Ξεκίνησα την άσκηση της δικηγορίας, όταν τα δικαστήρια συνεδρίαζαν στη Σανταρόζα. Εκεί ήταν το καφενείο Σιγάλα, όπου οι δικηγόροι περίμεναν να έρθει η σειρά τους. Και τότε συναντούσες αγράμματους δικηγόρους. Και πολλούς μάλιστα. Εντοπίζονταν αμέσως. Ήταν πάντα οι πιο θρασείς και εξυπνάκηδες. Τα όρια όμως της παρουσίας και της φήμης τους εξαντλούνταν στο καφενείο Σιγάλα. Όπου βεβαίως οι "ομότεχνοι" τους έκαναν και πλάκα. Και από πελατεία, ως "διαδρομιστές", βασίλευαν στους τσιγγάνους και στα "κορίτσια". Από τα τελευταία ονομάστηκαν - δεν υπήρχε ακόμη η πολιτική ορθότητα - και «πουτανολόγοι»

Δεν υπήρχαν όμως ακόμη τα πρωινάδικα της ιδιωτικής τηλεόρασης τα οποία, με ημιαναλφάβητους επίσης δημοσιογράφους, επέβαλαν τον τύπο του "διαδρομιστή" - "πουτανολόγου" δικηγόρου, σε πρότυπο του δικηγόρου της νέας εποχής. Όπου, όσο περισσότερο αμόρφωτος είναι ο δικηγόρος, τόσο ελκυστικότερος γίνεται στα κανάλια, λόγω της άνεσης που έχει να προκαλεί θόρυβο.

Έτσι ο τύπος του ημιεγγράμματου, αλλά θορυβοποιού των καναλιών δικηγόρου που "όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει", επιβλήθηκε. Διότι μόνον αυτός, με την απουσία ήθους, αισθητικής και παιδείας, που χαρακτήριζε τον παλαιό "διαδρομιστή", είχε το θράσος να διασύρει τους πελάτες του και να εξευτελίζει την δικαιοσύνη με τις γνωστές τηλεδίκες. Άλλωστε, τα "νούμερα" έφερναν νούμερα.

Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι μία άλλη, ακόμη πιο μελαγχολική διαπίστωση: Ότι αυτή η "θανατηφόρος" ρηχότητα, αυτός ο πολιτισμός της σαχλαμάρας και του εξυπνακισμού, βρήκε τον υποδοχέα της και στους δικαστές. Το επίπεδο των οποίων - με λαμπρές αλλά ευάριθμες εξαιρέσεις - βοήθησε στην βασιλεία αυτού του νέου τύπου δικηγόρου.

Που πάει να πει πως το πρόβλημα είναι βαθύτερο από αυτό που δημιουργεί το ανθρωπολογικό είδος του τηλεοπτικού δικηγόρου.

....Ανάρτηση στο Facebook