Η απουσία μου από την Αθήνα στις Βρυξέλλες για να παίξω το “QED” ή “Τι απέδειξε ο κύριος Φάυνμαν”, με έθετε ντε-φάκτο εκτός της χθεσινής συγκέντρωσης. Όμως και αν ήμουν στην Αθήνα δεν θα πήγαινα. Όχι επειδή ξαφνικά άρχισα να συμπαθώ την κυβέρνηση την οποία επικρίνω συνεχώς αποδοκιμάζοντας τις λανθασμένες πολιτικές της.
Η κυβέρνηση αυτή αποδεικνύεται καθημερινά χειρότερη απ’ ότι θα μπορούσα να φανταστώ. Μια κυβέρνηση που είπε συνειδητά ψέματα για να ανέλθει στην εξουσία, υποσχέθηκε τα πάντα γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να τα πραγματοποιήσει και κύλισε τη χώρα σε κινδύνους και περιπέτειες που δεν της άξιζαν καθώς ήταν ήδη εξασθενημένη από την κρίση και τα μνημόνιά της. Ήρθαν στην εξουσία οι Συριζανέλ χωρίς κανένα πρόγραμμα και αφού «έπαιξαν» ενάμιση χρόνο το έργο της «περήφανης διαπραγμάτευσης», έφεραν το νέο τερατώδες μνημόνιο, το οποίο μας κόβει τις συντάξεις ενώ ο πρωθυπουργός μας λέει μέσα στα μούτρα μας ότι δεν τις κόβει! Και βλέπουμε υπουργούς να καταγγέλλουν τους εαυτούς τους και να κλαίνε υποκριτικά -είναι και φτηνοί ηθοποιοί- δημοσίως επειδή ψήφισαν αυτά τα κακά μέτρα. Φτύσιμο στα μούτρα δηλαδή, υποτίμηση ντροπιαστική.
Η κυβέρνηση αυτή δεν ξέρει να κυβερνήσει αλλά νομίζει ότι είναι γεννημένη για να κυβερνά. Και πουλά φούμαρα έχοντας ένα μοναδικό σκοπό: την εξουσία και τη νομή της. Ο κυνισμός στην απόλυτη μορφή του. Οι απίθανοι υπουργοί της αποδεικνύονται ανίκανοι, αντί να δουλεύουν σκληρά, μιλούν επιθετικά προς το λαό, ανοίγουν το στόμα τους και λένε ανοησίες και ασυναρτησίες, πουλάνε «λαϊκή μαγκιά» και παίρνουν θέσεις σε ζητήματα που δε γνωρίζουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο, έτσι επειδή είναι υπουργοί και η εξουσία τους δίνει το δικαίωμα να μιλούν επί παντός επιστητού!
Και όλα αυτά τυλιγμένα σε ένα «αριστερό» μανδύα με λόγια παχιά λαϊκίστικα που γλείφουν (στην ουσία φτύνουν) τους πιο αδύναμους ενώ τους γδύνουν περαιτέρω με τους άμεσους και έμμεσους φόρους. Και για να δείξουν ότι «είναι με τους πιο αδύναμους» χαρατσώνουν με επιδεικτικό μίσος ότι απόμεινε από τη μεσαία τάξη και εξοντώνουν τους ελεύθερους επαγγελματίες, δηλαδή όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους οι οποίοι δουλεύουν σκληρά και ζουν σε μια διαρκή ανασφάλεια.
Είναι απόλυτα φυσικό οι άνθρωποι που πλήττονται αλλά και νοιάζονται για τη χώρα, να αντιδρούν σε αυτήν την παρακμή, την παρακμή που οι Συριζανέλ κληρονόμησαν από του άλλους, τους «προδότες», αλλά την συνεχίζουν επί τα χείρω. Και είναι φυσικό να γίνουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας όπως η χθεσινή και άλλες ακόμη.
Όμως
Με ποιο δικαίωμα λέμε «παραιτηθείτε» σε μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε πριν από εννιά μήνες; Θα αποφασίσουμε να ρίξουμε την κυβέρνηση στους δρόμους όπως κάποτε διαλαλούσε ο Σύριζα σπέρνοντας το μίσος και την καταστροφή; Αυτό το αρνούμαι. Είναι ανάγκη να διαμαρτυρόμαστε καταγγέλλοντας την κυβερνητική πολιτική και απαιτώντας να αλλάξει αλλά όχι καλώντας την να παραιτηθεί. Αν πέσει η κυβέρνηση αυτή, θα πέσει από τα δικά της λάθη, τις αντιφάσεις της και την ανικανότητά της.
Οι κυβερνήσεις εκλέγονται για τέσσερα χρόνια και -θεωρητικά τουλάχιστον- μπορεί να ανακάμψουν, δεν το θεωρώ καθόλου πιθανό αλλά ποτέ δε λέμε «ποτέ». Άλλωστε αν το «παραιτηθείτε» έχει αποτέλεσμα και παραιτηθούν, ποια πολιτική δύναμη έχει να προτείνει κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο, κάποιο πρόγραμμα για την αλλαγή του σκηνικού; Η λογική του «ώριμου φρούτου» δεν είναι αρκετή, είναι καταστροφική επειδή έτσι απλώς καταψηφίζουμε τους χειρότερους. Μήπως το «παραιτηθείτε» δείχνει γύμνια επιχειρημάτων; Μήπως το φωνάζουν και ιδιοκτήτες ακινήτων που ψήφισαν Συριζανέλ για να μην πληρώσουν ΕΝΦΙΑ και τώρα αισθάνονται προδομένοι επειδή πρέπει να πληρώσουν μεγαλύτερο και μόνιμο ΕΝΦΙΑ. Διότι αυτοί που ψήφισαν και έβγαλαν τους Συριζανέλ με τέτοια κριτήρια και τώρα φωνάζουν «παραιτηθείτε», είναι έτοιμοι να ξαναψηφίσουν με τέτοια κριτήρια όποιον τους δώσει νέες υποσχέσεις!
Χρειάζεται λοιπόν προβληματισμός και περίσκεψη, χρειάζεται ΔΟΥΛΕΙΑ από τα κόμματα και τους φορείς για να βρουν και να προτείνουν εκείνα τα μέτρα που μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα στο δρόμο της προόδου. Πρόγραμμα που θα δώσει δουλειές στους χιλιάδες άνεργους νέους. Πρόγραμμα όμως και όχι κραυγές καταγγελίας σαν αυτές που έβγαζαν οι Συριζανέλ.
Και πρέπει και ο λαός να καταλάβει κάποτε ότι μια κοινωνία δε λειτουργεί και δεν αναπτύσσεται με ευκαιριακά συνθήματα, αλλά με δουλειά σε βάθος χρόνου! Και ότι μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, θα πληρώνουμε τις επιλογές της ψήφου μας ώσπου να μάθουμε να ψηφίζουμε σαν πολίτες και όχι σαν πελάτες!
Και κάτι ακόμη: έξι χρόνια αρνούμαστε να δούμε τα λάθη μας και να μάθουμε ώστε να μην τα ξανακάνουμε. Έξι χρόνια αρνούμαστε να διδαχτούμε από το μέγιστο επίτευγμα του ανθρώπινου πνεύματος που γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο και λέγεται τραγωδία.