Στις 6 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται 12 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δώδεκα χρόνια από την απώλεια ζωής ενός νέου παιδιού.
Έχουμε ΟΛΟΙ στην μνήμη μας τον άδικο χαμό του Αλέξη.
Τιμούμε ΟΛΟΙ την μνήμη του.
Πονάει ΟΛΩΝ μας η καρδιά που ο Αλέξης δεν βρίσκεται μεταξύ μας
Δίνουμε ΟΛΟΙ την υπόσχεση ότι δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο
Σ΄αυτή την κατάθεση ψυχής ΟΛΩΝ των Ελλήνων κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αυτοκαθορίζεται ως πιο ανθρώπινος, ως πιο αγωνιστής, ως πιο ευαίσθητος. Μια τέτοια συμπεριφορά συνιστά ασέλγεια κατά την μνήμης του Αλέξη, χρησιμοποίησή του για σειρά από λόγους, περιφρόνηση προς το κάλεσμα κάθε χρόνων των γονιών του παιδιού να μην εργαλειοποιούν την μνήμη του παιδιού τους.
Ας τα θυμόμαστε αυτά. Γιατί κάποτε και στο όνομα της αγανάκτησης , κάψανε την Αθήνα. Ας τα θυμόμαστε αυτά ειδικά φέτος που περνάμε μια πρωτόγνωρη υγειονομική και οικονομική κρίση διεθνώς και στην Ελλάδα και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να τιμήσουμε με αυτοσυγκράτηση και σεμνότητα, σεβόμενοι τα μέτρα που οι Επιστήμονες συστήνουν. Είναι επομένως σαφές, ότι δεν προσφέρουν σεε τίποτα φέτος συγκεντρώσεις, συναυλίες και πολύ περισσότερο επεισόδια από μπαχαλάκηδες που μισούν την Δημοκρατία.
Η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκαν πολύ περίεργες κάποιες αναφορές του κειμένου που υπογράφουν καλλιτέχνες πολλοί από τους οποίους είναι αγαπημένοι μου, αλλά και άλλοι που δεν τους γνωρίζω. Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό τμήμα ( δεν είναι το μοναδικό) που με ξαφνιάζει, γιατί δείχνει ότι δεν είναι τόσο η μνήμη του άτυχου Αλέξη που παρακινεί κάποιους αλλά μια στρεβλή αντίληψη περί πραγματικότητας: « ... Στις 6 Δεκεμβρίου τιμάμε τη μνήμη όχι μόνο του απρόκλητα δολοφονημένου δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αλλά και των αναρίθμητων δολοφονημένων από την αστυνομία, χωρίς ποτέ να αποδοθεί δικαιοσύνη. Στις 6 Δεκεμβρίου τιμάμε τη συνεχώς δοκιμαζόμενη νεολαία, που φυτοζωεί χωρίς ουσιαστική παιδεία, χωρίς επαγγελματική αποκατάσταση, χωρίς ελπίδα και μέλλον, που πρέπει να ζήσει με τη ζοφερή διαπίστωση «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες... ». Αν κατάλαβα καλά, όσοι υπογράφουν αυτό το κείμενο αισθάνονται ότι υπάρχουν αναρίθμητοι δολοφονημένοι στην Ελλάδα και νέοι που τους κυνηγάνε και τους πυροβολούν! Μάλλον καμια Βενεζουέλα η Β. Κορέα, την Χούντα Πινοσέτ ή το τείχος του αίσχους που χώριζε την Γερμανία στα δύο θα έχουν στο νου τους και αυτή η φαντασιοπληξία τους δεν βοηθάει στην αποτίμηση τιμής στον Αλέξη Γρηγορόπουλο.
Συγγνώμη αλλά στην Ελλάδα έχουμε Δημοκρατία έστω με τα κουσούρια της, αλλά είναι μάλλον χάσιμο χρόνου να σταθώ περισσότερο σ΄αυτό. Μάλλον δεν το πήραν χαμπάρι ούτε οι υπογράφοντες αυτό το « κείμενο τιμής», ούτε εκείνοι που στην περίοδο των Πλατειών και των αγανακτισμένων είχαν κρεμάσει πανό με το σύνθημα « Η Χούντα δεν τελείωσε το 1974». Δεν πειράζει. Στις Δημοκρατίες ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει και να γράφει ότι θέλει, ακόμα και κηρύγματα μίσους ή ανοησίες. Υπάρχει μόνο ?ένα όριο. Να μην προσπαθεί κανείς να την καταλύσει με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.
Στις 6 Δεκεμβρίου τιμούμε ΟΛΟΙ την μνήμη του δολοφονημένου Α. Γρηγορόπουλου. Την τιμούμε ο καθένας μόνος του και δίνοντας την υπόσχεση ότι τα νιάτα της χώρας πρέπει να μεγαλώσουν σε μια Ελλάδα σύγχρονη, ευρωπαϊκή, με παιδεία που να αντιστοιχεί στις προκλήσεις του μέλλοντος, ανάπτυξη που θα εξασφαλίζει δουλειές και βάθεμα της Δημοκρατίας. Την τιμούμε προστατεύοντας την υγεία και την ζωή όλων . Τιμούμε την ζωή που χάθηκε φροντίζοντας να μην χαθούν ζωές.