Το θέαμα από τις φωτογραφίες τής καταστροφής τής 20/1, μάς προκάλεσε φρίκη, θυμό και τρόμο! Όποιος γνωρίζει το Ωδείο Athenaeum, τους χώρους, τα όργανα, τη διακόσμηση, την επιμέλεια, την ουσιαστική φροντίδα που βασίλευε μέσα στο νεοκλασικό κτίριο, εξεγείρεται και συγχρόνως ο πόνος του μεγαλώνει, διογκώνεται και εκεί μέσα χωρούν η οργή, ο θυμός, ο φόβος, η ανασφάλεια και η ανάγκη για αντίδραση… Όλα μαζί· όλα ένα μείγμα, ένας ποταμός συναισθημάτων ξεπήδησε από την καταστροφή, αυτή τη μαύρη σελίδα, ενός από τα αρτιότερα Ωδεία τής χώρας, αλλά κι από τη συνειδητοποίηση και την επίγνωση πως μέρος τής κοινωνίας μας είναι επικίνδυνο, απειλητικό, παρακμιακό, τόσο φασιστοειδές και τόσο βάνδαλο…
Ζόφος, έρεβος και η πραγματική απειλή ενός μεγάλου μαύρου, τεράστιου πέπλου-μανδύα που, ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκεπάσει κάθε θετική σκέψη, να μας τυλίξει μέσα του σαν άβουλα και φοβικά όντα τής κοινωνίας… Δεν είναι μόνο «μουσικό» και πολιτιστικό το θέμα της καταστροφής ενός Ωδείου· ανήκει και στην δικαιοδοσία τής αστυνομικής ιδιότητας και φύλαξης της πόλης, από τη στιγμή που διάφορα μέλη συμμοριών, αλήτες και ρεμάλια της κοινωνίας μας (αυτό το «μας» είναι που με πληγώνει…) λυμαίνονται πολλές περιοχές και χτυπούν ανελέητα.
Τα παραδείγματα είναι καθημερινά και κάποια απ? αυτά, προβάλλονται κι από τα μίντια! Τα ερωτήματα είναι πολλά! Πώς γίνεται και στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας (Αδριανού 3, απέναντι από τον σταθμό τού ΗΣΑΠ-Θησείο) να πραγματοποιείται απρόσκοπτα μια μεγάλης έκτασης ληστεία και καταστροφή; Πώς είναι δυνατό να μένει απροστάτευτη μια τέτοια περιουσία-κόσμημα; Τόσο από τις αστυνομικές περιπολίες, όσο και από την έλλειψη μέριμνας ως προς την ασφάλεια του κτηρίου από τους υπεύθυνους του Ωδείου; Τι να σκεφτούμε; Είναι δυνατόν να μην υπάρχει, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, φύλαξη και κάποιο προστατευτικό μέτρο για το κτήριο και για τα τόσα όργανα που βρίσκονταν κλειδωμένα μέσα; Πώς θα «γλύτωνε» από τα σιχαμερά τσακάλια της ανομίας; Μόνο ένας υπερβολικά α φ ε λ ή ς θα το πίστευε…
Είναι θέμα κατανόησης και πολιτισμού· μοιάζει με μια πανέμορφη ανθοδέσμη πεταμένη στον κάδο σκουπιδιών· η βρώμα, η αποφορά και τα σκουλήκια θα την καταστρέψουν. Όμοια, και το Διεθνές Κέντρο Athenaeum, δεν θα μπορούσε να παραμείνει αλώβητο από τους βάρβαρους αλήτες σαλταδόρους, έτσι που ήταν απροστάτευτο και απομονωμένο κατά την περίοδο…
Τι κάνουμε όλοι εμείς λοιπόν; Απλώς κλείνουμε τα μάτια μπροστά στα κατεστραμμένα πιάνα και στα διάφορα μουσικά όργανα που κείτονται σπασμένα, στα πλακάκια, μπάνια, έπιπλα, εγκαταστάσεις; Πώς αντιδρούμε μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα τρόμου; Ήδη, απ? ό,τι ψιθυρίζεται (?), η κα Μενδώνη προσανατολίζεται σε μια μορφή χρηματοδότησης, για μια πρώτη αντιμετώπιση του οξύτατου προβλήματος των καταστροφών και αυτή ας ελπίσουμε να γίνει και να είναι γενναιόδωρη.
Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η αντίδραση της αστυνομίας και της πολιτείας, σε ένα θέμα «αντίστοιχο» των ανώτατων πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, τα οποία κατά καιρούς καταστρέφονται από τους λεγόμενους «μπαχαλάκηδες». Η καταστροφή του Athenaeum είναι μια ασύγγνωστη, «συγγενής» εγκληματική ενέργεια και θα πρέπει να απασχολήσει το υπουργείο προστασίας του πολίτη άμεσα και ως οφείλει…
Μην το προσπερνάμε: η χώρα διανύει εδώ και χρόνια μια κοινωνική κατάπτωση με τα τόσα καθημερινά. Ληστείες, βιασμοί, βία πανταχόθεν και η αστυνομία να τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα… Η καταστροφές στο Athenaeum είναι άλλη μια κηλίδα στον μακρύ κατάλογο της πολιτισμικής μας πτώσης…
Η άυλη «παρουσία» της αείμνηστης Λούλης Ψυχούλη, ελπίζω πως θα δώσει κουράγιο και δύναμη σε όλους τους συνεργάτες και τους φίλους, που έζησαν από κοντά τις ακάματες προσπάθειές που κατέβαλλε με τους συνεργάτες της, για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο μουσικό και πολιτιστικό, ρημαγμένο τώρα κάστρο…