Την Τετάρτη 14 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα και σε μία σειρά άλλων πόλεων της χώρας, διαδηλώσεις κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Η κεντρική εκδήλωση έλαβε χώρα στην Αθήνα και δη στην πλατεία Συντάγματος. 

Σταχυολογούμε ενδεικτικά από την ενημερωτική ιστοσελίδα «The Toc»: “Σε Ομόνοια και Σύνταγμα συγκεντρώθηκαν το απόγευμα της Τετάρτης αρνητές των εμβολίων οι οποίοι διαμαρτύρονται κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού που μέχρι στιγμής ισχύει για συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων που σχετίζονται με τον τομέα της υγείας. Την κινητοποίηση στην Ομόνοια αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας οργάνωσε το "Κίνημα Ελεύθεροι Ξανά" του καρδιολόγου Φαίδωνα Βόβολη.”  Αρχικά, αξίζει να σημειωθεί το ό,τι, δεν έχουμε να κάνουμε με την συγκρότηση και δράση ενός αντι-εμβολιαστικού κινήματος, που θέτει στόχους και επιδιώκει να τους εκπληρώσει, αλλά, περισσότερο, για την ύπαρξη επιμέρους κατηγοριών που αρνούνται να προβούν στην πράξη του εμβολιασμού για μία σειρά από λόγους. 

 Όπως είναι για παράδειγμα, εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα που προκρίνουν, λόγους θρησκευτικής συνείδησης ή θρησκευτικών πεποιθήσεων για να μην εμβολιαστούν, εδώ όπου συναντάμε και συνωμοσιολογικού τύπου, αναφορές, που εν προκειμένω είχαν εμφανισθεί από τις απαρχές εκδήλωσης της πανδημικής κρίσης, αυτοί που δύναται να αποκαλέσουμε ως «δικαιωματιστές,»  και οι οποίοι αποδίδουν ιδιαίτερη προτεραιότητα στην ελεύθερη επιλογή και στην αυτοδιάθεση του σώματος  ιδίως όταν ανακύπτουν ιατρικοί λόγοι όπως ο εμβολιασμός ενάντια στον κορωνοϊό (σε αυτό το σημείο μπορούμε να εντοπίσουμε και αντιλήψεις περί βιο-πολιτικής), αρνούμενοι παράλληλα να διαθέσουν το σώμα τους δίχως αυτό να έχει την συναίνεση τους. 

Παράλληλα, μία ευδιάκριτη κατηγορία αφορά εκείνους που διστάζουν να εμβολιαστούν θορυβημένοι από την ύπαρξη και την δημοσιοποίηση περιστατικών παρενεργειών  μετά τον εμβολιασμό, τηρώντας μία στάση αναμονής η οποία και εναλλάσσεται με τον φόβο του εμβολίου ή αλλιώς, του τσιμπήματος και ό,τι αυτό μπορεί να επιφέρει. 

Εντός αυτής της ομάδας, ενυπάρχουν άτομα που δεν αμφισβητούν την επιστημονική  χρησιμότητα του εμβολιασμού  ως προς το ζητούμενο που είναι ο έλεγχος και η διαχείριση της πανδημίας, αλλά αμφιταλαντεύονται μεταξύ φόβου και αναμονής για την παρασκευή μίας νέας γενιάς εμβολίων. Σε αυτό το πλαίσιο, θα λέγαμε πως αυτή η κατηγορία και η ως άνω υπο-ομάδα της, με την χρήση των κατάλληλων αφηγήσεων, είναι πιο  ευεπίφορες στο να πειστούν να πραγματοποιήσουν τώρα τον εμβολιασμό τους. Τώρα, ένας εκ των διοργανωτών της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, υπήρξε ο ιατρός Φαίδων Βόβολης, το κίνημα του οποίου, με την επωνυμία «Ελεύθεροι ξανά»,  κυκλοφόρησε και αφίσα που λειτούργησε ως κάλεσμα για την συγκέντρωση του κόσμου.

