Η προεκλογική περίοδος των ευρωεκλογών ολοκληρώθηκε και όπως συνήθως, έτσι και αυτή τη φορά, από τον δημόσιο διάλογο έλλειψε η ίδια η Ευρώπη. Συζητήσαμε για όλα εκτός από τα θέματα για τα οποία, επί της ουσίας, θα κληθούμε να ψηφίσουμε. Οι λίγοι που “τόλμησαν” να αναφερθούν στο μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις προτεραιότητες που αυτή θα πρέπει να έχει, το όραμα με το οποίο θα πρέπει να βαδίσει τα επόμενα πέντε έτη, δεν κέρδισαν ούτε αναγνώστες ούτε like στα social media.
Ίσως, θα αντιτείνει κάποιος, τα ευρωπαϊκά μα μην... πουλάνε. Θα διαφωνήσουμε, διότι “πουλάνε” όταν βιώνουμε κάποια μορφή κρίσης και ζητάμε λύσεις ή όταν πρέπει να διεκδικήσουμε επιδοτήσεις και κονδύλια για να γίνουν τα μεγάλα έργα ή για να αλλάξουμε απλά… παντζούρια. Και κανέναν δεν “χάλασαν” το Erasmus και η ανυπαρξία roaming όταν δουλεύουμε ή ταξιδεύουμε εντός Ε.Ε. Όμως ούτε για αυτά μιλήσαμε. Όπως δεν μιλήσαμε για το μέλλον της διεύρυνσης, τη διατήρηση ή την κατάργηση του βέτο, τις δικλείδες ασφαλείας απέναντι στην ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης ή για το πως θα αντιμετωπίσουμε την κλιματική κρίση πριν βουλιάξει η Βενετία και ερημοποιηθεί η Κρήτη.
Αλλά μήπως μιλήσαμε για τα σημαντικά εσωτερικά θέματα, τα οποία τάχα “πουλάνε”; Απαντήσαμε στις ανησυχίες που, λίγο πολύ, έχουμε όλοι για το μέλλον του κοινωνικού κράτους, το συνταξιοδοτικό, την ανεργία, την ακρίβεια ή τη διαφάνεια; Αν νομίζουμε ότι τα συγκεκριμένα ζητήματα δεν επηρεάζονται από τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ε.Ε. είμαστε απλά γελασμένοι.
Και την ίδια ώρα, όσοι τάχα ξορκίζουν την αποχή, δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες προκειμένου να σπρώξουν τους περισσότερους προς αυτή. Με τον ίδιο τρόπο που ξορκίζουν την Ακροδεξιά και στρώνουν το έδαφος να θεριέψει, αρκεί να γίνει πιο... συνεργάσιμη. Τι σημασία έχει –λένε– ότι η Μελόνι, ως αρχηγός νεοφασιστικού κόμματος, κερδίζει εκλογές στην Ιταλία; Και γιατί να μην γίνει πρόεδρος της Γαλλίας η ξενόφοβη Λεπέν; Αρκεί –συνεχίζουν οι ίδιοι–, όταν τις χρειάζεται η Κεντροδεξιά, να ψηφίζουν αυτό που πρέπει.
Λίγες ώρες πριν βρεθούμε μόνοι μας πίσω από το παραβάν και πάρουμε την ευθύνη της απόφασής μας, ακόμα και αν μέχρι σήμερα δεν σκεφτήκαμε ούτε για μια στιγμή την Ευρώπη, ας την σκεφτούμε τώρα. Και αν θέλουμε να μείνουμε, επί της ουσίας, Ευρώπη τότε ας δώσουμε δύναμη στις προοδευτικές, σοσιαλδημοκρατικές και πράσινες δυνάμεις της Ε.Ε., προκειμένου –αν θεωρούμε ότι δεν είναι τόσο καλή όσο θα θέλαμε– να έχει την ευκαιρία να αλλάξει. Αλλά για να αλλάξει πρέπει πρώτα απ’ όλα να συνεχίζει να υπάρχει. Καλό μας βόλι!