Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951. Σπούδασε στη σχολή Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών του ΕΜΠ. Μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι στην École nationale des ponts et chaussées (ENPC) και Institut National Informatique de Gestion. Στην περίοδο της χούντας οργανώθηκε στην ΚΝΕ και το ΚΚΕ συμμετέχοντας στον αντιδικτατορικό αγώνα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στη Μεταπολίτευση, μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ παρέμεινε στον Συνασπισμό και στη συνέχεια συμμετείχε σε κόμματα της Αριστεράς και του Κέντρου καθώς και σε όλες στις πολιτικές πρωτοβουλίες για μια σύγχρονη, μεταρρυθμιστική και χρήσιμη για τη χώρα κεντροαριστερά. Σήμερα είναι στέλεχος του Κινήματος Αλλαγής. Ανέπτυξε επιχειρηματική δραστηριότητα στους τομείς των κατασκευών, του διεθνούς εμπορίου πρώτων υλών και της ναυτιλίας. Παντρεμένος με τη Τζένη, έχει τέσσερα παιδιά και τρία εγγόνια (μέχρι στιγμής τουλάχιστον...)
Ποιο ήταν το κίνητρο για τη συμμετοχή σας σε αυτό το βιβλίο; Γιατί ένα τέτοιο βιβλίο τώρα;
Αυτό που με παρακίνησε να πάρω μέρος στις «διαδρομές» ήταν ο συλλογικός χαρακτήρας που έδωσε στο βιβλίο η συμμετοχή των οκτώ συνδιαδρομιστών από τις γενιές του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου με διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος, το περιεχόμενο του βιβλίου ξεπερνάει το ενδιαφέρον για την προσωπική διαδρομή του κάθε συγγραφέα και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για έναν ουσιαστικό διάλογο, τόσο για την περίοδο της δικτατορίας, όσο και για την μεταπολίτευση. Όσο περισσότεροι από τους, επώνυμους και «ανώνυμους», πρωταγωνιστές πάρουν μέρος σ´αυτόν τον διάλογο, τόσο πιο σημαντικά και χρήσιμα για το μέλλον θα είναι τα συμπεράσματά του.
Θεωρείτε ότι το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα ήταν προϊόν της αυθόρμητης αντίδρασης των φοιτητών στη χούντα ή της έντονης πολιτικοποίησής τους στις συνθήκες της δικτατορίας;
Η αντίδραση στη δικτατορία ήταν, κατά βάση, αυθόρμητη. Η χούντα κατάργησε τις ατομικές ελευθερίες, τον πυρήνα δηλαδή των αξιών της νεολαίας και του φοιτητικού κινήματος προκαλώντας την άμεση αντίδραση των δημοκρατικών φοιτητών. Απόδειξη του αυθόρμητου χαρακτήρα είναι ότι οι φοιτητικές οργανώσεις της ηττημένης και πολυδιασπασμένης Αριστεράς που συμμετείχαν στο αντιδικτατορικό κίνημα, καθοδηγήθηκαν στην πορεία από αυτό, παρά το καθοδήγησαν. Ιδιαίτερα στην κορυφαία σύγκρουση του Πολυτεχνείου κυριάρχησαν οι αυτόνομες μορφές οργάνωσης που ήρθαν ακόμα και σε αντιπαράθεση με τις κομματικές ντιρεκτίβες. Αυτός είναι και ο λόγος που, παρά τις προσπάθειες που έγιναν από όλες τις πλευρές παρόντων και απόντων στην εξέγερση, κανένας δεν κατάφερε να οικειοποιηθεί εκ των υστέρων τα μηνύματά της.
Αισθάνεστε ότι η περίοδος της μεταπολίτευσης δικαίωσε τις προσδοκίες σας;
Η μεταπολίτευση δικαίωσε τους αγώνες και τις προσδοκίες για δημοκρατία. Έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε την μακροβιότερη περίοδο ομαλότητας και σταθερότητας στη νεότερη ιστορία της χώρας. Επιβεβαιώθηκε ταυτόχρονα, συχνά με επώδυνο τρόπο, ότι η δημοκρατία δεν είναι ποτέ δεδομένη και ότι η υπεράσπιση των αξιών και των θεσμών της είναι υπόθεση της κάθε γενιάς. Με τη διευκρίνιση ότι κάθε γενιά έχει να αντιμετωπίσει νέες απειλές σε διαφορετικές συνθήκες. Ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας της 17Ν και των άλλων οργανώσεων, όπως και κατά της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής ήταν η αποφασιστική απάντηση της μεταπολίτευσης σε όλους όσους συνεχίζουν να επιβουλεύονται τη δημοκρατία.