Για πρώτη,ίσως φορά μέχρι τώρα,τις τελευταίες μέρες, τίθεται, από μεμονωμένες φωνές,  ως αναγκαία και ικανή συνθήκη, το περιεχόμενο  η ουσία για την συγκρότηση του τρίτου πόλου στο χώρο της     Σοσιαλδημοκρατικής Κεντροαριστεράς , το μείζον ζήτημα της πολιτικής ουσίας του εγχειρήματος: Τί νέο, καινούργιο, προτείνεται στην κοινωνία και  τι περιεχόμενο θα έχει   ποιό πολιτικό σχέδιο, για την πορεία της χώρας μετά το Μνημόνιο, θα υπηρετεί,  και ασφαλώς με ποια πρόσωπα θα εκφράζεται.

.

Θα είναι, δηλαδή, μια Π(με “π” κεφαλαίο)ολιτική προσπάθεια σ΄όλα τα επίπεδα, που θα ξεπερνάει τα προσωπικά “εγω”, τίς μέχρι τώρα κομματικές πρακτικές και οριοθετήσεις και τίς διαχρονικές, κυβερνητικές ή μή, ευθύνες και αδυναμίες , όπως φαίνεται να ζητάει το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας , με νεο, ουσιαστικό,  αξιόπιστο, προγραμματικό μεταρρυθμιστικό λόγο και σχέδιο για τη Ελλάδα τα επόμενα χρόνια ή θα είναι μια ακόμη απόπειρα «διαλεκτικής των τεχνικών και τεχνητών της εξουσίας», όπως σοφά έλεγε, πρό πολλών χρόνων, ο Διονύσης Σαββόπουλος, οι οποίες θα εξαντλούνται σε εκλογικά σχήματα και μέτωπα συγκάλυψης ευθυνών για να συνεχίσουν να υπάρχουν όλες εκείνες οι πρακτικές και νοοτροπίες που συνιστούν τίς παθογένειες και έφεραν την κρίση ενω εξ αυτού ελάχιστα έχουν γίνει μέχρι τώρα για να απαλειφθούν; Οι απαντήσεις δεν είναι,μέχρι τώρα, ούτε ειλικρινείς ούτε υπεύθυνες.

.

Εαν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά ,χωρίς προκαταλήψεις, την αρθρογραφία και τις δημόσιες τοποθετήσεις και δηλώσεις της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ   είτε των 58 είτε άλλων παραγόντων,  που μιλούν για την αναγκαιότητα του τρίτου πόλου της Κεντροαριστεράς θα διαπιστώσει ότι ελάχιστες μιλάνε για το “δια ταύτα”. Γιατί μια τέτοιου είδου  προϋποθέτει, πέραν της αυτοκριτικής, παραδοχές και  υπερβάσεις και όπως φαίνεται    κανείς, πρόσωπο ή φορέας, δυστυχώς, δεν είναι διατεθειμένος μέχρι τώρα, να τις αναλάβει.

.

Πρώτον,επειδή θα πρέπει να αποδεχθεί ότι δεν “θα συνεχίζουμε να “παίζουμε μόνο  εμείς ρόλο”στα πράγματα . Θα “χάσουμε” κάποια σημαντικά από τα κεκτημένα μας. Αλλά δεν το θέλουμε….”.

.

Δεύτερον, επειδή σε κομματικό επίπεδο θα πρέπει να αναγνωριστεί και να παραδεχθεί ,π΄χ  το ΠΑΣΟΚ άτολμες και λανθασμένες κυβερνητικές επιλογές του  Σημίτη, του Παπανδρέου και τώρα του Βενιζέλου, ως συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ  τη διστακτικότητά στη στήριξη ή καθυστέρηση τολμηρών μεταρρυθμίσεων , οι υπόλοιποι την απώλεια του “βολέματος” τους.

.

Τρίτον γιατί πρέπει να αναδιατυπωθούν ιδεολογικές και πολιτικές  απόψεις και αρχές  τίς οποίες η ίδια η κρίση έχει ανατρέψει ή εξαλείψει, π΄.χ η αντίληψη ότι στο Δημόσιο τίποτα δεν πειράζεται, ή ο τρόπος λειτουργίας του πολιτκού συστήματος δεν πάει άλλο . Και πολλά ακόμη  όταν ανοίξει για τα καλά ο διάλογος, για, το χρέος , την Ανάπτυξη, την Υγεία, τη Παιδεία, τους θεσμούς, για το αναγκαίο όπως όλοι αποδέχονται Εθνικό Σχέδιο Αναδυγκρότησης.

.

Φευ η συνεχιζόμενη πρακτική  των πρωταγωνιστών του πολιτικού συστήματος,( δεν είναι μόνο τα κόμματα και οι βουλευτές.Είναι οι δικαστές, οι δήμαρχοι , οι περιφερειάρχες, τα ΜΜΕ , οι επιχειρηματίες…) δεν δημιουργεί αισιοδοξία.Μάλλον προβλημαστιμό και απογοήτευση.

.

Αλλά αν δεν γίνει απροσχημάτιστη συζήτηση γι όλα αυτά , τότε όλα εξαντλούνται στο δόγμα. “Τα “δικά μας” να προστατεύσουμε. Τ άλλα  αφορούν τους άλλους”.

.

Κατά μία εκδοχή, στην ιστορία, ορισμένες φορές  χρειάζεται , μια γερή “κατραπακιά”, στίς Ευρωεκλογές π.χ, δηλαδή ένα “αρνητικό εκλογικό σόκ”,για κόμματα και πρόσωπα που πρωτοστατούν-δεν το αποκλείουν  οι δημοσκοπήσεις-μήπως τότε και αφού θα  έχουν  ταρακουνηθεί, αποδεχθούν τις αναγκαίες υπερβάσεις είναι ο μονόδρομος.

.

Μόνο έτσι η ευρύτερη κοινωνία θα πειστεί και θα στηρίξει την ανασύνθεση του Χώρου. Διαφορετικά θα αποστραφεί την μεταμφίεση τύπου ?όλοι μαζι στίς Ευρωεκλογές για να σωθούμε ” και τη καθαρότητα της συνέπειας στην ιστορική δικαίωση.

.

Επι του πρακτέου και με δεδομένο ότι τίποτα δεν προέρχεται από παρθενογέννηση ούτε η Ελλάδα είναι μεγάλη σε πληθυσμό για να αναζητηθούν Σωτήρες, μια τέτοια πρωτοβουλία ,η οποία θα θέσει  πρός το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, τους 58, τίς κινήσεις της Κεντροαριστεράς, τις μεμονωμένες προσωπικότητες και προπαντός πρός την ίδια την κοινωνία, μία  νέα ολοκληρωμένη προοδευτική πρόταση για την Ελλάδα της επόμενης ιστορικής φάσης θεωρώ ότι θα βρεί στήριξη και απήχηση. Κι αυτό  είναι αναγκαίο να δοαμορφωθεί μέχρι τίς επόμενες εθνικές εκλογές .Διαφορετικά   το μέλλον της χώρας θα είναι ο συντηρητισμός,είτε πρός τα Δεξιά, με τη ΝΔ να παραμένει το μεγαλύτερο κόμμα της συντηρητικής παράταξης είτε πρός τα Αριστερά, με τον ΣΥΡΙΖΑ να εκφράζει οποιονδήποτε ξεπερασμένο προοδευτισμό αναζητώντας αυτοεπιβεβαίωση.