετά την δολοφονία του διαχωρίζει ουσιαστικά τη θέση της, αποχωρεί συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη. Ήδη είχε μετανιώσει για την προηγούμενη δράση της και επιδιώκει να βρεθεί με τα παιδιά των θυμάτων. Αναζητά την λύτρωση, θεωρώντας ότι η συγνώμη δεν ήταν αρκετή. Στο βιβλίο της “Το πέταγμα της Πεταλούδας”, γράφει «Όταν συνειδητοποιείς ότι έχεις κάνει ανεπανόρθωτα λάθη και έχεις προκαλέσει τεράστιο πόνο σε άλλους ανθρώπους, έχεις ανάγκη να εκφράσεις τη συντριβή σου”. Το 2017 μετά από 40 χρόνια, το 2017, η Ζίλκε Μάιερ-Βιτ, πρώην μέλος της γερμανικής τρομοκρατικής οργάνωσης RAF ζητάει δημόσια συγγνώμη από την κοινωνία και την οικογένεια του δολοφονηθέντος προέδρου του Συνδέσμου Γερμανικών Επιχειρήσεων, Χανς-Μάρτιν Σλάιερ και συναντιέται με τον γιο του δολοφονηθέντος.
Και ας δούμε τώρα ποιος είναι ο Κουφοντίνας σήμερα. Είναι ένας αμετανόητος τρομοκράτης καταδικασθείς για έντεκα δολοφονίες, για τις οποίες όμως ΠΟΤΕ δεν μετάνιωσε, ΟΥΤΕ ζήτησε συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων του, είτε από την ελληνική κοινωνία για τον αλησμόνητο και αγιάτρευτο πόνο που έσπειρε. Μάλιστα είναι από τους τρομοκράτες, ο οποίος συνεχίζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αν και φυλακισμένος να εμφανίζεται ως ο άτυπος ηγέτης της “επαναστατικής ένοπλης πάλης”, και να προσπαθεί να "εμπνεύσει" και να καθοδηγήσει ένα τμήμα -έστω μικρό δεν έχει σημασία-, της νεολαίας μας, όπως δείχνουν κατά καιρούς διάφορες πρωτοβουλίες. Είτε ως ομιλητής (μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης σε εκδήλωση υποστηρικτών του σε πανεπιστημιακό ίδρυμα), είτε σε εκδηλώσεις υποδοχής του. Έχει κυκλοφορήσει βιβλίο όπου σε καμιά γραμμή του, δεν παίρνει πίσω αυτά που έκανε, πίστευε και πιστεύει. “Είναι ένας αναστοχασμός για να αποκτήσει ο ένοπλος αγώνας μια νέα μορφή και ένα νέο περιεχόμενο όσο γίνεται πιο κοντά στα περιεχόμενα και τους σκοπούς του καιρού μας”, λένε οι υποστηρικτές του. Ο Κουφοντίνας παραμένει ένας συνεπής τρομοκράτης, που απλά πιστεύει ότι το “ένοπλο επαναστατικό κίνημα” δέχθηκε ένα χτύπημα, αλλά έχει μέλλον, και αυτό φροντίζει να υπάρχει με την παρουσία και την δράση του. Διαπραγματεύεται η Δημοκρατία με έναν τέτοιο κρατούμενο; Για λόγους αρχής ΟΧΙ. Η Δημοκρατία δεν απειλείται ασφαλώς από τον Κουφοντίνα, αλλά και δεν διαπραγματεύεται μαζί του. Εφαρμόζει τον Νόμο και στην φάση αυτή είναι η υποχρεωτική του σίτιση.