Πριν δεκαετίες, έφηβος ακόμα, είχα βρεθεί σε ένα καλοκαιρινό σχολείο στην Αγγλία. Είχε νεαρούς και νεαρές απ?όλες τις φυλές του κόσμου. Με κάποιους Αμερικάνους και Αμερικάνες κάναμε καλή παρέα. Και με Ιταλούς και Βραζιλιάνους και άλλους, ακόμα και με Φινλανδούς. Τότε πρωτόνιωσα χωρίς να το συνειδητοποιήσω ότι με τους Ευρωπαίους ακόμα και τους πιο μακρινούς υπήρχε στο υποσυνείδητο(;), στην μεταδομένη από τους γoνείς και τους παππούδες ιστορία ίσως, μπορεί από αυτό που σου εγχαράσσουν τα βιβλία, μια συγγένεια.
Έχω καλούς φίλους Αμερικάνους, -πόσω μάλλον που έχω ζήσει εκεί κοντά πέντε χρόνια- ακόμα και Γιαπωνέζους. Όμως με τους Ευρωπαίους νιώθεις, χωρίς να το συνειδητοποιείς καλά-καλά, μια συγγένεια. Ίσως με κάποιους κοντινότερη όπως με Ιταλούς και Ισπανούς, με κάποιους άλλους σαν δεύτερα ή τρίτα ξαδέρφια, όπως με τους Σουηδούς ή Φιvλανδούς που για παρέα μπορεί να μην πολυταιριάζεις. Όμως ξέρεις ότι είναι της ίδιας ευρύτερης οικογένειας . Μπορεί να σ?τα σπάει η ψηλή μύτη πολλών Γάλλων, μέχρι πριν λίγα χρόνια υποστήριζα Βραζιλία στα παιχνίδια με την Γερμανία (κατάλοιπο των διηγήσεων της κατοχής). Τελικά όμως υπάρχει μια κοινότητα με τις αντιφάσεις της, τις αντιπαλότητές της, ακόμα και τις έχθρες της.
Αυτή η κοινότητα -και η γεωγραφία βέβαια- αλλά και τα μαθήματα του παρελθόντος οδήγησαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Νομίζω έτσι, πρώτα απ?όλα, πρέπει να το δούμε και να το δουν, ναι και οι Δανοί και οι Αυστριακοί και…
Η πρόταση Μέρκελ- Μακρόν προφανώς αναφέρεται κυρίως στην οικονομία. Υποδορίως όμως -στο μυαλό μου τουλάχιστον- λαμβάνει υπ?όψη της αυτή την «συγγένεια». Ακόμα περισσότερο ενισχύεται αυτό αν κοιτάξει κανείς στο μέλλον. Στο μέλλον μιας Αμερικής που όλο και περισσότερο απομακρύνεται ιδίως με την θλιβερή σημερινή ηγεσία της αλλά, ακόμα και να μην επανεκλεγεί ο Τραμπ, ο Αμερικάνος της μέσης Αμερικής είναι αλλού, η Πορτογαλία γι αυτόν είναι εξ ίσου άγνωστη, μακριά και αδιάφορη όσο και η Ταϊλάνδη.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η Ευρώπη έχει και οικονομικούς και γεωστρατηγικούς λόγους να προχωράει προς την ολοένα και περισσότερη ενοποίηση της. Μα και για πολιτιστικούς λόγους, ακόμα και για «θρησκευτικούς» -που καθόλου δε με ενδιαφέρουν, αλλά που παρέχουν ένα κοινό υπόβαθρο έστω και με τις διαμάχες τους-.
Πιστεύω λοιπόν, ότι στον σημερινό κόσμο όπως διαμορφώνεται, με την Κίνα που γιγαντώνεται και τις ΗΠΑ που απομακρύνονται, είναι η ώρα, είναι η στιγμή να προχωρήσει η Ευρώπη προς την ενοποίηση της (μακάρι να το ξανασκεφτούν και οι Βρετανοί). Με τις δυνατότητές της, με τις αξίες της, σαν μια ευρεία οικογένεια με τις διαφορετικότητές της αλλά με την συνειδητοποίηση των «οικογενειακών» δεσμών της. Και σε αυτή τη διαδικασία η Ελλάδα μπορεί να βάλει τα λιθαράκια της. Και χάρις στην ιστορία (αρχαία και νεότερη) και χάριν του μέλλοντός της, Στο κάτω-κάτω διακόσια χρόνια μετά ας θυμηθούμε- και ας θυμηθούν- πώς συνειδητοποιήσαμε ότι είμαστε έθνος, πώς γίναμε ανεξάρτητο κράτος.
Πηγή: www.tanea.gr