Δυστυχώς μέχρι τώρα η υπόθεση της ανασυγκρότησης της Σοσιαλδημοκρατικής Κεντροαριστεράς, είτε με τις προσπάθειες των “58” για την Δημοκρατική Συμπαράταξη είτε της ΔΗΜΑΡ για τον “τρίτο πόλο” θυμίζει την παροιμία “όποιος δεν θέλει να ζυμώσει πολλές μέρες κοσκινίζει”. Γιατί απλούστατα οσο ειλικρινείς και ηθικού πλεονεκτήματος, στη περίπτωση της ΔΗΜΑΡ, κι αν είναι οι προσπάθειες, έχουν μια ουσιώδη και βασική έλλειψη. Στερούνται πολιτικής πρότασης.Λείπει το πολιτικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας που θα στηρίξει η κοινωνία.
Κανείς νουνεχής δεν μπορεί να συμφωνεί κυρίως, με τους 58- αλλά όχι μόνο- για το ότι δεν μιλάνε για “την τηγανίτα παρά μόνο για το λάδι”. Με απλά λόγια εξαντλούνται στο ποιοί θα συμπράξουν για την εκλογική συνεργασία και δεν λένε τίποτα για το τί πρέπει να κάνει η χώρα ώστε να βγει οριστικά από την κρίση και να σταθεί με προοπτική στα πόδια της. Θα πρόσθετα ότι αυτό αφορά σ΄όλους που κινούνται στο χώρο Προοδευτικής Παράταξης. Δεν έχουν μέχρι τώρα απαντήσει στο απλό αλλά καθοριστικό ερώτημα: Τι προτείνουν στο πολίτη, στη κοινωνία; Δηλαδή τί λέμε για τη διαχείριση του χρέους, το περιεχόμενο και τις προτεραιότητες της ανάπτυξης. Δεχόμαστε, για παράδειγμα, ότι το μοντέλο ανάπτυξης για το μέλλον της Ελλάδας είναι η τουριστική αρπαχτή, οι εκατοντάδες μεταμοντέρνοι φούρνοι, τα καφέ, τα νεωτερίστικα σουβλατζίδικα και μεζεδοπωλεία και τα κομμωτήρια στα οποία έχει γίνει το 80% των επενδύσεων από την ώρα που μπήκαμε στο Μνημόνιο το Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα, όπως έδειξε η πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Που είναι ο παραγωγικός σχεδιασμός της χώρας στη καινοτομία, την έρευνα; Ποιές είναι οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία και την Υγεία,ποια η δομή και οι κανόνες λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και γενικά ποιά είναι η «άλλη πρόταση» για να πειστεί η ¨κινούμενη άμμος» της κοινωνίας, ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει αυτό το εγχείρημα. Η υποσχεσιολογία του ΣΥΡΙΖΑ και η δεδηλωμένη ανατροπή όσων δεινών, κατά αυτούς , έφεραν τα Μνημόνια, προφανώς δεν συνιστά πρόταση για το μέλλον. Ούτε η λογική του success story του οικονομικού επιτελείου και της κυβέρνησης με την αποδοχή της ανισομέριας στην ανάληψη των βαρών μπορεί να δίνουν αισιοδοξία για το αύριο. Γιατί ενδεχομένως στεγνά οικονομικά το πράγμα ίσως να περπατάει, αλλά η μείωση της ανεργίας και η κοινωνική συνοχή μοιάζουν όνειρο.
Μέχρι τώρα η συζήτηση και η σχετική αρθρογραφία, σχεδόν όλων,στη Κεντροαριστερά, διατρέχεται από μιά συναισθηματική αδημονία και αγωνία να “πάμε όλοι μαζί”στις Ευρωεκλογές για να μην επικρατήσει ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ ή η συντήρηση της ΝΔ ή για ορισμένους-λέγε με ΠΑΣΟΚ- “να σωθούμε γιατί χανόμαστε”. Σ΄αυτές τις λογικές φαίνεται να έχουν εγκλωβιστεί και οι “58”.
Αντί να θέσουν εξ υπαρχής με μια πολιτική διακήρυξη όλα τα καυτά ζητήματα ξεπερνώντας τους πάντες και να τους υποχρεώσουν να τοποθετηθούν, επί του συγκεκριμένου, αναλώνονται σε κινήσεις τακτικισμού για το ποιοί θα συμπράξουν με το ΠΑΣΟΚ ή στην άλλη πλευρά,,ποιοι θα συνδράμουν στον “τρίτο πόλο”. Μοιάζουν όλα να γίνονται για τους πολίτες, χωρίς αυτούς.
Το πιο ανησυχητικό , νομίζω, είναι ότι τα κόμματα και δυστυχώς και οι 58,συνεχίζουν να λειτουργούν με την νοοτροπία και τίς πρακτικές του πολιτικού συστήματος που μας έφεραν εδώ. Ο πελατειασμός συνεχίζεται ,έστω και με πιο συγκεκαλυμένο τρόπο για “να μην δίνουμε και πολύ στόχο”, το αλισβερίσι μεταξύ των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου για μοιρασιά θέσεων και επιρροών ενόψει των περιφερειακών εκλογών βρίσκεται, σε πλήρη έξαρση , μέσω των υποψηφιοτήτων που στηρίζουν, “τα μαγαζάκια” περί το κράτος συντηρούνται και οι αναγκαίες μεταρρυθμιστικές τομές βρίσκονται στις καλένδες ή όποιες λίγες έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν αποξηλώνονται διακριτικά και κουτοπόνηρα. Ας δεί κανείς την οπισθοδρόμηση της μεταρρύθμισης Διαμαντοπούλου στα Πανεπιστήμια. Κάτω από την πίεση των κομματικών συμφερόντων,καθηγητών και πρυτάνεων, εκφράζονται σκέψεις για μείωση του ρόλου των Συμβουλίων Διοίκησης, ενόψει πρυτανικών εκλογών, ώστε να ευνοηθούν οι αρεστοί όλων των κομμάτων ή “χαϊδεύονται” οι πρυτάνεις γιατί “είναι δικοί μας”. Ακόμη και η πρόβλεψη για τον χρόνο διεξαγωγής των Αυτοδιοικητικών εκλογών και ρυθμίσεις του Καλλικράτη “προσαρμόζονται”, στους τακτικισμούς του κυβερνητικού μπλόκ και βεβαίως του ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να το διαδεχθεί. Κι εκατονταδες άλλα παράδειγμα. Αυτός είναι ο “άλλος αέρας” που προωθεί η Κεντροαριστερά;
Σε προηγούμενο σημείωμά μου εξέφρασα την σκέψη πώς ίσως μια “ήττα” στις Ευρωεκλογές να είναι λυτρωτική για να γίνει η ανασύνθεση της Σοσιαλδημοκρατικής Κεντροαριστεράς εφ΄όσον έτσι θα ταρακουνηθούν οι συντελεστές της. Γνωρίζω ότι σε μια τέτοια δυσμενή προοπτική το εγχείρημα θα είναι ακόμη πιο δύσκολο και οι προσπάθειες πιο κουραστικές. Γ να μην φτάσουμε λοιπόν εκεί, όσοι, κόμματα , πρόσωπα, κινήσεις και φορείς, ενδιαφέρονται και ¨παίζουν΄στο παιχνίδι, είναι περισσότερο από αναγκαίο να συζητήσουν το γρηγορότερο για το περιεχόμενο της Κεντροαριστεράς με παράλληλη υπέρβαση εγωισμών και ρόλων.Ειδάλλως, η κοινωνία θα “κουνήσει το μαντήλι” και θα υποστεί για πολλά χρόνια τον συντηριτισμό της νεοδημοκρατικής Δεξιάς ή τον τυχοδιωκτικό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και των αντιμνημονιακών συμμάχων του.