Το πείραμα του Νοεμβρίου 2012 έμεινε ημιτελές, ανασταλέν μέχρι νεωτέρας. Στα κείμενα, που γράφτηκαν εκείνο τον καιρό αποδόθηκαν κατά την κρίση του καθενός οι ευθύνες της διακοπής του εγχειρήματος.
Στο μεταξύ οι μήνες πέρασαν, η τρικομματική δείχνει να αντέχει ασθμαίνοντας , όμως, ενώ τα εκλογικά πρόσφατα αποτελέσματα της γειτονικής Ιταλίας είναι εξόχως διδακτικά και για τις εγχώριες μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις. Απλώς και μόνο, να φανταστούμε σε τι γκρεμό θα ΄πεφτε , παρ’ ολίγον, η γείτων αν δεν υπήρχε ο γερο-Ναπολιτάνο. Μετά τον Ναπολιτάνιο Μόντι , ο Λέτα των Δημοκρατικών πάλι δια χειρός του γέροντος.
Επιστρέφοντας στα δικά μας, είναι ηλίου φαεινότερο σε βαθμό κοινοτυπίας, πως οι δύο συστημικοί πόλοι της πολιτικής ζωής, πρέπει να αυτοεπικαιροποιηθούν επ’ ωφελεία, πρωτίστως της εθνικής συνεννόησης και κατόπιν της πολιτικής ύπαρξής τους.
Ο συντηρητισμός – για να πούμε και δυο λόγια γι’ αυτόν-, οφείλει να επαναλλαχτεί ώριμα και σταθερά σ’ αυτό που του λείπει, δηλ. σε μια κεντροδεξιά, πολιτικά φιλελεύθερη, παράταξη περιορίζοντας τις δόσεις του δεξιού λαϊκισμού αφενός και του ατελέσφορου για την χώρα μας νεοφιλελευθερισμού. Και σ’ αυτή την κατεύθυνση σταδιακά να αναδείξει τα στελέχη εκείνα, που μπορούν να συμμετάσχουν στην συνεννόηση για την διεύρυνση τόσον της ποιότητας της Δημοκρατίας όσο και των πολλών απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων.
O άλλος πόλος, που είναι κατατμημένος σε δυόμισι συνιστώσες, στο ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ και τους οργανωμένους σε κινήσεις ή όχι, ανένταχτους Κ/αριστερούς του ευρέος Σ/δημοκρατικού και ρεφορμιστικού πολιτικού τόξου, πρέπει να συνταιριάξει τις επιτυχίες της κυβερνητικής Σ/δημοκρατίας της περιόδου 1993-2004, τις αναπόφευκτες αλαζονικές αναταράξεις του παρατεταμένου κυβερνητισμού αλλά και τις μεταπασοκικές αναζητήσεις των σταδιακά ανένταχτων Σ/δημοκρατών από το 2005 και δώθε.
Ο πόλος οφείλει να είναι ένας και σταθερός, με οιονεί πλειοψηφικά αλλά και συνάμα συναινετικά χαρακτηριστικά, καθώς και αποτρεπτικός προς τους κάθε λογής μωροφιλόδοξους αναδυόμενους αρχηγίσκους του χώρου.
Οι μήνες, που πέρασαν ανέδειξαν τα όρια των παρεμβάσεων στην τρέχουσα πολιτική τόσον του ΠΑΣΟΚ όσον και της ΔΗΜΑΡ. Ο εκσυγχρονισμός, αλλαγμένος από τις καινούργιες προσθήκες και διακυβεύσεις και επικαιροποιημένος όσο ποτέ, πρέπει κυριολεκτικά να επελάσει στις καθυστερημένες και ανολοκλήρωτες δομές της Ελληνικής Πολιτείας, καθώς σταμάτησε στο 2004.
Αίσθησή μου είναι, πως οι «θεσμικές ανασχέσεις», στην ανασυγκρότηση και περαιτέρω λειτουργία του Φόρουμ, είναι οι αρχηγικές μονομανίες και τα, χωρίς νόημα υπαρξιακά διλλήματα, παρά ουσιώδεις διαφορές στην πολιτική πλεύσης και στα αποτελέσματά της.
Οι κυβερνήσεις, δε, συνεργασίας θα λειτουργούν πολύ καλύτερα με δύο συστημικούς και ισχυρούς, αλλά πολυτασικούς χώρους, αυτόν της φιλελεύθερης Κ/δεξιάς και τον άλλο της Σ/δημοκρατικής ρεφορμιστικής Κ/αριστεράς.
Η δημοσκοπική καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ και η μόνιμη, πια, αδυναμία του να εκτιναχτεί προς τα πάνω, δείχνει πως οι πολίτες πείθονται πως αυτός ο ιδιόρρυθμος φορέας, δεν μπορεί ν΄ αποτελέσει μιαν εμπροσθοβαρή αλτερνατίβα στην Δημοκρατική Αριστερά και στην χώρα, γενικότερα.
Η πολιτική ημιμάθεια του Αρχηγού του και η προβληματική συνύπαρξη των Σρατούληδων και των Νταβανέλων, του ρεύματος μηδενισμού- λαϊκισμού με νουνεχείς δυτικοσπουδασμένους, όπως ο Δραγασάκης κι ο Σταθάκης, δεν ενδείκνυται για την δημιουργία κλίματος πλειοψηφικής εμπιστοσύνης.
Μάλιστα, η οριζόντια εκλεκτική ποπουλιστική διασύνδεση ανάμεσα στον Τσίπρα και στον Καμμένο, σε διχάζει αναφορικά με το αν πρέπει να θρηνήσεις ή να γελάσεις.
Σ’ έναν χρόνο από τώρα, έρχονται οι Ευρωεκλογές του 2014. Ως τότε, υπάρχει κάποιος χρόνος, ποσοτικός και πολιτικός, ώστε η μεταρρυθμιστική Κ/αριστερά να ομογενοποιηθεί υπό την καλύπτρα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Παρότι οι εποχές αλλάζουν, οι αδυναμία των κεντρώων, κεντροαριστερών και πασαλιδικών αριστερών να ομογενοποιηθούν, κατά την δεκαετία του 1950, έκαναν την επιλογή του Αλ. Παπάγου, να δείχνει μονόδρομος. Σήμερα, ο Παπάγος των καιρών, μας λένε πως υπάρχει και δεν είναι άλλος από τον σημερινό Πρωθυπουργό.
Άρα, η ανασύσταση του Φόρουμ και η διευρυνσή του, δεν μπορεί παρά ν’ αποτελέσει την οδό σύγκλισης των πάσης φύσεως υλικών του Κεντρώου – Κεντροαριστερού χώρου.
Στο αποτέλεσμα του εγχειρήματος όλοι κι όλες, κρινόμαστε.
Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός