Είναι λογικό να καθυστερούν μέχρις εσχάτων –δηλαδή μέχρι το όριο της χρεοκοπίας– οι διαπραγματεύσεις για το ελληνικό πρόγραμμα, αφού, όπως φαίνεται, το κυβερνητικό μπλοκ δεν θέλει να σώσει την Ελλάδα, αλλά το έβαλε αμέτι μουχαμέτι να σώσει την Ευρώπη. Ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος είδε ότι ο κ. Τσίπρας τον πρότεινε για Πρόεδρο για «να συμβάλω στον αγώνα για την Ελλάδα, αλλά και για την ίδια την Ευρώπη. Μια Ευρώπη, όπως την οραματίσθηκαν οι ιδρυτές της και η οποία μπορεί να ξαναβρεί τις αρχές και τις αξίες της, που τα τελευταία χρόνια έχει χάσει…». Σ’ αυτόν τον τόπο τον στραβό, άλλος δεν ήταν κι ήρθα εγώ, που λέει και μια ελληνική παροιμία.
Ο υπουργός Οικονομικών, πάλι, θέλει να σώσει τους φορολογουμένους της Ευρώπης. Κατά την παραλαβή του υπουργείου του, έθεσε ως στόχο ένα πρόγραμμα που θα «ελαχιστοποιεί το κόστος της ελληνικής αυτοτροφοδοτούμενης κρίσης όχι μόνο για τον Ελληνα πολίτη, αλλά και για τον Σλοβάκο, τον Ολλανδό, τον Ιταλό, τον Πορτογάλο, τον Γερμανό, τον κάθε πολίτη της Ευρώπης… Δεν είναι το πρόβλημα ότι η Γερμανία, η Ιταλία, η φτωχότερη από εμάς Σλοβακία δεν έδωσαν αρκετά χρήματα στην Ελλάδα. Εδωσαν περισσότερα απ’ ό,τι έπρεπε. Απλώς πετάχτηκαν σε μια μαύρη τρύπα». (Γιάνης Βαρουφάκης, 28.1.2015)
Παρένθεση: Τα παραπάνω, βέβαια, έρχονται σε αντίθεση με τις διακηρύξεις της «Αυγής», η οποία σε κύριο άρθρο της επιχειρηματολογούσε ότι οι φτωχότερες της Ελλάδος χώρες πρέπει να μας δανείζουν διότι «θα μπορούσε κανείς να υποκύψει στον πειρασμό και να υπενθυμίσει πως η Ελλάδα συναίνεσε στην εισδοχή πολλών απ’ αυτές τις χώρες στην Ε.Ε., χωρίς να έχει κάποιο ιδιαίτερο συμφέρον να το πράξει… Θα μπορούσε κανείς να θυμίσει σε άλλες χώρες, τις Βαλτικές, για παράδειγμα, ότι τα προβλήματα της Ε.Ε. με τη Ρωσία, με την οποία δεν έχουν καλές σχέσεις, πλήττουν τα συμφέροντα της Ελλάδας… Η σωστή απάντηση, όμως, είναι: Αλληλεγγύη» («Αυγή» 17.2.2014). Αλλά άντε να βγάλεις άκρη…
Ο πρωθυπουργός, από την άλλη, θέλει να σώσει την κοινωνική συνοχή της Ευρώπης: «Μπορούμε να βρούμε μια αμοιβαία βιώσιμη λύση για να επουλώσουμε τις πληγές της λιτότητας, να καταπολεμήσουμε την ανθρωπιστική κρίση στην Ευρωπαϊκή Ενωση και για να επαναφέρουμε την Ευρώπη στην ανάπτυξη και στην κοινωνική συνοχή. (Αλέξης Τσίπρας, 12.2.2015)
Αν και παιδιάστικο, είναι κατανοητό το επιχείρημα: «Δεν θέλουμε τα λεφτά για εμάς. Για τη φουκαριάρα την Ευρωπαϊκή Ιδέα τα ζητάμε». Το ζήτημα είναι να μη φτιάξουμε νέους συνωμοσιολογικούς μύθους που δεν θα ξέρουμε πώς να τους διαχειριστούμε. Είμαστε κοντά: «Συγκεκριμένοι κύκλοι στην Ευρωζώνη θέλουν να υπονομεύσουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση, παίζοντας όμως όχι με την ελληνική κυβέρνηση και με την Ελλάδα, παίζοντας με την Ευρώπη και το μέλλον της Ευρώπης». (Αλ. Τσίπρας, 17.2.2015)
Αυτές οι φαντασιώσεις μεγαλείου μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές για τη χώρα. Ηδη βλέπουμε στα Eurogroup την Ελλάδα απέναντι σε 18 χώρες. Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Τσίπρας βλέπει να υπάρχει «διεθνές μέτωπο ενάντια στην απομόνωση της Ελλάδας». Θυμίζει δε εκείνη τη βρετανική εφημερίδα που στις αρχές του περασμένου αιώνα είχε τίτλο «Θαλασσοταραχή στη Μάγχη. Απομονωμένη η Ευρώπη». Τουλάχιστον η Βρετανία τότε ήταν και αυτοκρατορία…