Θυμήθηκα ξανά τον Νίκο Ναουμίδη, σήμερα το πρωί.

Ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή μέσα στο ζεστό πρωινό.

Μιλούσαν για τη ΦΑΥΣΤΑ και τον Μποστ.

Και παρά το ότι το ραδιόφωνο Σαλονικιό, που κρέμασε για λίγη ώρα πλερέζες, μιλώντας για το θάνατό του, και συζητώντας με την Ηράκλω, θα ’πρεπε να κάνει την αναφορά, δυστυχώς ουδείς θυμάται σε τούτην την Πόλη τίποτε και δυστυχώς πάρα πολλοί έχουν αρχίσει και σκυλεύουν και παραχαράσσουν ακόμη και την πολύ πρόσφατη ιστορία, εξυπηρετώντας εαυτούς και αλλήλους κατά το δοκούν.

Απόψε και για δύο μέρες παίζεται στη Θεσσαλονίκη η ΦΑΥΣΤΑ.

Ήταν η μέγιστη επιτυχία, μες στη δικτατορία, του Θεατρικού Εργαστηριού, που μετέτρεψε το ΑΜΑΛΙΑ σε «άντρο της κολάσεως».

Ήρθε αμέσως μετατην επιτυχία του πρώτου μπρεχτικού ανεβάσματος και του εκπληκτικού δια την εποχήν μύθου περί συλλογικής σκηνοθεσίας.

Τότε ήταν που γνωριστήκαμε καλύτερα και δέσαμε και με τον Νίκο.

Τότε ήταν που, μαθητής, μπαινόβγαινα , μέχρι και τον ταμία έκανα, αντικαθιστώντας τον γίγαντα Γιαννίκο Κοπιδάκη.

Θα έπρεπε ν’ αναφερθεί η παράσταση, η εικόνα της, η καταπληκτική μουσική του Κηλαηδόνη. Οι χιλιάδες νέοι που πέρασαν από τα καθίσματα του ΑΜΑΛΙΑ, διψώντας να δουν μιαν εφημερίδα ανάποδα, μια γκριμάτσα ή υπονοούμενο, για να ξεσπάσουν σε χειροκροτήματα.

Να εκδηλώσουν απέναντι στους ηθοποιούς ότι ήταν εκεί κι αυτοί. Συμμετείχαν με όποιον τρόπο μπορούσαν, συνέπασχαν, μα κυρίως συναπολάμβαναν.

Νικολή, δυστυχώς, απόψε δεν θα τραγουδήσουν το εκπληκτικό

« Τώρα που φεύγετε να πάτε σπίτι,

να μην ξεχάσετε πως κάθε Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και Κυριακή, Παρασκευή, Σαββάτο εκτός Δευτέρας δηλαδή

το παίζουμε εδώ κάτω

κι ο κόσμος να ’ρθει να το δει, κι ο κόσμος να ’ρθει να το δει

το δράμα το κεφάτο».

Τέλος εποχής, θα ’λεγες Νικόλ μου, τέλος των μύθων μας θα σε διόρθωνε ο Πετεφρής μας, που τον αποκαλούσες δάσκαλο και ποτέ δεν μας δήλωσες, σε ποιο μάθημα σε δασκάλεψεν;

Νικόλ, δεν ξεχνιέται μια περίοδος 40 χρόνων έτσι εύκολα, όσο και να πλακώνεται ο χρόνος να σκεπάσει τα πάντα…

Δεν ξεχνιέται, κύριε Σλόαν.