Παρέμβαση του Κώστα Σημίτη, που διαβάστηκε στην εκδήλωση της ΕΣΗΕΑ για το Γιάννο Κρανιδιώτη.

Με τη χρονική απόσταση των 25 χρόνων από τον θάνατό του, ανατρέχουμε σήμερα στον Γιάννο Κρανιδιώτη. Ένα στενό συνεργάτη και πιστό φίλο μου. Έναν οικουμενικό άνθρωπο με ευρύτατη παιδεία, ήθος και ευγένεια. 

Ακούραστος οπαδός των ειρηνικών διευθετήσεων, του διαλόγου, μαχητής της ειρήνης, ο Γιάννος ήταν πολέμιος των φοβικών συνδρόμων, της κουλτούρας της περιχαράκωσης, της στασιμότητας. Πνεύμα ανήσυχο, πίστευε βαθειά ότι η ειρήνη, η συνεργασία, η σταθερότητα και η ανάπτυξη, αποτελούν τους πυλώνες επικοινωνίας των λαών. 

Για τον Κρανιδιώτη μια σύγχρονη πολιτισμική κοινωνία δεν μπορεί παρά να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη διαφορετικότητα, την ανεκτικότητα και την αλληλεγγύη. Για τον Κρανιδιώτη ο διάλογος ήταν πάντα μια υποχρεωτική επιλογή και στην υλοποίηση αυτού του προτάγματος αφιέρωσε τη ζωή του – με φαντασία, επινοητικότητα, σκληρή δουλειά και μεγάλες δεξιότητες επικοινωνίας. Γιατί η πόρτα του ήταν πάντα ανοιχτή, είχε το χάρισμα να ακούει και να συνεργάζεται - χωρίς πλέγματα - με τους καλύτερους.

Η διπλή ψυχή του Κρανιδιώτη, του Κύπριου και του Έλληνα, άφησε το αποτύπωμά της στην πρόσφατη ιστορία των δύο χωρών. Αναμφισβήτητα, υπήρξε ο αρχιτέκτονας της διαδικασίας ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναμφισβήτητα υπήρξε επίσης, ένας βασικός «ανιχνευτής» στην πορεία αναπροσανατολισμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που ολοκληρώθηκε με τη συμφωνία του Ελσίνκι.

Κι εδώ κι εκεί προσέφερε πολλά. Τίμησε όλες τις θέσεις που κατείχε. Με σπάνια κατάρτιση και εμμονή στους στόχους, ο Κρανιδιώτης είχε αποκτήσει μια τεράστια ικανότητα: όχι μόνο να δίνει αλλά και να κερδίζει μάχες. Και αυτή η ποιότητα του χαρακτήρα του, αυτές οι αρετές και οι δεξιότητές του, αναμφίβολα άφησαν τη σκιά της απώλειας στα 25 χρόνια από εκείνη την Τρίτη - που το Φάλκον προσγειώθηκε ανώμαλα στο Βουκουρέστι κόβοντας το νήμα ζωής επτά ανθρώπων. Ο χαμός του Γιάννου μας πόνεσε, η προσωπικότητά του μας λείπει.