Από τις παρατηρήσεις, τα σχόλια και τις αντιρρήσεις που γράφτηκαν, στο σημείωμά μου που αναφέρονταν στην Άννα Διαμαντοπούλου, κατάλαβα δύο πράγματα.
Το πρώτο, ότι, παρά τα όσα τραβήξαμε, παρά τα σκατά που φάγαμε, δεν βάλαμε μυαλό και επιμένουμε στην ίδια λογική του ’74. Άσπρος σκύλος , μαύρος σκύλος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά.
Ρε συ Μιχάλη, ποια είναι η διαφορά της Διαμαντοπούλου με τη ΝΔ;
Με ρωτάει φίλος μου, κολλητός και αγαπημένος.
Αγαπημένε μου φίλε, από τις Διαπόντιες νήσους, είναι δυνατόν να με ρωτάς εσύ αυτό το πράγμα; Εσύ, που ζεις σε μια κοινωνία πολιτική, που στην κυριολεξία μπορεί και επιβαλλεται, να διαχωρίσει την ελάχιστη διαφοροποίηση, στο πολιτικό σκηνικό;
Το δευτερο που με εχει μεινει, είναι η προτροπη του Λεωνίδα, που αποχωρώντας από τον κοσμο τουτο μας μιλησε για διαλογο και συγκλίσεις…
Και αν το θέλεις έτσι, ρε κουμπάρε, η Διαμαντοπούλου και τίποτε να μην έκανε στη ζωή της, έφτιαξε έναν νόμο για την παιδεία, που παρά τη συντριπτική πλειοψηφία που μάζεψε στη Βουλή, από την επομένη κιόλας ώρα άρχισαν να τον υποβλέπουν και να τον υπονομεύουν.
Πρώτος υποκινητής υποτίθεται αυτός που συμπαρίστατο εκ μέρους της ΝΔ και έγινε και Υπουργός παιδείας και έθαψε τον νόμο μέσα σε λίγες μέρες.
Και παράλληλα, η λεγόμενη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε ψηφήσει εναντίον και στον άλλον πάρα πολύ σημαντικό και σοβαρό Νόμο για την παιδεία, της Γιαννάκου. Έναν νόμο που θα έπρεπε να τον έχουμε υπόδειγμα και μαζί με αυτόν της Διαμαντοπούλου, να δίνουμε την μάχη, ούτως ώστε να φτιαχτεί ένας πραγματικά σοβαρό, διαχρονικό και κυρίως ευρύτατης αποδοχής θεσμικό πλαισιο, για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται.
Έχω μάθει, στα τόσα χρόνια του παιδεμού μου με την πολιτική, πως αυτά που κάποτε αποτελούσαν «σπουδαίες» αιτίες καυγά και σύγκρουσης, στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορούν να εμφαίνονται ως διαχωριστικά, στο ευρύ φάσμα των πολιτών, που θέλουν μια δημοκρατική Ελλάδα προσανατολισμένη στο ευρωπαϊκό της μέλλον.
Και γι αυτό το μέλλον, γλυκέ μου φίλε, η Διαμαντοπούλου έχει πολλά να πει και πολλά να πράξει και κυρίως επειδή εσύ το έφερες έτσι, να κτίσει συμμαχίες απολύτως απαραίτητες, για να αντιμετωπιστεί η λαίλαπα που καιροφυλακτεί. Εκτός αν μου πεις ότι και στη Γερμανία, τα σκυλιά του πολέμου, θα αντιμετωπιστούν κι εγώ δεν ξέρω από ποιόν.
Και ναι, το πιστεύω πως, για το σημερινό ΠΑΣΟΚ, που κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σε ρητορικές και αγριίλες παρελθόντων ετών , η Διαμαντοπούλου είναι ότι πρέπει, μαζί με τον Γερουλάνο, και τους εχέφρονες φίλους να το κρατήσουν μακριά από τον λαϊκισμό , που πάρτε το χαμπάρι, «νάτος πετιέται από ξαρχης και αντρειεύει και θεριεύει» μην το νομίζετε ότι είναι μακρινός. Μπροστά μας έρχεται. Και όποιος έχει κότσια, στέκεται να τον αντιμετωπίσει , όχι τραγουδώντας θούρια. Αλλά εν τοις πράγμασι.
Από μπουλούκ μπασήδες έχουμε χορτάσει. Μας έχουν πρήξει τα ούμπαλα. Τον στρατό ψάχνουμε και τους πραγματικούς ηγέτες, που θα αμυνθούν στην λαίλαπα.
Και έχοντας την εντύπωση και την αίσθηση ότι τη γνωρίζω από πάντα της, τη Διαμαντοπούλου, αντιλαμβάνομαι ότι με τον ώριμό της αυτό λόγο , στρώνει το έδαφος για μια κεντροαριστερά, που έχουμε απόλυτη ανάγκη σήμερα, γιατί ο είρων, αλαζονικός επηρμένος και αχόρταγος , βουλιμικός, όπως δείχνουν όλα , χωρίς αντίπαλο, δεν είναι διατεθειμένος να μετακινηθεί ούτε χιλιοστό, απ΄την άθλια ρότα που ακολουθεί.
Και θες δεν θες καλέ μου φίλε, από τις Βρυξέλλες, είναι αυτή που μπορεί να του αντισταθεί και να τον ταρακουνήσει. Γιατί από το «Δήμαρχο» και τον άλλον υποψήφιο «τίποτα», μην περιμένεις απολύτως τίποτα.
Και περιμένω, γιατί χρειάζεται να γίνει διάλογος, τις αντιρρήσεις σου γραμμένες με σαφήνεια, για να τις απαντώ μία-μία, όσο αντέχω ακόμα.