Η είδηση ήταν σχεδόν αναμενόμενη…
Ο Γιάννης τον τελευταίο καιρό, ήταν πολύ άσχημα.
Βέβαια, ως γνήσιος γκρινιάρης, παραπονιότανε, χρόνια πολλά πριν, για να τον συμπονάνε.
Ήσυχα και ήρεμα, στα 92 του, πήρε την άγουσα.
Πρόφτασε κι έφυγε 2 χρόνια πριν ο «Ντούτσος», ο Μήτσος ο Γουσίδης , που θυμόμασταν προχθές.
Δεν πρόκειται να συναντηθούν, να είστε σίγουροι, γιατί είναι ικανός ο Ντούτσε, κι εκεί που βρίσκεται τώρα, να του κτίσει την πόρτα και να μην βρίσκει είσοδο.
Όπως τον είχαν κάνει, μαζί με τον Δούδο (κι αυτόν τον μνημονεύαμε χθες, «ως μόνιμη πηγή του κακού») πριν χρόνια, που του χτίσανε, μέσα σε ένα βράδυ, την είσοδο του φωτογραφείου και μάλιστα σοβατίσανε και τον τοίχο.
Επειδή όταν κάνεις μια δουλειά πρέπει να την κάνεις ολοκληρωμένη, νοικοκυραίοι άνθρωποι είμεθα…
Αν προλάβαιναν, θα τον έβαφαν κι όλας.
Θα γραφτούν και θα ειπωθούν πολλά, για τον θειό μου, το Γιάννη, θειό από την μεριά της μανούλας μου, από το σόι των Γρηγοριάδηδων εκ Σουρμένων.
Εγώ θα αναφερθώ μόνον, στην πρόβλεψη του θανάτου.
Το μόνιμο μακάβριο καλαμπούρι, ήταν η πρόβλεψη του Κυριακίδη, οτι θα σας νεκροφιλήσω όλους χαμούρες και ξεκαρδίζονταν στα γέλια άπαντες.
Ήδη βέβαια, τρεις βασικούς παίκτες, τους κατευόδωσε ήδη, Σπύρου, Ανέστος, Γουσίδης.
Εκείνο όμως το οποίο τρέλαινε τους πάντες, ήταν η λεγόμενη προσευχή του.
Έλεγε ότι προσεύχονταν στον Θεό, μιά μέρα να πεθάνει, για μερικές ώρες και να πάνε την κάσα του στην Μητρόπολη, να τη στήσουν εκεί στη μέση με τα λουλούδια της και να είναι, πίσω από τη μια κολώνα ο κωλόμπαρος και από την άλλη ο Ντούτσος με τον τρελό να μυξοκλαίνε… «να τους δώ, να τους γλεντήσω, έτσι που θα ρουφάν τις μύξες τους και τότε να σηκωθώ και να τους φωνάξω « ουου…….. ρε αρκούδα, ουού………… ρε αρκούδα» και μετά να ξαναπεθάνω».
Τώρα θα βγουν θα που και να φτωχότερη η πόλη και να πλουσιότερη η πόλη και να τι θα γίνει τώρα χωρίς τον πατριάρχη η το μητροπολίτη του φωτορεπορτάζ και άλλα χαζά… Τίποτε δε θα γίνει πιστέψτε με…
Καταρχάς τσαφ και ξεχάστηκε και αυτός όπως και όλοι οι άλλοι.
Οι παρέες, οι φίλοι, θα τον κρατάν ζωντανό στη μνήμη τους και το πολύ πολύ, με καμιάν ιστορία ή καλαμπούρι, να τον θυμίζουν και στους πολλούς…
Εδώ αυτή η πόλη, δεν θυμάται τι κουδούνι φάγαμε στη μάπα χθες το μεσημέρι, θα θυμάται μετά από λίγο καιρό, πιστεύετε, τον Κυριακίδη;