Μπορείτε να φανταστείτε έναν συνδικαλιστή ενός ισχυρότατου συνδικάτου να υποστηρίζει στην Ελλάδα ότι «είναι σημαντικότερο να έχουμε ποιοτικές υπηρεσίες, ανεξάρτητα από το ποιος τις παρέχει»; Μπορείτε να διανοηθείτε ότι υπάρχει και η παραμικρή πιθανότητα να βγει ένας συνδικαλιστής της ΔΕΗ ή της ΕΡΤ, π.χ., και να υποστηρίξει δημοσίως ότι οι εργαζόμενοι χρειάζεται να κατανοήσουν πως πρέπει να αλλάζουν αδιάκοπα, επεξηγώντας έστω ότι για να γίνει αυτό χρειάζεται σταθερότητα και εμπιστοσύνη, που δημιουργείται όταν κάποιος ξέρει ότι ακόμη κι αν χάσει τη δουλειά του θα επιβιώσει; Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζονται σταθερά δημόσια οικονομικά, γιατί αν η οικονομία πηγαίνει άσχημα το πρώτο που θίγεται είναι οι κοινωνικές υπηρεσίες. Και αυτό δεν είναι δεξιά άποψη, αλλά η μόνη ρεαλιστική αριστερή πολιτική σήμερα…
Προφανώς στην Ελλάδα των Φωτόπουλων και των Καλφαγιάννηδων τέτοιες απόψεις δεν πρόκειται να επικρατήσουν ποτέ. Υπάρχουν όμως χώρες όπου παρόμοιες απόψεις είναι κυρίαρχες, γι? αυτό ίσως αποτελούν μονίμως ένα ζηλευτό πρότυπο. Ο απόψεις αυτές ανήκουν στον Στέφαν Λοβέν, που ήταν επικεφαλής ως πριν από λίγο καιρό ενός από τα μεγαλύτερα σουηδικά συνδικάτα, του ΙF Μetall, και σήμερα είναι ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος. Με τις ριζοσπαστικές αυτές απόψεις του, για τα ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον, ο Λοβέν κατάφερε μέσα σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο να ανασυντάξει το κόμμα του, που ήταν βυθισμένο στην κρίση, και σήμερα να θεωρείται ότι θα επικρατήσει σχεδόν με άνεση στις επόμενες εκλογές…
Είναι σίγουρα ουτοπικό να περιμένουμε από δικούς μας συνδικαλιστές να προσεγγίσουν, έστω, τέτοιες απόψεις. Το μόνο που τους ενδιαφέρει, όπως έχει αποδειχθεί πλειστάκις στο παρελθόν, είναι να συγκροτήσουν μέσα από τις διαρκείς «αγωνιστικές κινητοποιήσεις» τους, στον δημόσιο τομέα βεβαίως, την εκλογική πελατεία που θα τους στείλει στη Βουλή… Οπως εξίσου ουτοπικό είναι να περιμένεις ότι μπορεί η ελληνική Αριστερά να ψελλίσει, έστω, κάποια διαφωνία της για κάποια διαδήλωση, για κάποια διεκδίκηση. Αρκεί κάποιος να απεργεί, αρκεί να διαδηλώνει και έχει εξ ορισμού δοσμένη την υποστήριξή της, όποια και αν είναι τα αιτήματα…
Θα περίμενε όμως κανείς από την, ας πούμε, Κεντροαριστερά, που κάθε λίγο και λιγάκι ομνύει στο σκανδιναβικό μοντέλο, ότι θα είχε την τόλμη να αρχίσει να συζητεί και να συγκροτεί ανάλογες θέσεις και απόψεις. Να τολμά να λέει μερικά πράγματα με το όνομά τους. Και κυρίως να πάψει να επενδύει σε παρωχημένους συνδικαλιστές και κρατικοδίαιτους του κομματικού σωλήνα. Να βλέπει τον κόσμο που αλλάζει και να επενδύει με συνέπεια και επιμονή σε νέους ανθρώπους, νέες ιδέες, νέες πρακτικές. Γιατί με μισόλογα, συνεχείς ασκήσεις ισορροπίας και αναμόχλευση του παλιού αμαρτωλού παρελθόντος το μέλλον δεν προβλέπεται και ιδιαίτερα ευοίωνο…