Η άποψή μου είναι πως όποιος επιθυμεί την ύπαρξη Δημόσιου Ραδιοτηλεοπτικού φορέα δεν μπορεί παρά να επιδιώκει την εκπλήρωση του έργου του Εποπτικού Συμβουλίου όπως προβλέπεται από τον νόμο που ψηφίστηκε το καλοκαίρι – στο μέγιστο ποσοστό του είναι ο νόμος Αλιβιζάτου, σε κάποιο συρτάρι από τις αρχές του 2012.

Το Εποπτικό Συμβούλιο οφείλει να διασφαλίζει και να εγγυάται την ανεξαρτησία του φορέα από κυβερνητικές παρεμβάσεις. Η σύνθεση του Συμβουλίου από μόνη της δείχνει την προσήλωση του σώματος στον σκοπό. Από λάθος, από εξαναγκασμένη υποχώρηση, από τύχη, αυτό είναι! Έχει χαρακτηριστικά ανεξάρτητης αρχής και έχει συγκροτηθεί από ανθρώπους που μπορούν να εγγυηθούν την ανεξαρτησία.

Η επιτυχία της ανασυγκρότησης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης εξαρτάται από τους ανθρώπους που θα εμπλακούν. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι γιατί δεν θα έπρεπε να εμπλακώ. Υπάρχουν και δύο που δείχνουν προς την άλλη κατεύθυνση, της εμπλοκής δηλαδή: (α) πρέπει να υπάρξει η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση και (β) όταν οι όροι καθορίζουν πλαίσιο στο οποίο η ευθύνη του αποτυπώματος που θα μείνει είναι δική σου, οι χίλιοι λόγοι είναι υπεκφυγές.

Αν η εκτίμηση όσον αφορά το πλαίσιο είναι λανθασμένη και δεν μπορέσει να γίνει αντιστροφή του, απλώς θα έχω αποτύχει, ακόμη και εάν το σήμα των καναλιών και των ραδιοφώνων βγει στην ώρα του. Έχω μάθει να το παλεύω όσο μπορώ, να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και το ποτήρι να το πίνω μέχρι τον πάτο. Το στοίχημα κληρώνει σε μερικούς μήνες, ούτως ή άλλως. Το μόνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.