Η πρώτη -υποτυπώδης- απόπειρα έγινε επί ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού, το 1981. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και οι συμβολικές αλλά και πολλές ουσιαστικές αποφάσεις που πήρε τότε δημιούργησαν αντικειμενικά τη βάση μιας κεντροαριστερής συμπόρευσης, που γκρεμίστηκε… πάραυτα. Το μεν ΚΚΕ, παρά τις προσπάθειες του Χαρίλαου Φλωράκη, κυρίως την περίοδο ?81-?85, αντιμετώπισε το ΠΑΣΟΚ ανταγωνιστικά και το… αφόρισε, το δε ΚΚΕ Εσωτερικού, παρότι ο Λεωνίδας Κύρκος κατέβηκε το ?81 στους δρόμους να πανηγυρίσει, δεν είχε το εκλογικό μέγεθος για να επιμείνει.
Το ΠΑΣΟΚ τράβηξε γρήγορα τον δρόμο του λαϊκισμού και της αλαζονικής συμπεριφοράς, μην αφήνοντας πλέον κανένα περιθώριο συνεργασίας. Η δεύτερη απόπειρα έγινε με τη συγκρότηση του Συνασπισμού, σαν της «υπεύθυνης και χρήσιμης Αριστεράς» που θα μπορούσε να αναλάβει το μερίδιο που της αναλογούσε στη διακυβέρνηση του τόπου. Η κορυφαία ευκαιρία -η ανοιχτή πρόσκληση Σημίτη σε κεντροαριστερή συνεργασία το ?96- πετάχτηκε στα σκουπίδια από τη φιλοακική τότε ηγεσία του ΣΥΝ και ακολούθησε φυσιολογικά η προϊούσα… συριζοποίηση. Η τρίτη ευκαιρία χάθηκε πρόσφατα εξαιτίας της μυωπικής και κοντόφθαλμης στάσης της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ. Ενώ οι ελπίδες για μια «Αριστερά της ευθύνης» είχαν αρχίσει να παίρνουν σάρκα και οστά, ήρθε η πραγματικότητα να καταδείξει τα όρια και αυτού του εγχειρήματος. Η πανικόβλητη τροπή εις φυγήν από την κυβέρνηση και η καινοφανής επινόηση ενός τρίτου πόλου με… transit μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ μετέτρεψαν την περασμένη Κυριακή σε χρονικό ενός προαναγγελθέντος -εκλογικού- θανάτου.
Το ζητούμενο φυσικά παραμένει. Η δημιουργία μιας μεγάλης προοδευτικής κεντροαριστερής παράταξης απαιτεί την ενεργή και χωρίς αποκλεισμούς συμμετοχή των ευρύτερων δυνατών δυνάμεων του χώρου και -κυρίως- το διακριτό στίγμα μιας δυναμικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς σύγχρονης και μεταρρυθμιστικής, που πιστεύει στην ανάγκη της ριζικής ανανέωσης του πολιτικού συστήματος και της ανασύστασης ενός θεσμικού και αποτελεσματικού κράτους, που έχει να παρουσιάσει το δικό της κοινωνικό και παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, που αγωνίζεται για τη δίκαιη κατανομή των βαρών και την αντιμετώπιση των κοινωνικών ανισοτήτων. Η ανασυγκρότηση και δραστηριοποίηση αυτής της Αριστεράς, που θα εμπνεύσει, θα κινητοποιήσει και θα ξαναζωντανέψει το όραμα της «Αριστεράς της ευθύνης», αποτελεί επείγουσα ανάγκη.