Από ανάρτηση στο facebook

Έχω μερικές ειλικρινείς απορίες και κάποιες αρχικές απαντήσεις για την υπόθεση Κουφοντίνα.

Η απεργία πείνας του... φαρμακοχέρη κρατάει σχεδόν 60 μέρες. Η κ. Κούρτοβικ, σε πρώτη φάση, ενημέρωσε πως υπέβαλλε αίτηση για παράδοση των σχετικών με τη μεταγωγή εγγράφων 3 ολόκληρες μέρες (!) μετά την έναρξη της απεργίας πείνας. Στη συνέχεια, όλες τις υπόλοιπες μέρες προσπαθούσε να πείσει, όσους εξέφραζαν τη σχετική απορία/ένσταση πως δεν μπορούσε να προσφύγει δικαστικά διότι δεν της είχαν παρασχεθεί τα κατάλληλα έγγραφα. Τις προάλλες είπε περίπου πως δεν μπορεί να κρίνει την υπόθεση ένα επαρχιακό... δικαστηριάκι.

Τι άλλαξε, λοιπόν, και τελικά, παρά τους επί 60ήμερο ισχυρισμούς, έκανε τις προάλλες διπλή προσφυγή στο Πρωτοδικείο της Λαμίας, αφενός για διακοπή της ποινής λόγω προβλημάτων υγείας και αφετέρου για ακύρωση της μεταγωγής στις φυλακές Δομοκού; Και τι αποδεικνύει αυτή η αιφνίδια μεταστροφή;

Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο, το τι άλλαξε, δηλαδή, και οδήγησε στη μεταστροφή. Η εξήγηση είναι σχετικά απλή. Αφενός, ήταν η σταθερή κυβερνητική στάση και η απόφαση υποχρεωτικής σίτισης του απεργού που έκλεινε οδούς διαφυγής και αφετέρου η αδυναμία συγκέντρωσης ευρύτερης υποστήριξης, καθώς ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να αναδιπλώνεται όταν αντελήφθη το πολιτικό κόστος που εισπράτει από την επιλογή στήριξης.

Όσον αφορά το δεύτερο, δηλαδή το τι απέδειξε η μεταστροφή είναι επίσης εύκολη η ερμηνεία. Η μεταστροφή κονιορτοποίησε όλα όσα διατυμπάνιζε στεντορείως η... δικηγόρος επί 60 μέρες και προαναφέρθηκαν. Η μεταστροφή/κονιορτοποίηση αποδεικνύει έτσι πως η απεργία πείνας ουδόλως είχε να κάνει με δικαιώματα και το Κράτος Δικαίου, όπως υποστήριζε χωρίς να κοκκινίζει, αλλά με την ευθεία απόπειρα να δημιουργηθεί κίνημα υποστήριξης του Κουφοντίνα, το οποίο θα ενεργοποιούσε παλιούς και νεότερους οπαδούς της τρομοκρατίας, δημιουργώντας ένα νέο και πιο μαζικό «γύρο», αφού θα είχε εξασφαλισθεί και μια ευρύτερη «δικαιωματική/ανθρωπιστική» υποστήριξη/συνοδοιπορία.

Κι αυτό το δεύτερο υποδηλώνει πως η κ. Κούρτοβικ δευτερευόντως ασχολιόταν με τον πελάτη της, τα δικαιώματα και την υγεία του και πρωτίστως με το αντιεξουσιαστικό, φιλοτρομοκρατικό κίνημα και, αντικειμενικά και σε τελική ανάλυση, με την αναζωπύρωση της ένοπλης παράνοιας στη χώρα. Η ανερυθρίαστη σύνδεση από μέρους της, της ικανοποίησης του αιτήματος της απεργίας με την κοινωνική ειρήνη, την κοινωνική συνοχή και τη δημόσια τάξη ήταν η πιο κραυγαλέα απόδειξη για τα προηγούμενα.

Λειτουργούσε όλο αυτό το διάστημα όπως φαίνεται περισσότερο ως «καθοδηγήτρια» του χώρου και ύστερα και εργαλειακά ως δικηγόρος Κουφοντίνα.