Διάβασα κι εγώ τις προάλλες το κείμενο του Ν. Ρωμανού και του Π. Αργυρού. Μετά την ανάγνωσή του είχα δύο επιλογές: να το προσπεράσω αβασάνιστα ή να προβληματιστώ. Επέλεξα το δεύτερο, παραμερίζοντας το γεγονός ότι η σημερινή αναρχία που επικαλείται το κείμενο είναι απο-ιδεολογικοποιημένη και συμβαδίζει με το κοινό έγκλημα. Επικεντρώθηκα στο γεγονός ότι η αναρχία βρίσκει ευήκοα ώτα σε μεγάλο μέρος των νέων –σαν κι εμένα- αλλά και ότι στην Ελλάδα δε συζητάμε και επί της ουσίας για θέματα όπως αυτό, η τρομοκρατία, o φασισμός κα με αποτέλεσμα να εμφανίζεται η Δημοκρατία ως αδύναμη. Έτσι, το παρακάτω κείμενο θα μπορούσε να είναι μια απάντηση σ’ αυτά που διάβασα.
Αρχικά, οι συντάκτες καλούν τους συντρόφους τους σε επιθέσεις κατά του συστήματος, όπως λέει για να «δοκιμάσουν στην πράξη τις αντοχές, τη δυναμική, τις δυνατότητες και τα όριά τους». Δε θα τα μάθουν όμως ποτέ, διότι τίποτα απ’ αυτά δεν θα είναι δικά τους. Η αναρχία αναπτύσσεται και η δύναμή της μεγαλώνει μόνο όταν κάποιοι τρίτοι κλιμακώνουν την ένταση και υποδαυλίζουν βίαια γεγονότα. Δε θα ξεκινήσει ποτέ κάποιο επεισόδιο αν οι αναρχικοί δεν είναι σίγουροι ότι θα τραβήξουν την προσοχή του «συστήματος». Επίσης, στο κάλεσμα τού Ν. Ρωμανού γίνεται λόγος για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, κάτι που δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς τα πρόσωπα φέρουν σημαντικούς συμβολισμούς. Εγώ, θα σταθώ πρώτα σε ένα άλλο χαρακτηριστικό περιστατικό. Στις διαδηλώσεις της 20ης Οκτώβρης του 2012, αναρχικοί συγκρούστηκαν με δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, επειδή δεν τους επέτρεψαν να εισβάλλουν στη Βουλή. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ. Γιατί δεν εισέβαλλαν την προηγούμενη ή την επόμενη μέρα; Γιατί δεν εισβάλλουν μια οποιαδήποτε μέρα στη Βουλή αν θέλουν; Όχι γιατί εκεί είναι «τα όρια» των αναρχικών, αλλά διότι εκεί φανερώνεται πως ο ρόλος τους είναι αντιδραστικός και μόνο απέναντι στην ίδια τη γενεσιουργό τους αιτία. Στο θάνατο, λοιπόν, του Γρηγορόπουλου δεν εκκολάφθηκαν δύο κόσμοι όπως αναφέρεται στην επιστολή, αλλά αναδείχθηκαν δύο ρόλοι που ταίριαξαν γάντι στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα της αναρχίας για να διαμορφωθεί ένα βίαιο ξέσπασμα και τελικώς να επισκιάσει το πραγματικό πρόβλημα.
Υποτίθεται πως θέλουν να σκοτώσουν οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι δε μπορούν και δε θέλουν κιόλας να το κάνουν γιατί τρέφονται από αυτό και συνεπώς δεν υπάρχουν χωρίς αυτό. Το σύστημα που πολεμάνε είναι η αρχή τους , το τέλος τους και τους προσδιορίζει. Αυτό το μαρτύριο του ετεροπροσδιορισμού και του κενού δε γίνεται να ξεπεράσει ένας αναρχικός, επειδή αισθάνεται μίσος. Μια λέξη που εμφανίζεται πολλές φορές στο κάλεσμα που απευθύνουν. Τους μισούν όλους, εκτός από τους συντρόφους τους, τους οποίους αγαπούν. Όμως, οι ανθρώπινες σχέσεις και η εξέλιξη του ανθρώπου δεν χαρακτηρίζονται από τον τρόπο αγάπης μεταξύ ομοίων, αλλά απ’ τον τρόπο διαφωνίας μεταξύ διαφορετικών. Κι αυτό δεν είναι καπιταλισμός, ίσως ούτε καν δημοκρατία. Είναι πολιτισμός!
Επιδίωξη του αναρχικού είναι να προκαλέσει το χάος και να επιφέρει την πλήρη αταξία. Η φύση όμως απεχθάνεται το κενό και προσπαθεί να αναπτυχθεί. Ακόμα και στις περιοχές που επλήγησαν από τη ρίψη πυρηνικών βομβών -μια μορφή βαρβαρότητας- η φύση αναζωογονείται και μάλιστα δεν είναι «άγρια». Με τον ίδιο τρόπο και ο πολιτισμός επεμβαίνει στην κενότητα των ανθρωπίνων σχέσεων και πραγματώνει την συνύπαρξη. Όπως αναφέρεται και στην επιστολή, ένας αναρχικός βλέπει γύρω του «την αγριότητα της φύσης» και επομένως «την επεκτατική διάθεση των τεχνητών συνθηκών πολιτισμού της αστικής ανάπλασης». Ναι, η καταστροφή του περιβάλλοντος συνεπάγεται εν μέρει έκπτωση πολιτισμού. Αν όμως, ο αναρχικός στρέψει το κεφάλι παραπέρα θα δει όχι μια μόνο όαση, αλλά αρκετές ώστε τελικά να επικρατεί ο πολιτισμός ανάμεσα στους ανθρώπους που υπεροπτικά κατηγορεί για «άρρωστο τρόπο ζωής σε έναν εκφυλισμένο κόσμο». Αν στρέψει το βλέμμα θα παρατηρήσει ανθρώπους που είναι αγωνιστές της ζωής, είτε για να επιβιώσουν οι ίδιοι, είτε για να ζήσουν τα παιδιά τους υπό καλύτερες συνθήκες. Αυτό, το πετυχαίνουν μαθαίνοντας να παράγουν ή καλύτερα να δημιουργούν. Ο αναρχικός δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτα, ακόμα κι αν επιφέρει την αταξία που επικαλείται, όντας ένας «ευνούχος» και γι’ αυτό ακριβώς μισεί.
Εμείς, που μπορούμε να δημιουργήσουμε, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ανοιχτή, με ευκαιρίες για όλους και για ένα παραγωγικό μοντέλο πιο ανθρώπινο. Η Δημοκρατία οφείλει να προλαμβάνει, να τιμωρεί τους παραβάτες και να είναι οχυρωμένη από όλες τις πλευρές. Οφείλει όμως και να συζητά με την κοινωνία μέσω των θεσμών της, με αυτοπεποίθηση -κι όχι ενοχικά ή από θέση αυθεντίας- για θέματα που υποσκάπτουν τη λειτουργία της και εν τέλει να πείθει για την αναγκαιότητα και την ανωτερότητά της.