Συνήθως πελαγοδρομεί ο γράφων εξηγώντας πολλές φορές και τα ευκόλως και δημοκρατικώς ευεξήγητα ακόμη. Εν προκειμένω και υπό την πίεση των αθρόων και αμήχανων εξοπλιστικών δαπανών τής χώρας μας την τελευταία διετία αλλά κυρίως υπό το διακηρυγμένο πόλεμο του θηρίου Πούτιν εις βάρος της ανθρωπότητας και της ΕΕ ειδικότερα οφείλουμε σχεδόν κραυγάζοντας «από δίκιο» να θέσουμε υπόψη των κυβερνώντων μας και των ημέτερων επίδοξων κυβερνητών το μοναδικό προκαταρκτικό δρόμο που συμπήσσει την εξυπηρέτηση τόσο των εθνικών μας αναγκών όσο και των προτεραιοτήτων επαύξησης της αμυντικής ισχύος τού αγωνιζόμενου για όλους μας γενναίου ουκρανικού λαού.
Μένει λίγος καιρός πλέον (όσο τουλάχιστον παραμένει προς στιγμήν εκτός πυρηνικής εμπλοκής η χώρα τού επιτιθέμενου θύτη παραλόγου) να σκεφτούμε πρακτικά και να ενεργήσουμε εν τάχει εποικοδομητικά. Η Ελλάδα έχει χάσει την ευκαιρία να αυξήσει το διεθνές τής κύρος και να προστατέψει τα δικά της και ευρωπαϊκά συμφέροντα, καθώς (ελπίζουμε μη σκοπίμως) αμέλησε να υπεκδυθεί εντός ΝΑΤΟ το φορέα και τον παράγοντα πίεσης για το χρηστικό στρατιωτικό εξοπλισμό τής Ουκρανίας.
Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για παρελκύσεις και συνέχεια της ελληνικής αδράνειας. Ας καταθέσει η χώρα μας (αν όντως η κυβέρνηση και ο πολιτικός της κόσμος μεριμνά για την εθνική άμυνα και εντάσσει εαυτόν στο δημοκρατικό κόσμο) την πρόταση για την πλήρη και ταχεία απορρωσοποίηση των οπλικών συστημάτων που χρησιμοποιούν χώρες τού ΝΑΤΟ. Και η Ελλάδα βρίκεται στις πρώτες θέσεις μεταξύ των εν λόγω χωρών, μολονότι –ιδού το οφθαλμοφανές οξύμωρο– ουδέποτε μεταπολεμικά υπήρξε σύμμαχος της Ρωσίας. Ας αναλάβει η συμμαχία τη δέσμευση για την οσονούπω αντικατάσταση των ρωσικών οπλικών συστημάτων με άλλα δυτικής προέλευσης και ας συμφωνήσουν τα μέλη τού ΝΑΤΟ στο μεσοδιάστημα να καλύψουν με την αποστολή συμμαχικών αγημάτων και τις εγγυήσεις δυτικών δανείων τον οβελισμό και την παράλληλη αναπλήρωση του πάσης φύσεως ανατολικής προέλευσης νατοϊκού υλικού ΤΩΡΑ και την άμεση αποστολή του στην Ουκρανία (κρίσιμο ζήτημα η εν τοις πράγμασι ενίσχυση και αποτροπή που πρέπει να επιδείξουν οι ουκρανικές δυνάμεις ιδίως στον αντιαεροπορικό τομέα, όταν ο βάναυσος εισβολέας στοχοποιεί αδιακρίτως πολιτικές υποδομές και δε διστάζει να διογκώνει την εκατόμβη τών νεκρών ανάμεσα στους αθώους και άοπλους πολίτες τών ουκρανικών πόλεων).
Αλήθεια τι περιμένει η κυβέρνηση για να αποφασίσει και να δρομολογήσει τη χρηματοδότηση αντικατάστασης των ξεπερασμένων και μη ρωσικής προέλευσης αντιαεροπορικών μας μέσων που σε λίγα χρόνια θα καταστούν άχρηστα, αφού δεν μπορούν πια να συντηρηθούν; Εκτός αν επιδιώκει να κωλυσιεργεί προγραμματίζοντας τη δυσβάστακτη για τον προϋπολογισμό αναγκαία πολιτική για μια δυσχερέστερη χρονική στιγμή, όταν το τετελεσμένο θα βαρύνει υπέρ της ομόρου!
