Να γράψεις επικριτικό άρθρο εναντίον του Γιάνη Βαρουφάκη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. Για την ακρίβεια, σαν να κλέβεις την Παναγία της Τήνου στις 16 Αυγούστου. Η πρόκληση είναι να γράψεις ένα θετικό άρθρο για τον υπουργό Οικονομικών και την πρόεδρο της Βουλής. Θα επιχειρήσω να το κάνω, εκφράζοντας τις προσδοκίες μου από αυτούς τους δύο άφθαρτους πολιτικούς. Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ένας ευφυής, επικοινωνιακός και κοσμοπολίτης άνθρωπος. Εχει έντονη και σαφή άποψη για την ελληνική κρίση. Ανέλαβε σε μια στιγμή που αφενός υπήρχε η ανάγκη για μια διαφορετική αφήγηση στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και αφετέρου είχε διαμορφωθεί στον ευρωπαϊκό πυρήνα μια ανεκτικότητα απέναντι στην προοπτική μιας αριστερής διακυβέρνησης στην Ελλάδα. Θα μπορούσε λοιπόν να καταρτίσει ένα συγκροτημένο σχέδιο διάσωσης, να το παρουσιάσει στους Ευρωπαίους αξιωματούχους και να δημοσιοποιήσει –με τα εξαιρετικά αγγλικά του και τη δεδομένη φωτογενή γοητεία του– τις θέσεις της κυβέρνησης στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Αντ’ αυτού τον παρακολουθούμε να διαιωνίζει την τακτική της δημιουργικής ασάφειας και να την αναπτύσσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να δημιουργείται ένα κενό συνεννόησης μεταξύ του ίδιου και των συνομιλητών του. Διαψεύσεις επί διαψεύσεων στο Τουίτερ και μια αίσθηση ότι μόνο ο ίδιος κατέχει την απόλυτη αλήθεια, την οποία οι υπόλοιποι αδυνατούν να συλλάβουν. Θύματα αυτής της ασυνεννοησίας έχουν πέσει κατά καιρούς όλοι: από τον Σόιμπλε μέχρι την «τρόικα εσωτερικού». Και σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζω την άλλη πηγή απογοήτευσης από τον κ. Βαρουφάκη. Την υιοθέτηση ενός εθνικιστικού, διχαστικού λόγου, που στα χείλη του κ. Καμμένου ηχεί σχεδόν αυτονόητος, αλλά σε αυτά του υπουργού Οικονομικών, ενός διεθνιστή και φιλοευρωπαϊστή ακαδημαϊκού, μοιάζει επιτηδευμένα προσποιητός και γι αυτό ακόμη χυδαιότερος.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, από την άλλη, είναι μια δυναμική, φιλόδοξη γυναίκα που θα μπορούσε να αναδειχθεί σε υπόδειγμα προέδρου της Βουλής, με τη μεθοδικότητα και την προσπάθεια διακομματικής αμεροληψίας που ακολουθεί. Μόνο που αυτά τα προσόντα της τείνουν να διολισθήσουν σε μια απολίτικη τυπολαγνεία, που τη φέρνει συστηματικά εγγύτερα στη Χ.Α. και την απομακρύνει από το συνταγματικό τόξο. Την ύπαρξη του οποίου σημειωτέον αμφισβητεί, προτάσσοντας την ελαφρώς παρωχημένη (ειδικά μετά τη διαφαινόμενη υπογραφή, μνημονιακής τεχνοτροπίας, συμφωνίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) διαχωριστική γραμμή «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».
Τόσο ο Γιάνης Βαρουφάκης όσο και η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχουν προβληματική σχέση με τα ΜΜΕ. Η υπερέκθεσή τους σε αυτά και η στρεβλή άποψή τους πως όλα πρέπει να γίνονται μπροστά στις κάμερες (από το γεύμα για δύο στο μπαλκόνι με θέα την Ακρόπολη μέχρι το κατσάδιασμα του αστυνομικού διοικητή στη Βουλή) το μόνο που πετυχαίνουν είναι να τους υπονομεύουν περαιτέρω, με αποτέλεσμα να γεμίζουν οι δημοσιογραφικές στήλες με άρθρα εναντίον τους.