Οι άμεσα συμμετέχοντες στα γεγονότα της εποχής, τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις, δεν ξεπερνούσαν το 5% (σε κάποιες μικρές σχολές μπορεί και μέχρι 10%) του συνόλου των φοιτητών, όμως αντανακλούσαν την απέχθεια της μεγάλης πλειοψηφίας τους απέναντι στο ανελεύθερο δικτατορικό καθεστώς.

Οι ενοχές των προδικτατορικών πολιτικών κομμάτων, αλλά και η σχετική απάθεια και προσαρμογή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, έβαλαν σε ψηλότερο βάθρο το σύνολο της γενιάς και όχι μόνο τους άμεσα συμμετέχοντες. Έτσι ονοματοδοτήθηκε η «γενιά του Πολυτεχνείου», από την επική και τραγική κατάληξη της κατάληψης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο 1973.

Αυτό το 5-10% των φοιτητών ήταν αριστερόστροφο και με την πτώση της χούντας ηθικά δικαιωμένο, πόσο μάλλον όταν από πολλούς θεωρείται ότι έσωσε την τιμή του ελληνικού λαού. Έτσι η «γενιά του Πολυτεχνείου» επηρέασε τα μυαλά στις επόμενες γενιές της Μεταπολίτευσης. Η αριστερόστροφη επιρροή είχε τις επιπτώσεις της, πόσο μάλλον που ο αγώνας για Δημοκρατία και Ελευθερία, το «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» μεταλλάχτηκε στον μεταπολιτευτικό κομματικό ανταγωνισμό και την άφρονα πλειοδοσία. Αν και έχουν περάσει 47 χρόνια, υπάρχουν και αυτοί που με αγωνία φαντασιώνονται «της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» ή ανιστόρητα θορυβούν με «το ένα, δύο, τρία πολλά Πολυτεχνεία, η χούντα δεν έπεσε το ’73».

*ΜΑΡΟΥΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, μέλος του Γραφείου ΚΝΕ Πολυτεχνείου το 1973

* *Απόσπασμα από το «Ο ερασιτέχνης και ο επαγγελματίας επαναστάτης» από το συλλογικό βιβλίο «ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ» / Εκδόσεις Επίκεντρο