Τελικά, ο πρόεδρος της ΝΔ επέλεξε έναν υποψήφιο για πρόεδρο της Δημοκρατίας που είναι στέλεχος του κόμματος.
Ο Κ. Τασούλας είναι ένα πρόσωπο κύρους, κάτι που κατέκτησε ειδικά την περίοδο που είναι πρόεδρος της Βουλής. Σήμερα είναι, πιθανότατα, η κορυφαία –κομματική- επιλογή για τη ΝΔ.
Είναι προφανές, και αυτό ήταν γνωστό από πριν, ότι δεν θα τον ψηφίσει κάποιο άλλο κόμμα (άκουσα ότι θα τον ψηφίσουν οι Σπαρτιάτες, αλλά αυτό είναι μάλλον αρνητικό –και άδικο για τον Κ. Τασούλα). Θα μπορούσα να επικαλεστώ το «πνεύμα» του συντάγματος, το οποίο προβλέπει δύο ψηφοφορίες με όριο τις 200 ψήφους, μία τις 180 και στην τέταρτη μόλις, 150+. Άρα, υπονοείται ότι θα έπρεπε να επιδιωχθεί μια πρόταση που αφετηριακά, τουλάχιστον, θα ήταν ανοιχτή για υπερψήφιση και από άλλο(α) κόμμα(τα).
Το παρακάμπτω αυτό.
Τι σηματοδοτεί, κατά τη γνώμη μου, όχι η υποψηφιότητα του Κ. Τασούλα, αλλά μια υποψηφιότητα που δεν απευθύνεται –και- στο κεντρώο ακροατήριο της ΝΔ;
Ή ότι θεωρεί δεδομένο το ακροατήριο αυτό, ώστε σπεύδει να συσπειρώσει ολόκληρη την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ και να αφήσει την (κεντρο) αριστερά να γκρινιάζει και αυτός να ασχοληθεί πιο πολύ με την (ακρο) δεξιά του πλευρά, ή ότι δεν θέλει να ψηφίσει μαζί με το ΠΑΣΟΚ, αφού αυτό, το ΠΑΣΟΚ, έχει δηλώσει ότι, έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να συγκυβερνήσει ποτέ με τη ΝΔ.
Το ΠΑΣΟΚ είχε πει ότι θα ψήφιζε την Κ. Σακελλαροπούλου και νομίζω πως πολύ δύσκολο να έλεγε όχι σε μια υποψηφιότητα τύπου, (ξαναλέω, τύπου) Στουρνάρα ή Παπαδήμου.
Το ΠΑΣΟΚ άφησε την πρωτοβουλία της πρότασης στη ΝΔ.
Τώρα, ωθείται να κάνει άλλη επιλογή που ενδεχομένως (ίσως στη δεύτερη ή τρίτη, τέταρτη ψηφοφορία) την ψηφίσουν και άλλα κόμματα από την (αριστερή) αντιπολίτευση.
Άρα, η επιλογή της ΝΔ διευκολύνει, δίνει επιπλέον λόγους, ή έστω προσχήματα, να δουλέψει το μοντέλο του (κεντρο)αριστερού μετώπου ως εναλλακτικής λύσης απέναντι της ΝΔ, συνολικά και όχι ειδικά στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας.
Άκουσα προχτές, τον εκπρόσωπο τύπου του ΠΑΣΟΚ, Τσουκαλά, να επεξηγεί αυτό που είπε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (θυμίζω, είπε πως μετά τις επόμενες εκλογές ή θα έχουμε αυτοδύναμη ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, ή συγκυβέρνηση ΝΔ με δεξιότερα κόμματα ή ΠΑΣΟΚ με αριστερότερα κόμματα). Ρωτήθηκε, ποια είναι αυτά τα αριστερότερα κόμματα, ονομαστικά. Είπε –και τα ανέφερε ένα ένα- όλα τα κόμματα που βρίσκονται στα αριστερά του ΠΑΣΟΚ: ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας, Βαρουφάκης ακόμα και το ΚΚΕ, αν και αυτό, όπως είπε, επιλέγει να μένει εκτός!
Η δική μου ερμηνεία είναι η εξής: η ΝΔ δεν θέλει να ψηφίσει με το ΠΑΣΟΚ πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θέλει να εξωθήσει το ΠΑΣΟΚ να φτιάξει κλίμα (κεντρο)αριστερού μετώπου γύρω από το ΠΑΣΟΚ, ως μοναδικής λύσης απέναντι στην αυτοδυναμία της ΝΔ. Θεωρεί, πιστεύω, ότι απέναντι στην εναλλακτική αυτή έχει μόνον να κερδίσει, γιατί ένα μέτωπο με όλους αυτούς (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας, Βαρουφάκης) ή έστω με αρκετούς από αυτούς, θα φόβιζε και θα τρόμαζε ένα κεντρώο ακροατήριο και άρα όλοι αυτοί θα σπεύσουν να (ξανα)ψηφίσουν τη ΝΔ για να αποτρέψουν την επιστροφή στην εξουσία ενός τόσο ετερόκλητου και απρόβλεπτου «μετώπου». Γιατί, άλλο πράγμα είναι, ως εναλλακτική επιλογή, ένα αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ –απέχει τόσο πολύ που δεν θα πείθει κανέναν- με τον Ανδρουλάκη έστω(!), και εντελώς άλλο στα μάτια ενός κεντρώου, ένα μέτωπο ΠΑΣΟΚ με όλους αυτούς που τον τρόμαξαν και τον έστειλαν στον Κ. Μητσοτάκη. Αυτό συνέβη το 2019 και το 2023 και, ελπίζει η ΝΔ, ότι θα συμβεί και στις επόμενες εκλογές, αν το μόνο ορατό εναλλακτικό σενάριο θα είναι ένα μέτωπο με όλους αυτούς. Απλώς, τώρα δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ + οι υπόλοιποι, αλλά το ΠΑΣΟΚ + οι –ίδιοι- υπόλοιποι.
Αν αυτό είναι σκεπτικό υπαρκτό, το θεωρώ επιλογή υψηλού ρίσκου, την οποία θα μπορούσε, νομίζω, να αποφύγει χωρίς να καταφύγει σε μια κομματική υποψηφιότητα.
Και μία παρενέργεια, δευτερεύουσα, αλλά όχι ασήμαντη, της επιλογής Τασούλα, είναι αυτή του αντικαταστάτη του στην προεδρία της Βουλής. Ακούστηκαν τα ονόματα των Νικήτα Κακλαμάνη (το επικρατέστερο, λέει), του Πλακιωτάκη και του Τσιάρα! Δυστυχώς, και οι τρεις επιλογές είναι προς αποφυγή, νομίζω –και ο ρόλος του προέδρου της Βουλής δεν είναι «συμβολικός», αλλά ουσιαστικότατος.