Είχα μεγαλώσει όταν άρχισαν οι καταλήψεις ακατοίκητων κτιρίων. Αλλιώς, μπορεί να ήμουν κι εγώ εκεί. Ξέρω όμως περίπου τι συμβαίνει: Τα παιδιά της βίλλας «Αμαλία» και των αντίστοιχων «καταλήψεων», μιμούνται μία πανευρωπαϊκή εναλλακτική κουλτούρα, με όσα αυτό σημαίνει.

.

Ουδείς υποχρεούται να συμφωνήσει μαζί τους ή έστω να συμμεριστεί τις απόψεις τους και τη ζωή τους. Ούτε εγώ πιστεύω ότι εκεί διαδραματίζεται κάτι σοβαρό, είτε στην τέχνη, είτε στην σκέψη, είτε έστω στην καλλιέργεια ενός εναλλακτικού προτύπου ζωής. Κατά τη γνώμη μου, εκτυλίσσεται απλώς μία αποσπασματική και ίσως επαρχιώτικη «μίμηση πράξεων», από αυτές που τελούνται σε άλλες χώρες (βλ. Βερολίνο). Αν κάτι θετικό θα εύρισκα σ’ αυτές τις κινήσεις, είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια διαφυγής από τη μοναξιά, ή έστω η αναζήτηση «ταυτότητας» μέσα από την ομάδα.

.

Όμως, αυτά τα παιδιά έχουν δύο στοιχεία ηθικής υπεροχής απέναντι σε όλους μας, που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν:

.

α) Δεν μετέχουν σε κανέναν μηχανισμό εξουσίας. Και όχι μόνον, αλλά η θεσμισμένη εξουσία είναι έξω από το «συλλογικό φαντασιακό» τους. Δηλαδή, δεν αποτελεί πηγή των νοημάτων τους. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν έκαναν κατάληψη για να μας επιβάλουν την εξουσία τους.

.

β) Δεν κινούνται από κάποια ιδιοτέλεια. Γι’ αυτό και δεν ζήτησαν ισόβια σίτιση από την κοινωνία. Ούτε με την κατάληψη εκβίασαν για να διατηρήσουν οποιοδήποτε προνόμιο εις βάρος της κοινωνίας, σε αντίθεση με τους «αγωνιζόμενους συντεχνίτες» (περί αυτών στη συνέχεια).

.

Αλλά και αυτή καθ’ εαυτή η κατάληψη, δεν δημιουργούσε οποιοδήποτε πρόβλημα στη λειτουργία της κοινωνίας. Ούτε δηλαδή τις συγκοινωνίες ακινητοποιούσε, ούτε στερούσε τη χώρα από ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε την πόλη γέμιζε σκουπίδια, ούτε γενικά στερούσε τους πολίτες από κάποιο κοινωνικό αγαθό, από εκείνα που τους στερούν πάντοτε οι «αγωνιζόμενοι συντεχνίτες», κατά τη διάρκεια των «ανιδιοτελών» αγώνων τους. Επί πλέον, τα ατημέλητα αυτά παιδιά έχουν και κάτι άλλο, ιδιαίτερα σημαντικό στις μέρες μας: Είναι οι μόνοι τους οποίους φοβούνται οι συμμορίτες της Χρυσής Αυγής, διότι λειτουργούν απέναντί τους ως «λαϊκές πολιτοφυλακές». Γι’ αυτό και όπου έχουν μαζική παρουσία, δεν τολμούν να εμφανιστούν τα τάγματα εφόδου. Και από την ώρα που ο «χάρος βγήκε παγανιά» (βλέπε πρόσφατη σφαγή νεαρού Πακιστανού), πρέπει να τσακιστεί με κάθε τρόπο.

.

Ας έρθουμε τώρα στο από δω στρατόπεδο, το «δικό μας». Είμαστε οι συντεχνίτες, με κορμό τον διορισμένο «πελατειακό στρατό» του συστήματος. (Οι «νοικοκυραίοι» που λέει κι ο Τσίπρας). Όπου, ως «συντεχνίτες», ένα μόνο στόχο έχουμε: Τη διατήρηση και των πλέον αντικοινωνικών προνομίων μας, τα οποία κερδίσαμε στη συναλλαγή μας με το διεφθαρμένο πελατειακό σύστημα. Μάλιστα, όσοι είμαστε και «διορισμένοι πελάτες», επειδή έχουμε ακουστά πως «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», δεν γνωρίζουμε καν όρια στην αντικοινωνικότητά μας.

.

Πριν από λίγες μέρες, λοιπόν, ζήσαμε το θέαμα της επέμβασης στην κατάληψη της βίλλας «Αμαλία». Δόθηκε έτσι το «μήνυμα» ότι ο νόμος είναι πάνω απ’ όλα. Έστω και αν είναι οργανωμένοι αυτοί που τον παραβιάζουν. Που πάει να πει πως δεν γίνονται ανεκτές καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, από καμία οργανωμένη ομάδα.

.

Έλα όμως που το όλον θέαμα ήταν σκέτη υποκρισία, μια και ο νόμος «εφαρμόστηκε» μόνον για τους «απέναντι», ενώ οι «δικοί μας» παρέμειναν ασύδοτοι. Διότι, την ίδια ακριβώς ημέρα που το κράτος «αποκαθιστούσε» την αυθεντία του νόμου στη βίλλα «Αμαλία», στο δικό μας στρατόπεδο συνέβαιναν τα αντίστροφα:

.

Οι μανδαρίνοι του ΜΕΤΡΟ, δηλαδή οι δικοί μας άνθρωποι, οι οποίοι ανήκουν σ’ εκείνο το «…φρικιαστικό παρασιτικό σώμα, που τυλίγεται σα δίχτυ στο σώμα της …κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της…..» και για τους οποίους «..η διατήρηση του καθεστώτος είναι θέμα καθημερινού ψωμιού» (θα επαναλαμβάνω συνεχώς την περιγραφή του Μαρξ, μήπως και κάποια στιγμή καταλάβω τι σημαίνει), έκαναν τη δική τους κατάληψη. Συγκεκριμένα, κατελάμβαναν το κτίριο όπου βρίσκεται το κέντρο ρύθμισης της κυκλοφορίας του ΜΕΤΡΟ. Και ο σκοπός της κατάληψης και ιδιοτελής και αντικοινωνικός: Ως αυτονομημένος μηχανισμός εξουσίας που ενεργεί αποκλειστικά για τον εαυτό του, εκβίαζαν την κοινωνία, ώστε να διασφαλίσουν τα θηριώδη προνόμια που κέρδισαν από τη συναλλαγή τους με το διεφθαρμένο πελατειακό σύστημα. Στον αντίποδα δηλαδή όλων αυτών που σηματοδοτεί η κατάληψη της βίλας «Αμαλία». Και όλοι, τους χάιδευαν.

.

Πώς λοιπόν να μην είμαι με τα παιδιά της βίλλας «Αμαλία»;