Ο Αλέκος ήταν από την αρχή ο επαναστάτης αρχηγός της τάξης μας. Όχι γιατί ήταν γιός του βουλευτή Αλαβάνου αλλά γιατί ήταν ο Αλέκος. Έμπαινε μπροστά σε κάθε μας αίτημα, τα έβαζε με τους καθηγητές διεκδικώντας το δίκιο μας, έλεγε ανοιχτά τη γνώμη του αψηφώντας τις συνέπειες, όσο σοβαρές κι αν ήταν, δεν κώλωνε ποτέ του. Από τους καλύτερους μαθητές, πρώτος μακράν στο γράψιμο, ιδιόρρυθμος ακόμα και στην εμφάνιση και τα γούστα του.
Στην βίαιη, λόγω της συγκυρίας, πολιτικοποίησή μας ο Αλαβάνος συνέβαλε αποφασιτικά. Παρακολουθούσαμε από τότε «δύσκολες» πολιτιστικές εκδηλώσεις, παίρναμε μέρος ενεργητικά - όντας 15χρονα παιδιά - στις μεγάλες προδικτατορικές διαδηλώσεις, κρατήσαμε μαζί στεφάνι πορευόμενοι στην κηδεία του «γέρου της Δημοκρατίας» το ?68, φωνάξαμε το παράτολμο για τις συνθήκες «Παπανδρέου δυό φορές»!
Το «Κέντρο» αποδείχτηκε «λίγο» για να εκφράσει τις αγωνίες και την αντιστασιακή μας διάθεση εναντίον της χούντας. Τον αντιδικτατορικό αγώνα τον δώσαμε μέσα από τις γραμμές της ΑΝΤΙΕΦΕΕ και της ΚΝΕ που σύντομα μετατράπηκε και σε αγώνα κατά της κοινωνικής αδικίας. Ο μπροστάρης συμμαθητής έγινε πρωτοπόρος σύντροφος.
Κι ύστερα ήρθε η μεταπολίτευση, ο Αλέκος εκλέχτηκε Ευρωβουλευτής και μας άφησε για την Ευρώπη. Μια Ευρώπη στην οποία δεν πίστεψε ποτέ και στην οποία παρέμεινε επανεκλεγόμενος συνεχώς για μια 20ετία περίπου. Όταν έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για πρόεδρος του Συνασπισμού δεν τον ψήφισα - θεώρησα υποχρέωσή μου να του το πω πριν παω στην κομματική κάλπη - όταν ξανάβαλε και εκλέχτηκε, δεν ήμουν πια εκεί...
Στην διαδρομή της ανθρώπινης ζωής υπάρχουν κάποια σημεία καμπής που τη σημαδεύουν καθοριστικά. Τέτοιο σημείο υπήρξε για τον Αλέκο η εκλογή, μετά από δική του πρόταση, του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού. Ήταν η απόλυτη προσωπική διάψευση μιας άκρως συμβολικής για την ανανέωση του πολιτικού σκηνικού κίνησής του που την πλήρωσε ακριβά ο ίδιος και όχι μόνο. Μια αποτυχία που δεν κατάφερε ποτέ μέχρι σήμερα να ξεπεράσει.
Από εκεί και μετά άρχισε η αντίστροφη πορεία για την πολιτική διαδρομή του Αλέκου. Ο αριστεριστής εαυτός του πήρε τη σκυτάλη ενός ξέφρενου αντιευρωπαϊκού, αντιμνημονιακού δρόμου επιστροφής στη δραχμή, οι προσπάθειές και εκκλήσεις του για τη σύμπηξη ενός αντίστοιχου μετώπου απέβησαν μάταιες. Η ιδεολογική καθαρότητα των αποκομμένων από την πραγματικότητα υποψήφιων συνιστωσών του εγχειρήματος δεν ευνοούν τέτοια εγχειρήματα.
Τελευταία δεν έρχεται στην επικαιρότητα παρά για λόγους γραφικότητας, δυστυχώς. Το πρόσφατο αίτημά του για περιφορά του επιταφίου εν μέσω πανδημίας, δεν αποτελεί έκπληξη για όσους εξακολουθούν να παρακολουθούν τις παρεμβάσεις του. Παλιότερα είχε υποστηρίξει και την ανάγκη διατήρησης του καθεστώτος του άβατου στο Άγιο όρος!
Είναι ωστόσο άδικο να κρίνουμε τον Αλέκο Αλαβάνο από την πολιτική του πορεία στα τελευταία χρόνια. Είναι άδικο να προσπαθούμε, άθελα έστω, να διαγράψουμε, εξ αιτίας των λαθών που διέπραξε, μια αγωνιστική και συνεπή προς τις απόψεις του διαδρομή ζωής. Ας μην αγνοούμε το γεγονός ότι αποφάσισε να εγκαταλείψει την καρέκλα του πολιτικού αρχηγού σε ηλικία 59 χρονών, μετά από ένα πετυχημένο για τον Συνασπισμό της εποχής εκείνης εκλογικό αποτέλεσμα, χάριν της ανανέωσης στην οποία πίστευε θέλοντας να συμβάλλει με το προσωπικό του παράδειγμα.
Στα σχολικά μας re-union εξακολουθούμε, ότι κι αν πιστεύει πολιτικά ο καθένας μας, να θεωρούμε τον Αλέκο ως το σύμβολο, τον εκφραστή της επαναστατημένης νιότης μας. Τον σεβόμαστε και τον αγαπάμε. Ο αναμάρτητος πολιτικά, ας ρίξει πρώτος την πέτρα...