Η καζούρα και το δούλεμα που πέφτει τις τελευταίες μέρες σε σχέση με την νέα «γιγαντιαία» διαμάχη, που προέκυψε στη πόλη της Θεσσαλονίκης με αιτία τα αρχαία, θα μπορούσε να είναι και δικαιολογημένη, μπορεί και απαιτούμενη. Και μάλλον θα απαιτούνταν σε άλλες περιπτώσεις εάν οι χαβαλέδες, είχαν παρακολουθήσει, έστω και κατ΄ολίγον, του τι συνέβη με αυτήν τη διεστραμμένη πόλη.
Η Θεσσαλονίκη, βρίσκεται εκτός των εθνικών σχεδιασμών, τουλάχιστον 50 χρόνια τώρα. Οι αιτίες είναι πάρα πολλές, για να τις απαριθμήσω σε ένα τέτοιο σημείωμα, αλλά αρκούν ένα, δύο παραδείγματα.
Το οτι δεν υπάρχει, ούτε μισό στέλεχος των μεγάλων κομμάτων, που να προτάθηκε ποτέ, από τα κόμματα αυτά για Δήμαρχος και να επιδιώχθηκε η εκλογή του, σας λεει τίποτε;;;
Πλην, του Δημήτρη Ζάννα, που προτάθηκε από τον Καραμανλέα,το 1975… Εκτοτε σιγή ασυρμάτου…
Η ηλίθια ανανεωτική αριστερά, εκείνη την εποχή, μπλέχτηκε στα δόκανα της ανοησίας, που λέγονταν Δημοκρατικές Δυνάμεις, ενώ απέναντι της είχε ένα αγλάισμα δημοκρατικότητας με το σύνολο σχεδόν του ψηφοδελτίου του να είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Και αντ αυτού, πήγε με τον Παπαδόπουλο, καλή του η ώρα που δεν έκανε για Δήμαρχος και δεν ήταν τίποτε σπουδαίο… Παρόλα αυτά εξελέγει, για δυο τετραετίες και χάσαμε τη μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσει η πόλη έναν άλλον βηματισμό.
Γιατί, σίγουρα με τον Δημήτρη Ζάννα και την σύμπλευση πολλών δυνάμεων, ζωντανών στην πόλη, εκείνη την εποχή, η Θεσσαλονίκη θα ήταν πολύ διαφορετική από ότι κατέληξε να είναι.
Ακόμη όμως και σαν αντίληψη. Δεν υπήρχε πιθανότητα να μπολιαστεί αυτή η πόλη με το μεμψίμοιρο σλόγκαν της συμπρωτεύουσας ή της αδικημένης Παρθενόπης.
Τυχαίο;;; ότι οι όλοι οι επόμενοι άρχοντες, χρησιμοποιούσαν αυτό το επιχείρημα, για να κρύψουν την μετριότητα και την αδυναμία τους, να παράγουν πολιτική για την πόλη και να την εκσυγχρονίσουν;
Το τι προσωνύμια δώσαν σε αυτή την πόλη δεν περιγράφεται.
Από συμπρωτεύουσα και συμβασιλεύουσα, μέχρι πρωτεύουσα των Βαλκανίων, Πρωτεύουσα του τίποτα και του πουθενά.
Το ΄89, θυμάμαι τον Ντελόρ, στο Μακεδονία Παλλάς, να αναλύει παθιασμένος, όπως ήταν και σαν ομιλητής, το όραμα του για τη Θεσσαλονίκη, που θα συντόνιζε την Ευρωπαϊκή παρουσία σε όλη την Βαλκανική.
Η δυστυχής κατάληξη;;; Η Ελλάδα μέρος του προβλήματος, που επείγονταν να σβήσει και να λύσει η Ευρώπη , και μάλιστα χωμένη βαθιά μέχρι το λαιμό στον βούρκο, δεν ξεχώριζε με τίποτε και φυσικά δεν γίνονταν αποδεκτή, απ τους γείτονες και φυσικά τους κοινοτικούς.
Οι ευκαιρίες δεκάδες, η ίδια η πόλη τις απόδιωχνε.
Ο Κούβελας, δήμαρχος Θεσσαλονίκης, που την κοπάνισε γρήγορα για να υπουργοποιηθεί και δεν ξαναγύρισε στην πόλη, χωρίς καμιαν απολύτως μελέτη ή προπαρασκευή, άνοιξε μία τρύπα μπροστά στην Έκθεση, την ονόμασε μετρό της Θεσσαλονίκης.
Ήταν μια τρύπα που αφορούσε το Δήμο της Θεσσαλονίκης και μόνον και κανέναν άλλον και φυσικά εγκλώβισε από εκεί και ύστερα, το σύνολο του πολιτικού κόσμου, να κυνηγάει χίμαιρες.
Συνεχίζεται…