Πολλοί γράφουν πολλά από το πρωί για τον Κώστα Σημίτη. Καταρχάς μια παρατήρηση: ο «διχασμός» που παρατηρείται στα σχόλια , ιδίως στα social media, είναι λογικός και εύκολα εξηγήσιμος. Από την μια εκείνοι που, αν δεν τον υμνούν, δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για τα έργα και τις ημέρες του επί οκτώ χρόνια και τρεις μήνες πρωθυπουργού της χώρας. Κι από την άλλη όσοι «λάτρευαν να τον μισούν» τότε και τώρα- ίσως η κατηγορία αυτή να είναι μεγαλύτερη.
Από την μια εκείνοι που θυμούνται τον «εκσυγχρονισμό» της χώρας – τον αγώνα για διαρκή εκσυγχρονισμό, για την ακρίβεια. Κι από την άλλη όσοι ήδη από τις αρχές της εισαγωγής του όρου/στόχου στον δημόσιο λόγο δεν έκρυβαν την απέχθεια τους προς τον εκσυγχρονισμό.
Από την μια εκείνοι που θυμούνται τους στόχους της ΟΝΕ, των υποδομών και των Ολυμπιακών, την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Κι από την άλλη εκείνοι που στέκονται στο Χρηματιστήριο (στο οποίο πολλοί τζογάρισαν), ακριβώς στην ένταξη στην ΟΝΕ και την εισαγωγή του ευρώ (για τους αντίθετους λόγους), την διαφθορά στο περιβάλλον του, αν και ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης δεν είχε ποτέ «αυλή», ενώ η διαφθορά είναι δυστυχώς ενδημική στην Ελλάδα.
Και ο σχετικός κατάλογος των μεν και των δε θα μπορούσε να συνεχιστεί όσο θέλουμε με πλείστα όσα παραδείγματα. Απόλυτα λογικός και εξηγήσιμος ο «διχασμός» που και με τον θάνατο του προκάλεσε ο Κώστας Σημίτης. Την εξήγηση αυτή την έχει δώσει ο εκλιπών με δικά του λόγια :
«Μια μίζερη Ελλάδα που ακολουθεί, που δεν μπορεί, έχει παραστάσεις μεγαλείου για μικροπράγματα. Η Ελλάδα πρέπει να είναι ισχυρή, για να την υπολογίζουν». Είναι προφανές ποιοι είναι με την μίζερη και ποιοι με την ισχυρή Ελλάδα. Αλλά, όπως πάλι ο Κώστας Σημίτης είχε πει : «Αυτή είναι η Ελλάδα»…

Πηγή: portnet.gr