Η κρίση της ΕΡΤ έχει αναδείξει τα αδιέξοδα του χώρου της κεντροαριστεράς. Η ιδεολογικοποίηση της αναδιάρθρωσης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, εκθέτει όταν προέρχεται από αυτούς που ανέχτηκαν το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο του γερμανικού μονεταρισμού και το οποίο ευθύνεται για τη μνημειώδη ανεργία και τα κοινωνικά αδιέξοδα. Η δε επίκληση της δημοκρατίας για τη συγκεκριμένη απόφαση, είναι τουλάχιστον προβληματική με δεδομένη τη σωρεία Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου ως σύστημα κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης της χώρας, την τελευταία περίοδο. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι ο χρόνος αναδιάρθρωσης ενός οργανισμού πασιδήλως παρακμασμένου και πανάκριβου (τρείς μήνες προτείνει η δεξιά), που ανάγεται σε σύνορο αναγνώρισης των μεγάλων ιδεολογικών και πολιτικών σχηματισμών στον τόπο. Και δεν αρμόζει !!
Είναι σαφές ότι η λαίλαπα τη κρίσης αφήνει ελάχιστα περιθώρια αναγνώρισης ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού λόγου στο πλαίσιο της υφιστάμενης καθεστηκυίας σκέψης. Αντικειμενικά, οι διαφοροποιήσεις επιβάλλουν την κύλιση των σοσιαλιστικών κομμάτων προς τις πολιτικές των συντηρητικών, διεκδικώντας την άμεση δημοσιονομική εξυγίανση. Εναλλακτικά, η κύλιση γίνεται στις κατευθύνσεις του αριστεροφανούς ή ακροδεξιού λαϊκισμού, με την επιλεκτική επίκληση ιδεολογικών θεμάτων, ή την διεκδίκηση αύξησης δημοσιονομικών δαπανών για τη διασφάλιση των «λαϊκών» συμφερόντων ειδικών κατηγοριών της κοινωνίας.
Ενώπιον αυτού του αδιεξόδου στην κεντροαριστερά, πολλοί προσπαθούν να «διαφύγουν» με φιλοσοφικές τοποθετήσεις σε θέματα δικαιωμάτων του ανθρώπου, που καταλήγουν στην πολιτική σφαίρα της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους, που πρέπει επίσης να παραμένει μικρό, ευέλικτο, στρατηγικό, ανοικτό στην επιχειρηματικότητα, ρυθμιστικό έναντι των αγορών κ.λπ. Και κάπου εκεί τελειώνει η παράθεση αυτών που έτσι κι αλλιώς είναι εδώ και καιρό η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη. Με την ρητορικά αναμορφωμένη, αλλά ωστόσο χιλιοειπωμένη ίδια «φυσιογνωμία» που μας έφερε ως εδώ και που έχει εξαφανίσει την κεντροαριστερά στις συμπληγάδες πέτρες της κρίσης
Μετά από τόσον καιρό και όλη αυτή τη φθορά, μία από τα ίδια. Και όμως, η φυσιογνωμία της σοσιαλδημοκρατίας δεν θα αποσαφηνισθεί από την αναδιατύπωση των απαντήσεων σε παλιά ερωτήματα. Αντίθετα, η νέα κεντροαριστερά θα αποκτήσει προσωπικότητα και λόγο στο μέτρο που θα θέσει με γενναιότητα στον εαυτό της τα σύγχρονα ερωτήματα που προκύπτουν από τα πραγματικά αδιέξοδα της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας, όπως αυτά αναδείχθηκαν και αναπαράγονται από την κρίση, και στο μέτρο που θα δώσει πειστικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα στην κατεύθυνση της αλλαγής του προτύπου ανάπτυξης υπέρ της ανασυγκρότησης της κοινωνίας και όχι υπέρ των κατεστημένων δομών της. Τόσο σε εθνικό, όσο και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Έχει έρθει πλέον η ώρα. Στο πρόσφατο παρελθόν πολλοί επέλεξαν να περιφρουρήσουν τη μερικότητα του σχηματισμού τους, παρά να υπακούσουν στις απαιτήσεις της κοινωνίας των πολιτών, εντασσόμενοι σε μια πορεία ανασύνταξης του χώρου από μηδενική βάση. Σήμερα, το εμπόδιο του παραγοντισμού στελεχών και της φθοράς των υφιστάμενων σχημάτων, απαιτεί υπερβατική αντιμετώπιση. Κάτι τέτοιο είναι δυνατό μόνο με την ανάληψη της ευθύνης καθοδήγησης των εξελίξεων από προσωπικότητες ευρείας αποδοχής και αναγνώρισης, στην κατεύθυνση της σύγκλισης και συσπείρωσης νέων προσώπων και σύγχρονων ιδεών, που θα αντιπροσωπεύσουν τον φορέα της νέας κεντροαριστεράς σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο. Μιας κεντροαριστεράς που ξέρει, θέλει και μπορεί να αλλάξει πραγματικά το πολιτικό και οικονομικό σύστημα και τη χώρα. Ο Γιάννης Μπουτάρης και ο Αλέκος Παπαδόπουλος, είναι αυτές οι προσωπικότητες. Οι καιροί ου μενετοί.