Θαρρείς και κάποιος αστειεύεται! Έρχεται ξαφνικά η είδηση θανάτου και για τον Γιάννη Σπανό και η ψυχή μας πήγε στην Κούλουρη… Ένας γλυκύτατος παλιός φίλος ο οποίος διατηρούσε με όλους καλή διάθεση και κρατούσε πάντα την ευγενική παρουσία του, τόσο προς τους συναδέλφους του, όσο και προς όλο τον κόσμο που τον πλησίαζε.
Δεινός μελωδιστής και παραγωγικότατος, άφησε πολλά άξια και τρυφερά τραγούδια που γέμισαν με υλικό τα λιγοστά ραδιόφωνα της δεκαετίας του ’60 που ξεκίνησε. Τον γνώρισα κι εγώ από τότε. Ήταν 1964, θυμάμαι, που μας ώθησε ο Αλέξανδρος Πατσιφάς (διευθυντής της Lyra) να δουλέψουμε και να δημιουργήσουμε τραγούδια. Ήταν η εποχή που ο Γιάννης μετά τις δισκογραφικές συνεργασίες του στο Παρίσι με σπουδαία ονόματα της γαλλικής σχολής, ξεκινάει την επιστροφή του στην Ελλάδα.
Η γνωριμία μου μαζί του μας έφερε στην ευχάριστη θέση να συνεργαστούμε (1965) σε έναν κοινό δίσκο, γράφοντας τραγούδια για την εξαιρετική ερμηνεύτρια εποχής, Σούλα Μπιρμπίλη (Κυριαζοπούλου).
Εκείνος στο πιάνο του, εγώ στην κιθάρα μου, μπήκαμε στο στούντιο και ηχογραφήσαμε τα τραγούδια μας.
Από τότε κρατήσαμε μια σχέση που όμως είχε πολλά διαστήματα κενά. Συνήθιζε να καταφεύγει στη γενέτειρά του, στο Κιάτο. Δεν εμφανιζόταν μέσα σε πολύ κόσμο και, συνήθως, κλεινόταν στον εαυτό του έχοντας πάντα ένα ποτό στο χέρι του…
Δεν ήταν άνθρωπος της αγοράς. Θα έλεγα πως τον κούραζε… Αυτός ο τραγουδοποιός με τα τόσα και τόσο δημοφιλή τραγούδια.
Εμφανιζόταν σε μεγάλα κοσμικά κέντρα συνεργαζόμενος κυρίως με τον Πλέσσα και τον Χατζηνάσιο, κα, και πολλούς δημοφιλείς τραγουδιστές.

Ένας μοναχικός μέσα στην αγορά! Παραξενεύει αυτή η λεκτική αντίφαση αλλά στην περίπτωση του Γιάννη Σπανού, έτσι είναι.
Εάν προσέξει κανείς τα τόσα τραγούδια του, μπορεί να διδαχθεί και να «πάρει» από τον λυρισμό του και την τρυφερότητά του.
Θα μας λείψει η παρουσία του· αυτή η πηγή.
Και, εάν την συνδυάσουμε με την απρόσμενη φυγή του Λαυρέντη, θα παραδεχτούμε πως, όντως, οι καιροί συμπεριφέρονται πολύ σκληρά…