 Σε αυτό το πλαίσιο, ο λόγος που διαφαίνεται στην αφίσα, είναι χαρακτηριστικός των προθέσεων του λεγόμενου «κινήματος», προσιδιάζοντας προς την κατεύθυνση άρθρωσης μίας «αντι-συστημικής» ρητορικής, διανθισμένης με αναφοράς και μάλιστα, «φορτισμένες» αναφορές στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού σε συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες (υγειονομικοί), με την τελευταία να μην είναι παρά η ιδιαίτερη «ενσάρκωση» του «φασισμού». Στην αφίσα, σε ένα ευδιάκριτο φόντο, αναγράφονται τα εξής: «Αντιδρούμε στις υποχρεωτικότητες. Υποστηρίζουμε την ελευθερία επιλογής. Ζητούμε τη ζωή μας πίσω».  

Κατ αυτόν τον τρόπο, λαμβάνει χώρα, λογοθετικά και πολιτικά, η συγκρότηση μίας χορείας αντιθετικών ζευγών, που είναι, για παράδειγμα, το ζεύγος «δημοκρατία-φασισμός», «ελευθερία-δεσποτισμός», ελευθερία-επιλογής υποχρεωτικότητας, ζεύγη τα οποία, εκβάλλουν προς τον άξονα της εναντίωσης και στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, ενώ επίσης, διαμέσου αυτών, μπορούμε να διακρίνουμε μία βαθύτερη έκφραση δυσπιστίας προς τον εμβολιασμό. 

Πάνω σε αυτά τα ζεύγη, συντίθεται και επιτελείται το κάλεσμα προς τον κόσμο ή προς τον ελληνικό «λαό» (η κλήση προς τον «λαό» φέρει, ιατρικά, ηθικά και πολιτικά χαρακτηριστικά), ενώ δεν εκλείπει και η διάσταση της «κινητοποίησης του δυναμικού της διαμαρτυρίας» για να παραφράσουμε ελαφρά την Βασιλική Γεωργιάδου, όχι μόνο για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, αλλά και για τις αποφάσεις «επίορκων» πολιτικών που έχουν καταφέρει να εγκαθιδρύσουν ένα «καθεστώς» που αν δεν είναι «χούντα» σε ένα κοινό πλέον μοτίβο της περιόδου της πανδημικής κρίσης, ρέπει προς τον «φασισμό.» Μέσω της κλήσης σε έναν «λαό» εκ νέου «κατασκευασμένο» και της πορείας «μαζί του», εμφανίζεται ο ιατρός ως ηγήτορας, ως κάτοχος της γνώσης που και «λέει» τις αλήθειες που «αποκρύπτει» το «σύστημα» και καθίσταται «αρχηγός»  

Η χαρτογράφηση των προσώπων που διαδήλωσαν στο Σύνταγμα οργανωμένα και με συγκεκριμένες στοχεύσεις και επίσης, συγκεκριμένους αποδέκτες (ας μην το ξεχνάμε αυτό), συμπεριλαμβάνει επίσης, θρησκευτικές οργανώσεις οι οποίες κραδαίνουν θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα, με την μορφή της Παναγίας σε περίοπτη θέση. Εκεί όπου η ίδια είναι και η «πλατυτέρα» και η «ελευθερώτρια»  που «καθοδηγεί» τον αγώνα ενάντια στις άθεες πολιτικές ελίτ. 

Ως προς αυτό, ελληνικές σημαίες και θρησκευτικά σύμβολα  «ταυτίζονται» εμπρόθετα, με τον δημόσιο χώρο, να επανορίζεται ως χώρος των «καθαρών» και των «υγιών» που αποφεύγουν κάτι εγγενώς ?αρνητικό? όπως ο εμβολιασμός, σε ένα ευρύτερο νοηματικό πλέγμα όπου ο εμβολιασμός ως πραγμάτωση του αρνητικού, μετασχηματίζεται στο μείζον «κακό» που πρέπει να εξορκισθεί(βλέπε την εικόνα του παθιασμένου ιερέα που κραδαίνει τον σταυρό), και μαζί του, να εξορκισθούν, πολιτικοί, η κυβέρνηση, τα συστημικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τα υπόλοιπα «μίσθαρνα όργανα της» τα οποία και απεργάζονται τον «θάνατο» της ορθοδοξίας και της ελευθερίας επιλογής. 

