Μετά την επιτάχυνση που σημειώθηκε στην υπόθεση της κεντροαριστεράς, μετά το διήμερο του ΙΣΤΑΜΕ και κυρίως την καταλυτική παρέμβαση Σημίτη, ήρθαν απολύτως φυσιολογικά κάποιες αντιδράσεις. Η πιο συγκροτημένη ήταν από τον Λουκά Τσούκαλη με άρθρο στην Καθημερινή της Κυριακής με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Το νέο κόμμα: ρήξη με το παρελθόν;»
Η βασική μου διαφωνία με το κείμενο του Λουκά Τσούκαλη είναι ότι ενώ συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα για κάλυψη του πολιτικού κενού ανάμεσα στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι μόνη λύση είναι η εδώ και τώρα συγκρότηση νέου κόμματος από το πουθενά( δική μου η διατύπωση πουθενά). Επειδή είναι σοβαρός αναλυτής αντιλαμβάνεται τα ερωτηματικά που προκύπτουν και διερωτάται :» Μπορεί να προκύψει νέο κόμμα από παρθενογένεση;» Και απαντά :» Δεν γνωρίζω την απάντηση, αν και η Ιστορία την έχει δώσει επανειλημμένα και σε διαφορετικούς τόπους». Ναι, μόνο που κατά την διάρκεια της παρούσας κρίσης το απολύτως «νέο» κόμμα όπου προέκυψε είχε η ακροδεξιό και αντιευρωπαϊκό προσανατολισμό η ήταν προγραμματικά ασυνάρτητο και προσωποπαγές τύπου Πεπε Γκρίλο.
Προφανώς κάτι τελείως διαφορετικό έχει στον νου του ο Λουκάς Τσούκαλης πρέπει όμως πέραν των άλλων να διερωτηθεί γιατί τρία χρόνια τώρα αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν. Μήπως γιατί η συλλήβδην απόρριψη του παλιού δεν είναι ο δρόμος προς το νέο; Επειδή ο εφικτός δρόμος είναι η συνάντηση του νέου με ότι χρήσιμο έρχεται από το παρελθόν; Και με αυτά τα δεδομένα φοβάμαι ότι η αποστροφή του Λουκά Τσούκαλη » Δεν επιζητώ το άριστο, το καλό ψάχνω» δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα. Το καλό στις συγκεκριμένες συνθήκες είναι ο οδικός χάρτης που άνθρωποι από ποικίλες προελεύσεις προτείνουμε και θα δοκιμαστεί στο άμεσο μέλλον. Και που μπορεί να ανοίξει δρόμο για το καλύτερο μιας και το άριστο απλώς δεν υπάρχει.
Τελειώνει το άρθρο του ο Λουκάς Τσούκαλης με ένα ενδιαφέρον ερώτημα: «Μιλάνε αρκετοί για την δημιουργία ενός ευρύτερου , χαλαρού σχηματισμού με την συμμετοχή σημερινών κομμάτων, τάσεων και προσωπικοτήτων, μια ελληνική «Ελιά » στα πρότυπα του συνασπισμού που δημιουργήθηκε στην Ιταλία πριν αρκετά χρόνια. Είχα την εντύπωση ότι η «Ελιά» δεν θεωρείται ως επιτυχημένο παράδειγμα απο τους ίδιους τους Ιταλούς που συμμετείχαν στο εγχέιρημα. Γιατί θέλουμε να το μιμηθούμε εμείς εδώ;»
Μια πρώτη απάντηση με βάση τα προηγούμενα είναι γιατί ουδείς μας προτείνει άλλο συγκεκριμένο- όχι γενικές παρατηρήσεις- σχέδιο. Μια δεύτερη είναι γιατί δεν συμφωνούμε με την κατηγορηματική διατύπωση για το ανεπιτυχές του παραδείγματος. Δυο φορές κέρδισε τις εκλογές η «Ελιά» και κυβέρνησε την Ιταλία . Μακάρι και εμείς να έχουμε τέτοια » αποτυχία «.
Και τρίτο και πιο βασικό είναι αυτό που μου κάνει εντύπωση ότι διέφυγε της προσοχής του φίλου Λουκά. Όταν η «Ελιά» εκπλήρωσε τον προορισμό της , έδωσε την θέση της σε ένα νέο ομοιογενές σχήμα, το «Δημοκρατικό Κόμμα» που συνθέτει προγραμματικά την παράδοση του σπουδαίου Ιταλικού ΚΚ με τον πολιτικό φιλελευθερισμό και οι αναζητήσεις του βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με αυτές που μας εξέθεσε στο άρθρο του ο Λουκάς Τσούκαλης. Η υπέρβαση της «Ελιάς» οδήγησε ακριβώς σε αυτό που θέλει ο Λουκάς Τσούκαλης, σε ένα νέο κόμμα, σύγχρονο, υπεύθυνο, αποτελεσματικό. Ναι, με προβλήματα (ποιός δεν θα είχε εξάλλου) αλλά με δεσπόζουσα θέση. Να ζητήσω , λοιπόν, και εγώ από τον φίλο Λουκά να το ξανασκεφτεί: μήπως ο δρόμος που προτείνουμε είναι τελικά και ο πιο σύντομος για αυτό που και ο ίδιος επιθυμεί;