Με την ισχυρή, κατά 50%, δημοσκοπική άνοδο του ΚινΑλ καταγράφεται για άλλη μια φορά η προσδοκία ενός ευρύτερου συνόλου πολιτών για επανεκκίνηση. Καταλύτης, το σοκ και η συγκίνηση από τον αδόκητο θάνατο της Προέδρου Φώφης Γεννηματά. Είναι όμως μια προσδοκία με πίστωση χρόνου που θα λήξει, θετικά ή αρνητικά, με την οριστικοποίηση του μετεκλογικού σκηνικού που θα διαμορφωθεί με τη σφραγίδα του νέου Προέδρου.
Βρισκόμαστε σήμερα στην πρώτη φάση μιας επανάληψης τού πριν 4 χρόνια σκηνικού, όταν στην ιδρυτική διαδικασία του ΚινΑλ προσήλθαν κόμματα, κινήσεις και ανεξάρτητες προσωπικότητες του χώρου και κινητοποιηθήκαν πάνω από 210.000 μέλη και φίλοι στις κάλπες για την εκλογή Προέδρου, με στόχους την ενότητα και ανανέωση της σοσιαλδημοκρατικής κεντροαριστεράς και την δημιουργία ενός νέου, ενιαίου, σύγχρονου κόμματος.
Δυστυχώς, οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν τότε, διαψεύστηκαν. Η διεύρυνση απέτυχε, κόμματα (Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ) όπως και σημαντικά στελέχη αδρανοποιήθηκαν ή αποχώρησαν αμέσως μετά την ίδρυση, η δε ανανέωση δεν προέκυψε με όρους μέλλοντος και προσαρμογής στις νέες συνθήκες, χωρίς παλαιοκομματικές παθογένειες και αμφισημίες, αλλά με ένα διακριτό και σύγχρονο πολιτικό στίγμα και λόγο, ως αποτέλεσμα δημοκρατικών διαδικασιών και λειτουργιών παραγωγής πολιτικής.
Στη σημερινή συγκυρία οι συνθήκες για επιβίωση, ανάκαμψη και επάνοδο του κόμματος σε ρόλο ευθύνης και προοπτικής για τη διακυβέρνηση της χώρας είναι ακόμη πιο δύσκολες. Σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές αναγνωρίζονται και ασκούνται πλέον και από κεντροδεξιές κυβερνήσεις (και στην Ελλάδα από τη νέα κυβέρνηση της ΝΔ), υπό την πίεση και των νέων κρίσεων της πανδημίας και της κλιματικής αλλαγής. Από την άλλη πλευρά, η λαϊκότητα και η συμπεριληπτικότητα τω πολιτικών για να μη μείνει κανένας εκτός έχουν εκφυλιστεί σε ένα χυδαίο λαϊκισμό από κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Στις συμπληγάδες αυτές, είναι ένα δύσκολο στοίχημα η διακριτή παρουσία ενός σύγχρονου κόμματος που θα παράγει πολιτικές, συνθέτοντας με συνέπεια ένα νέο σχέδιο με βάση τις σοσιαλδημοκρατικές αρχές και το τρίπτυχο: α)οικονομική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, β)κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή, γ)περιβαλλοντική προστασία και πρασίνισμα όλων των πολιτικών.
Όμως, το νέο ενδιαφέρον που καταγράφεται αποτελεί ένα εύφορο έδαφος για τη νέα ηγεσία. Ένα πρώτο δύσκολο βήμα είναι το ξεπέρασμα των αρνητικών καταβολών του χώρου, στον οποίο αναδείχτηκαν όλοι οι υποψήφιοι, και η ανάδειξη των ιδεολογικών και πολιτικών στοιχείων και των θετικών αποτελεσμάτων του παρελθόντος, χωρίς αναπόληση και στείρα μεταφορά ξεπερασμένων πολιτικών και συνθημάτων. Και κυρίως, το να οργανώσει πανελλαδικά ένα νέο δημοκρατικό, συμμετοχικό κόμμα, ενεργοποιώντας, παράλληλα, πολλά στελέχη με γνώση και εμπειρία, απαραίτητα στοιχεία για το νέο σχέδιο. Στο πλαίσιο αυτό, το όνομα του κόμματος δεν θα είναι το κύριο διακύβευμα.
Πιστεύω ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης, με χαρακτηριστικά αφενός, ανανέωσης έχοντας όμως μακρόχρονη και σταθερή συμμετοχή στο κόμμα από σημαντικές θέσεις και ρόλους μέχρι σήμερα, και αφετέρου ενότητας, όπως φάνηκε με τις πρόσφατες τοποθετήσεις του, αλλά και διεθνούς και ευρωπαϊκής εμπειρίας από την επτάχρονη συμμετοχή του στις ευρωπαϊκές διαδικασίες, μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα στους παραπάνω όρους, για θετική προοπτική στην επανεκκίνηση. Ευελπιστούμε.