Σε αυτή την περίπτωση, εντοπίζουμε οιονεί συνωμοσιολογικές αφηγήσεις που εντάσσουν την προώθηση του εμβολιασμού και της εμβολιαστικής εκστρατείας, μέσα σε σχεδιασμούς που συνειδητά προκρίνουν και εφαρμόζουν τον «αφελληνισμό» της χώρας, την αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού από μουσουλμάνους  «λαθροεποίκους» (αντι-μεταναστευτικές αναφορές), εκκινώντας από την επιθυμία πρόκλησης πλήγματος στο πλέον ταυτοτικό στοιχείο του Έλληνα: Δηλαδή, στην πίστη του στον Ιησού Χριστό.  Οι εθνικο-θρησκευτικές αναφορές τις οποίες και συναντούμε να αντιτίθενται στον εμβολιασμό ως «ξενόφερτη» πράξη, μη φέρουσα τη θεία χάρη, αλλά τον έλεγχο (μέσω του τσιπαρίσματος; ), ανάγοντας σε ζήτημα πίστης και επιλογής, μεταστοιχειώντας την ίδια στιγμή τον θρησκευτικό βιό-κοσμο σε βιό-κοσμο που «υπερέχει» έναντι οποιασδήποτε υποχρεωτικότητας και επιστημονικής έρευνας, όντας αποδεκτός και «πεφωτισμένος»,  εγγράφουν εν σπέρματι μία αντι-επιστημονική  και αντι-πολιτική εσάνς.  Ο «λαός» σε αυτές τις αντιλήψεις, σημασιοδοτείται με μοτίβα κοινότητας. 

Για να αποκτήσει μία μεγαλύτερη δυναμική η εμμβολιαστική διαδικασία, και να ωθηθούν περισσότεροι να εμβολιαστούν, μία εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση είναι η πληρέστερη ερμηνεία και η κατανόηση του δρώντων που αντιτίθενται στον εμβολιασμό τους, ώστε να αντιμετωπιστεί ο λόγος που προβάλλουν πιο αποτελεσματικά και παραγωγικά.  Αυτό που απαιτείται άμεσα, είναι η πραγματοποίηση μίας στοχευμένης και επιμερισμένης, θεματικής καμπάνιας υπέρ των εμβολιασμών.  

2. Είναι  σκόπιμο να αναφερθεί πως ακόμη και για μία αναλυτική προσέγγιση τύπου αντι-εμβολιαστικού κινήματος,  ελλοχεύει ο κίνδυνος της ομαδοποίησης. Και ένα ενδιαφέρον ερώτημα ανακύπτει εύλογα: Κατά πόσο θα επιθυμούσαν την ένταξη τους στο λεγόμενο αντι-εμβολιαστικό κίνημα άτομα που ως προς το μην εμβολιασμό τους, εφορμούν από διαφορετικές αφετηρίες; Τα υποκείμενα που αρνούνται ή αλλιώς, διαφωνούν με τον εμβολιασμό τους, προτάσσοντας μία χορεία λόγων, συνήθως εφορμούν από διαφορετικές αφετηρίες, πολιτικά και αξιακά.

 3. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή την κατηγορία ως την κατηγορία των σκεπτικιστών, που θεωρούν τον εμβολιασμό και την εξελισσόμενη εμβολιαστική διαδικασία, ως ?προϊόντα? άνωθεν επιβολής, από εταιρείες (το θεώρημα των ελίτ), κράτη και υπερ-εθνικούς οργανισμούς. 

4. Εντός αυτού, θα λέγαμε πως είναι και θορυβημένοι, από την ταχύτητα παρασκευής των εμβολίων κατά της νόσου Covid-19, χρησιμοποιώντας ως βασικό αντεπιχείρημα το ό,τι συνήθως ο χρόνος που απαιτείται για την παρασκευή και την δοκιμή ενός εμβολίου είναι κατά τι περισσότερος από τον χρόνο που χρειάσθηκε για την παρασκευή των εμβολίων κατά του πανδημικού ιού.

5. Η παρασκευή, η διανομή και η γρήγορη έναρξη του εμβολιαστικού προγράμματος σε πολλές χώρες, συνιστά το πλέον σημαντικό ορόσημο, ιατρικά και επιστημονικά, σχετικά με την όλη διαδικασία αντιμετώπισης του ιού και της πανδημίας, που πλέον έχει ενταχθεί ουσιαστικά στην εργαλειοθήκη που αναπτύσσουν τα συστήματα υγείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης με επίδικο την αποτελεσματική διαχείριση του ιού. 

6.  Στις συν-δηλώσεις αυτού του λόγου, το χρονικό πρόσημο ?ξανά? δείχνει ό,τι η ελευθερία, συνεπεία της εφαρμογής ?σκληρών? περιοριστικών μέτρων, κορωνίδα των οποίων είναι η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, απλά ?δεν υπάρχει.? Η ρητορική μπορεί να καταστεί αρκούντως, ακόμη και με στοιχεία αισθητικής, ?εθνεγερτική.?