Γιατί δεν προσφέρει στην, άλλωστε σύμμαχο, Τουρκία την επαρκή αφορμή να αποδεσμευθεί από το άρμα τών S-400, που εμάς ως χώρα απειλούν αλλά και δημιουργούν πλείστα όσα προβλήματα στη νατοϊκή συμμαχία; Γιατί, επιπλέον, οι φωστήρες ηγέτες τής Κυπριακής δημοκρατίας δε δράττουν την ευκαιρία να προσεγγίσουν την νατοϊκή προστασία και να αυξήσουν τις διαπραγματευτικές δυνατότητες των κυπριακών κυβερνήσεων προς όφελος επανέναρξης ρεαλιστικού διαλόγου για την επανένωση τής νήσου; Γιατί δεν απεργάζεται ο κυπριακός πολιτικός κόσμος την αναθέρμανση των όποιων ελπίδων επίλυσης του κυπριακού με τον πραγματιστικό ελιγμό τής υποβολής υποψηφιότητας της Κύπρου στο ΝΑΤΟ επιδεικνύοντας μάλιστα απαλλασσόμενοι των ρωσικών, άχρηστων στο εγγύς μέλλον όπλων ισχυρή αλληλεγγύη στην Ουκρανία, στον υπ’ αριθμόν ένα σύμμαχο τής Δύσης;
Αλήθεια, πού είναι οι διαπρύσιοι Τουρκοφάγοι να επιδιώξουν το ουσιαστικό διπλωματικό στρίμωγμα της γείτονας; Υπέρ ποίου πραγματικά εργάζονται όσοι βρίσκονται, αυτόκλητα, στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», όμως δεν υπερασπίζονται συγχρόνως και την πλευρά τού ορθολογισμού και της δημοκρατίας (τις κυβερνητικές παλινωδίες τής Ελλάδας στα ευρωπαϊκά όργανα, που ανερυθρίαστα δίνουν γη και ύδωρ στον ενεργειακό πουτινικό εκβιασμό ας μην τις αναφέρουμε εδώ); Προς τι η ευρεία πολιτική συναίνεση (συνενοχή θα την λέγαμε) που έχει λάβει η εδώ και μήνες αποδυνάμωση της ελληνικής αντιαεροπορικής άμυνας, όταν μέρος τών πανάκριβων και επιτακτικά κρίσιμων για τον εγχώριο πολεμικό σχεδιασμό συστοιχιών Πάτριοτ έχουν παραχωρηθεί υπέρ ενός αθλίως ανενδοίαστου, απάνθρωπου πόλεμου, αυτόν που διεξάγει η Σαουδική Αραβία στην Υεμένη; Γιατί η Ελλάδα να προστατεύει πετρελαιοπηγές αιμοσταγών μοναρχών που τορπιλίζουν την ενεργειακή συνοχή τής Δύσης επιμένοντας στη μειωμένη παραγωγή πετρελαίου (και τον υπερπληθωρισμό στις τιμές της ενέργειας) κάνοντας πλάτες στη θηριακή Ρωσία και σύροντας το χορό τής ενεργειακής ταύτισης και άλλων εστεμμένων (συμμάχων μας κατά τα άλλα) τού Περσικού κόλπου με τους ρωσικούς ενεργειακούς εκβιασμούς;
Δει δη πολιτικών. Αυτές ως προτάσεις υφίστανται. Η ωριμότητα και η ειλικρίνεια του πολιτικού μας προσωπικού ελλείπει. Ας σπεύσουν (κι ας μην εισφέρει στον πάνδημο εθνολαϊσμό η υπεράσπιση Ελευθερίας Δικαιοσύνης) τα κοινοβουλευτικά μας κόμματα να διαψεύσουν το γράφοντα, ας τον εκθέσουν ανεπανόρθωτα. Τότε θα έχουν πράξει ορθά και ανθρωπιστικά! Αλλιώς, εις το προσεχέστατο μέλλον, Ρωσία (και Κίνα)!