Άφησα επίτηδες λίγο χρόνο για να μιλήσω για την αποχώρηση Λοβέρδου απο το ΠΑΣΟΚ. Οχι γιατι ηθελα να το αποφυγω, αλλά για να δω εως που θα το πανε ορισμενοι. Όχι πως δεν περίμενα τις εναντίον του αντιδράσεις. Βροχή τα «ανίκανος», «απατεώνας», «ψεύτης» κλπ. Από ανθρώπους που την ίδια στιγμή ζητούν τη συγγνώμη όλων όσοι τους χαρακτήριζαν «κουίσλιγκς», «γερμανοτσολιάδες» και «προδότες». Από τη μια φανατισμός και από την άλλη ανοησία. Όταν αυτά τα δυο συναντηθούν το κοκτέιλ γίνεται εκρηκτικό.
Οι ίδιοι που σήμερα βρίζουν τον Λοβέρδο δήθεν υπερασπιζόμενοι τον Ανδρουλάκη, αύριο θα βρίζουν τον Ανδρουλάκη, αν αυτός δεν καταφέρει να ανατρέψει τους συσχετισμούς με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτοί δεν είναι ανδρουλακικοί, ούτε αντιλοβερδικοί, με την εξουσία είναι και βρίζουν όποιον τους την υπόσχεται και στη συνέχεια αποτυγχάνει να τους τη δώσει.
Όσον αφορά τον Λοβέρδο είναι από τους λίγους ευθείς πολιτικούς που ό,τι λέει το πιστεύει. Με συγκροτημένο πολιτικό λόγο, με τον οποίο μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις. Ποτέ όμως δεν θα ψάχνεις να βρεις, τι ήθελε να πει ο «ποιητής». Και είναι από τους λίγους πολιτικούς που μπορεί να τον κάνεις και να σε κάνει φίλο, χωρίς να το μετανιώσεις από ανθρώπινης πλευράς. Δεν είναι τυχαίο, που εκτός από λίγες εξαιρέσεις, οι συνεργάτες του στα υπουργεία του ήταν από τους πιο αξιόλογους ανά τομέα άνθρωποι. Ενδεικτικά αναφέρω τον Αντώνη Δημόπουλο και τον Νίκο Πολύζο.
Μα δεν είναι πιο «δεξιές» οι απόψεις του; Είναι. Αλλά όποιος γνωρίζει τη σοσιαλδημοκρατία και τους ηγέτες της, θα γνωρίζει πως αυτή πέτυχε, όποτε οι ηγέτες της κατόρθωσαν να συγκροτήσουν ένα ενιαίο ρεύμα με δεξιές, κεντρώες και αριστερές πολιτικές απόψεις και συνεργάτες που εστίαζαν στα κέντρα των κοινωνιών. Και επιτρέψτε με να πιστεύω πως ο «δεξιός» Λοβέρδος θα το πετύχαινε καλύτερα αυτό, παρά τις ριζικές μου διαφωνίες στον υπερτονισμό του «πατριωτισμού» και στο ζήτημα της μετανάστευσης.
Παρόλο που θα φανεί παράδοξο, αυτό το μάθημα ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα του ηγεσία θα πετύχει, αν κατορθώσει να εκφράσει τη συμμαχία των μεσαίων με τα λιγότερο ευνοημένα στρώματα με σοσιαλδημοκρατικές και ριζοσπαστικές αριστερές πολιτικές που θα καταλήγουν στο κέντρο των κοινωνιών.
Και όσο και να φαίνεται ακόμη πιο παράδοξο, ο Μητσοτάκης αυτό πέτυχε και κυριαρχεί. Αυτός κατόρθωσε να εκφράζονται στο πρόσωπό του τόσο το ρεύμα του κοινωνικού δαρβινισμού, «γι’ όλα φταίνε οι φτωχοί που απομυζούν τον ιδρώτα μας», όσο και το ρεύμα των λιγότερο ευνοημένων με τις αναφορές του σε αυξήσεις μισθών, καλύτερες θέσεις εργασίας και ποιοτικότερη δημόσια υγεία.