Νάναι αυτά που μας δίδασκαν στο σχoλείο; Η βαριά κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας - κυρίως της Αθήνας και του Μ. Αλεξάνδρου; Και μετά μ’ ένα χρονικό πήδημα και επιλεκτικά στο Βυζάντιο; Και -έντονα- το 1821; Και με πόνο για το 1922;

Νάναι που προλάβαμε να εισπράξουμε από τους γονείς μας την περηφάνεια για τον ελληνοιταλικό πόλεμο και την δυστυχία της γερμανικής κατοχής;

Μήπως όταν διαδηλώναμε ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για την πατρίδα των Βιετκόγκ δε νοιαζόμασταν;

Όταν αντιδρούσαμε στην Χούντα για τη δημοκρατία νοιαζόμασταν αλλά όχι αόριστα και γενικά. Πολύ συγκεκριμένα για τη δημοκρατία στην πατρίδα.

Και όταν έκαναν οι χουντικοί το πραξικόπημα στην Κύπρο και έγινε η τουρκική εισβολή, για την προδοσία της πατρίδας πολλαπλασιάστηκε το μίσος μας για την Χούντα και πονέσαμε για την Κύπρο μας.

Ίσως γι αυτό τώρα πονάμε για τους Ουκρανούς, γιαυτό εναντιωνόμαστε έντονα στη ρωσική εισβολή. Και γιαυτό δεν κοιτάμε τα πολιτικά πιστεύω (πραγματικά ή συκοφαντικά) του κάθε Ουκρανού που πολεμάει, μας αρκεί που πολεμάει για την πατρίδα του.

Γιατί αυτό που μας συγκινεί είναι ο αγώνας για την πατρίδα. Ισως το πρωτομάθαμε κι έμεινε κυρίαρχο μέσα μας όταν, μικρά παιδιά, διαβάσαμε και συγκινηθήκαμε από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα «Για την Πατρίδα». Της συγγραφέως που αυτοκτόνησε στις 27 Απριλίου του 1941 μην μπορώντας να αντέξει να δει τα γερμανικά στρατεύματα να μπαίνουν στην Αθήνα, στην πρωτεύουσα της Πατρίδας.  

Πηγή: www.tanea.gr