7. Βλέπε σχετικά, ?Συγκέντρωση αρνητών του εμβολίου σε Σύνταγμα και Ομόνοια: Πολλές σημαίες, λίγες μάσκες, καθόλου αποστάσεις...ό.π. Ένα λεπτό σημείο που χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης είναι το ό,τι ο και ιατρός Φαίδων Βόβολης, χρησιμοποιεί την επιστημονική του ιδιότητα και την συνακόλουθη γνώση επί του σώματος που ανακύπτει από αυτή, για να εμβαπτίσει το λόγο του καθώς και τον λόγο του ?κινήματος? του, στα νάματα της ?δικαιολογημένης? και κατ? επέκταση νομιμοποιημένης αγανάκτησης και για τα περιοριστικά μέτρα και για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, επανεπινοώντας εμπρόθετα την έννοια της  ?ελληνικότητας? πάνω στη βάση της ?αντίστασης? σε όλους όσοι μας ?στερούν την ζωή μας? και την ?ελευθερία μας.? Στη ρητορική του, το ?ελληνικό? ενώνει απέναντι στο ?επάρατο? σύστημα, που είναι όρος που απαντάται σε διάφορες πολιτικοϊδεολογικές αναφορές. Πάντως η εναντίωση σε πολιτικές καραντίνας και η προβολή της ?ανάκτησης? της ?απωλεσθείσας ελευθερίας,? δεν είναι μόνο ελληνικά φαινόμενα, καθότι έχουν παρατηρηθεί και σε κινητοποιήσεις σε άλλες χώρες.

8. Για την τυπολογική διάκριση μεταξύ αρχηγικών και χαρισματικών κομμάτων, βλέπε σχετικά, Panebianco, A., ?Politcal parties: Organization and power,? Cambridge, Cambridge University Press, 1988.

9. Βλέπε σχετικά, ?Συγκέντρωση αρνητών του εμβολίου σε Σύνταγμα και Ομόνοια: Πολλές σημαίες, λίγες μάσκες, καθόλου αποστάσεις...ό.π. Είναι χαρακτηριστική η εικόνα με έναν ιερωμένο να κρατά έναν ευμεγέθη σταυρό πάνω στον οποίο και αναγράφεται η επιγραφή ?Ορθοδοξία? Ή Θάνατος? σε μία παραλλαγή ή αλλιώς, μεταστοιχείωση του συνθήματος ?Ελευθερία Ή Θάνατος? που έχει χρησιμοποιηθεί σε διάφορα εξεγερσιακά και εθνικο-απελευθερωτικά συμφραζόμενα και όχι μόνο στο ελληνικό, αναδεικνύοντας το σημαίνον της θρησκευτικής συνειδητότητας που πηγάζει από την πίστη στην ορθοδοξία και ως ?τρόπο ζωής,? την σύνδεση ορθοδοξίας και του ελληνικού έθνους με το ένα στοιχείο να δεικνύει το άλλο, δίχως να απουσιάζει συνάμα η έγκληση του θανάτου που εμφανίζεται ως συνειδητή ?επιλογή,? επιλογή ?μάχης? απέναντι σε αυτούς που απεργάζονται σχέδια ?καταστροφής? του ελληνισμού και της ορθοδοξίας, μέσω του υπονόμευσης των αξιών της, και της υποχρεωτικής επιλογής του εμβολιασμού που δεν είναι παρά ?αλλότριο μπόλιασμα,? ήτοι ?επικίνδυνο μπόλιασμα? ιδεών ξένων και αλλότριων. Για αυτό τον λόγο απορρίπτεται ως επιλογή, όπως και το ?σύστημα? των άθεων, με την επιλογή ή την υπόμνηση του θανάτου να επαναπροσδιορίζει την ορθοδοξία ως σημαίνον στοιχείο ταυτότητας. Ο χαρακτηρισμός ?ψεκασμένος,? που αποκτά νέο νόημα μετά την περίοδο της πολιτικής και κοινωνικοοικονομικής κρίσης, επιστρέφεται στους εμπνευστές του, στο βαθμό που οι φορείς της πίστης στο Θεό, είναι ?αυθεντικοί? εκφραστές της βούλησης του.